zondag, juli 31, 2005

Wijs
















Vroeger, toen ik nog geen 46 was, werd een snotneus wel eens van zijn knikkers weggeroepen en door zijn vader op pad gestuurd met de aan duidelijkheid niets te wensen overlatende zin: ‘Jefken, hier is 20 frank, gaat gij ne keer een zaksken kolen halen bij Aimé op den hoek.’ Vandaag kun je in Vlaamse huiskamers dingen horen als: ‘Sssst....Hoor je dat gezoem? Is dat onze nieuwe ecologische spaarbrander in de kelder....of is onze Keanu weer in zijn Indiaanse zweethut op de didgeridoo aan het spelen?’
Ik geef toe: die laatste zin heb ik nog nooit écht gehoord, maar hij kan ieder moment ergens in Vlaanderen worden uitgesproken.
Waar wil ik naartoe? Naar Bangkok, maar dat doet niet terzake. Ik wil het over de snotneuzen van vandaag en hun taalgebruik in het bijzonder hebben. Toen ik nog geen 46 was vonden wij hier ter hoogte van Gent alles ‘vree wijs’ of ‘nie wijs’, heel soms was iets gewoon 'wijs'. De twee snotneuzen die ik mee op de wereld heb gezet - het ventje Benno (11) en zijn zus Hannah (eind augustus wordt ze 10) - en hun vrienden en vriendinnen bedienen zich nu al enkele maanden gretig van de termen ‘grof’ en ‘zalig’. ‘Zo grof!’ wordt er verzucht, telkens als ze hun zin niet krijgen, of wanneer ze tijdens het watergevecht in de speelstraat te grazen worden genomen door iemand die hen met een volle emmer langs vanachteren had beslopen. ‘Zalig!’ klinkt het wanneer de jongste single van Gene Thomas ter sprake komt of wanneer een buurmeisje een nieuw bloesje aanheeft.
Vanzelfsprekend heb ik ingegrepen. Ik heb ze allemaal samen geroepen en klaar en duidelijk uitgelegd dat met de woorden ‘grof’ en ‘zalig’ veel omzichtiger moet worden omgesprongen: ‘Luister...je zit onder een olijfboom ergens in de heuvels rond Firenze naar een zonsondergang te kijken, uit het open raam van de 17e-eeuwse villa waar je verblijft weerklinkt ‘Tosca’ van Puccini, je hebt zonet een voortreffelijke Florentijnse biefstuk gegeten met een lekkere chianti erbij en nu staat een heet kopje moka binnen handbereik, tussen je vingers hou je een vers aangestoken en vorstelijk met prima Marokkaanse stuff gevulde joint en terwijl je het indrukwekkende samenspel tussen de zon en het paradijselijke landschap bekijkt word je traag maar o zo vakkundig gepijpt door een geisha – voor de meisjes: vakkundig gebeft door een toy boy - die zich tot doel heeft gesteld je te laten klaarkomen net op het moment dat het laatste stukje koperen ploert aan de kim is verdwenen....dàt, jongens en meisjes, is zalig. Een nieuw bloesje of de jongste single van Gene Thomas is niet, ik herhaal NIET zalig! Hoogstens ‘vree wijs’, maar zeker niet zalig. Zo, en nu weer naar het watergevecht...’
De kleinsten keken mij aan zoals een hond je aankijkt wanneer je hem de truc-met-de-sigaret-die-in-je-oor-verdwijnt laat zien. De grootsten reageerden met ‘bwèèèè!...Zo grof!’
Ze begonnen het dus al een beetje te leren. (pdw)

Foto boven: vlak voor mijn uiteenzetting. Vrolijkheid alom.
Foto onder: vlak erna. Verwarring, hier en daar afgrijzen, gegeneerd wegkijken....op één grijnzende snotneus na: Benno. Which is wijs.

donderdag, juli 28, 2005

Extras


Vanavond op BBC2 de 2e aflevering van Ricky Gervais zijn nieuwe reeks 'Extras', ronduit uitstekende stuff, de beste tv-comedy die ik in tijden heb gezien. Mag ik iedereen wat dat betreft ook de dvd van Peter Kay z'n 'Phoenix Nights' aanbevelen? Wwwwonderful.