woensdag, maart 30, 2005

Gelukkig

‘De verzuurde Vlaming is een mythe’ kopte De Morgen, naar aanleiding van een studie van de Administratie Planning en Statistiek (APS) van de Vlaamse Gemeenschap. Het onderzoek van de APS liep van 1996 tot 2003 en was een poging om het begrip ‘levenskwaliteit’ in statistisch bruikbare gegevens te vatten. Zeg maar: om uit te vissen of de politiek hier een slaatje kan uit slaan. Het resultaat is merkwaardig. Uit die zeven jaar studie blijkt namelijk dat de Vlamingen weliswaar iets meer tijd en wat meer geld zouden willen, maar een kloeke 83 procent van de ondervraagden zegt onomwonden vrij tot zeer gelukkig te zijn. We zijn dus blij dat we content zijn, tevreden omdat we in onze hum verkeren, verheugd omdat we goed in ons vel zitten, goed gemutst omdat we vrolijk zijn, in onze schik omdat we ons voldaan voelen, kortom: we hebben het naar onze zin in het besef dat het ons allen nogal een beetje voor de wind gaat.
De vraag die zich naar voren wurmt als betrof het Gie Laenen nadat een mama zich aan de schoolpoort had laten ontvallen ‘heeft er iemand tijd om een uurtje of twee op de kleine Thomas te passen?’ is uiteraard: als we hier met zijn allen dan toch zo op wolkjes lopen, waarom stemmen er dan een miljoen Vlamingen op het Vlaams Belang, een partij die via de zurige tamp der xenofobie onophoudelijk bitterheid en ontevredenheid ejaculeert, twee onwelriekende substanties betrokken uit de grijsbehaarde balzak van het reactionair denken? We zijn gelukkig, maar toch stemt één op de vijf Vlamingen voor degenen die zeggen dat we eigenlijk bang, verontwaardigd, boos en over het algemeen ontevreden moeten zijn. Het houdt absoluut geen steek. Zeker niet als men bedenkt dat het schoelje van het Blok/Belang evenveel aan het huidige welbehagen en de hoge welvaart heeft bijgedragen als Baron Lippens aan het steunfonds van vzw Asielzoekers in Knokke, zeg maar fuck all. Integendeel, dat men zelfs in populaire Amerikaanse feuilletons als ‘The West Wing’ Vlaanderen samenvat als ‘daar waar die neo-nazis-in-maatpakken opgang maken’ helpt niet echt om ’t lapken grond dat wij liefdevol Vlaanderen noemen sympathiek te maken bij de rest van de wereld en al zeker niet om het op de socio-economische wereldkaart te zetten (wie het fragment nog niet gezien heeft: hier)
Maar alles wat hierboven staat is volgens sommigen ter linkerzijde – en hun aantal groeit - praat voor de vaak, sterker nog: het zou olie op het vuur zijn. De uitgesproken progressieve linksen voelen zich dezer dagen dan ook regelmatig als de solo-elpee van Walter Grootaers: niemand luistert ernaar. In het beste geval wordt ons verweten dat we voor de gelovigen preken. In het slechtste geval krijgen we te horen dat de aanhoudende kritiek op het Vlaams Belang de partij alleen maar sterker maakt. Hoe men het ook bekijkt, de boodschap is: hou jullie klep. Een beangstigende boodschap, vooral omdat ze de jongste tijd veel te vaak uit eigen kamp komt.
Hoe is het mogelijk dat een partij met een belegen en agressieve ideologie, die voortdurend de actualiteit manipuleert om vooroordelen te bevestigen en angst en onverdraagzaamheid te crëeren, er nu al jaren in slaagt om haar doorzichtige demagogie met succes aan een vijfde van onze ‘vrij tot zeer gelukkige’ bevolking te slijten? Wie het antwoord op bovenstaande vraag weet wordt volgens mij de volgende premier.
Wat we ondertussen wel weten is dat slechts een bescheiden percentage van des Belangs stemmenschare gedreven is door onberaden politieke rigeur en schuimbekkend facisme. Zij zijn niet het grootste probleem wegens onbetekenend in aantal. Het overgrote deel van de Belangkiezers bestaat uit mensen uit de lagere en middenklasse die – diep in hun hart – wellicht beter weten, maar die uit een soort verstandsluiheid toch goedkeurend luisteren naar de windbuilerij van Dewinter, Vanhecke en De Man, daar in het stemhokje kond van doen en iedereen die het daar niet mee eens is weghonen als links-elitaire, pseudo-intellectuele wereldvreemden. Misschien maakt precies dat hen gelukkig.

maandag, maart 28, 2005

Japanners

Er komen opnieuw meer Japanse toeristen naar ons land. Dat blijkt uit cijfers van het Nationaal Instituut voor de Statistiek. Van januari tot en met mei 2004 bleven 107.000 Japanners in ons land overnachten. Dat is een stijging met ruim 20 procent. De toename is het sterkst in Vlaanderen (bron: vrt.nieuws.net) . Die Japanners komen natuurlijk allemaal nog snel een keer kijken vooraleer het Belang de boel hier finaal naar de kloten helpt.


Lijst

De maand is zo goed als om en dus is het weer tijd voor de lijst met mensen en dingen die de afgelopen weken een milde moordlust in mij hebben opgewekt.
De eersten die het verdienen om door bloeddorstige wolven in de kuiten te worden gebeten zijn de verantwoordelijken voor dat voortdurende gezeik over de gezondheidstoestand van de paus, Terry Schiavo en Prins Rainier op radio en tv. Gisteren was zowat het hele journaal aan die drie gewijd. Dan hoor je zo’n commentator met plechtige stem zeggen: ‘De paus zag er volgens sommigen beter uit, maar dat hij niets kon zeggen viel veel gelovigen zwaar...’. Hey, het gaat hier om een 84-jarige Parkinson-patiënt met een gat in zijn nek. Dat hij eerder zwijgzaam is dezer dagen zou ik geen nieuws durven noemen. ‘De paus daalde van zijn balkon neer middels twee aaneengeknoopte lakens, begon de lambada te dansen met de gelovigen en vroeg aan een deemoedige Jan Becaus: trek eens aan mijn vinger...’, dàt zou nieuws zijn. Of ‘In het ziekenhuis werd de voedingssonde van Schiavo abusievelijk in het gat in des pausens nek gestopt’, dàt zou pas een nieuwsflash zijn.
Ik zie hier wel één lichtpuntje: al dat geëmmer zal spoedig afgelopen zijn.

Een tweede groep mensen die acht uur aan een stuk met kattenstaarten moesten worden bewerkt en daarna in een zout bad moesten worden ondergedompeld zijn de verantwoordelijken voor die hoogdravende reclames voor energie van Electrabel, Twee mensen spelen op een denkbeeldige piano op het dak en plots regent het energie, vurige manna daalt neer uit de hemelen, iedereen is blij, en één vrouw steekt zo’n energievlokje zelfs in een envelop met een gezichtsuitdrukking die laat vermoeden dat ze haar Chinese love balls in heeft. En dan die slogan: het is jouw energie.... O ja? Vertel dat eens aan de klantendienst van Electrabel als je je eindafrekening niet kunt betalen. Want wat de meeste mensen in een envelop steken is niet zo’n energievlokje maar een brief waarin om spreiding van betaling wordt gevraagd als de eindafrekening weer eens een maandloon bedraagt.

Een derde verschijnsel waarbij ik denk: de verantwoordelijken moesten kennismaken met een klisteerspuit ter grootte van een biljartkeu is – en dit staat al màànden op verschillende lijsten – dat aanhoudende oeverloze gezeik over de splitsing Brussel-Halle-Vilvoorde. Bij de jongste tellingen waren er geloof ik nog 17 mensen die hier wakker van liggen. Kon dit probleem blaffen en kwispelstaarten, iemand had het al lang een spuitje gegeven, wat trouwens ook geldt voor de drie protagonisten in het begin van deze lijst. En je ziet wat er van komt, want wie is er dit weekend opnieuw vanonder zijn steen gekropen? José Happart! Happart is een soort communautaire herpes die om de zoveel jaar de schaamstreek van de Belgische politiek een lelijke uitslag bezorgt. We zijn dus weer vertrokken voor een paar maanden gekrakeel tussen Vlamingen en Walen. Bedankt Bart De Wever en co en moge eikelschurft jullie deel zijn.

Hierop aansluitend een vierde en laatste fenomeen dat mij in gedachten naar een kliefhamer doet grijpen om die vervolgens in een paar schedels te planten: al die oelewappers die het, met van bitterheid vertrokken mondhoeken, voortdurend over de zogeheten ‘transfers van Vlaanderen naar de Walen’ hebben. Wat jullie transfers noemen wordt door het overgrote deel van de bevolking gewoon solidariteit genoemd. Voilà, en nu oplazeren allemaal, het is voor mij ook Pasen.

donderdag, maart 24, 2005

Boek

De Duitse historicus Goetz Aly heeft een opmerkelijk nieuw boek geschreven over de vraag 'hoe komt het dat de Duitse bevolking 12 jaar lang schijnbaar de ogen sloot voor de ware aard van hun Führer en waarom beweerden velen achteraf het allemaal nicht gewüsst te hebben?'. Blijkt dat Adolf ze gewoon heeft omgekocht met oorlogsbuit. Hier vindt u een interessante recensie.

maandag, maart 21, 2005

Cordonië

Uit de meest recente peilingen blijkt dat de opgang van het Vlaams Belang eindelijk gestopt wordt. Het spreekt vanzelf dat het Belang dat zomaar niet over zijn kant kan laten gaan en dus werd er deze week een spannend toneelstuk voor de achterban opgevoerd, met als hoofdrolspelers Gerolf ‘even ver te vertrouwen als de paus nog kan pissen’ Annemans en Filip ‘rechtser dan een fietser op de autostrade’ De Man. Het betreft hier een toneelstuk in drie bedrijven, en het gaat als volgt:
Eerste Bedrijf: Het doek gaat open en ter linkerzijde wandelt Annemans het podium op, hij zegt langs zijn neus weg: we gaan binnenkort moslims op de kieslijsten van het Vlaams Belang zetten.....Bàm! Een spectaculaire binnenkomer. Ongeloof alom, in de zaal houdt een miljoen mensen zijn adem in – het is een grote theaterzaal - en sommigen zijn daarnet van twee stoelen tegelijk gevallen. Dit is namelijk een uitspraak van hetzelfde kaliber als wanneer Aimé Van Hecke zou zeggen: Canvas gaat dit jaar zes maanden lang Big Brother uitzenden, of wanneer Sanne zou aankondigen: Erik en ik hebben een porno home movie gemaakt die tegen betaling te downloaden is op het internet.
Tweede Bedrijf: ter rechterzijde wandelt plots Filip De Man het podium op. In de zaal ziet iedereen ondertussen blauw, want ze houden nog altijd hun adem in, behalve die enkelen die daarnet van hun stoelen zijn gevallen. De Man kijkt met zorgelijke blik de zaal in, richt zich naar het balkon en buldert met luide stem dat Annemans uitvoerig uit zijn nek lult, want dat Luc Appermont nog eerder over Eva Pauwels zal gaan dan dat er moslims op de Belang-lijsten zullen staan. Groot applaus. Annemans wandelt mokkend in zijn baard het toneel af, weer naar links, en de zaal haalt weer opgelucht adem. De Man neemt glunderend het bravo! bravo! van het bovenste balkon in ontvangst – daar waar de allergoedkoopste plaatsen zijn – en wandelt ook het toneel af. Sommigen op de eerste rij hebben stilaan door dat dit een komedie is en geen tragisch toneelstuk.
Het is pauze. Tijdens de pauze begeven de goed gezonnebankte bonsaï-Führer Frank Vanhecke en boegbeeld Filip ‘zo glad dat hij een knoop in een paling kan leggen’ Dewinter zich tussen het publiek in de foyer en doen ze waar ze het best in zijn: demagogisch een eind weg zwammen en beide protagonisten een beetje gelijk geven, zij moeten het publiek namelijk lekker maken voor het laatste bedrijf.
Derde en Laatste Bedrijf: het doek gaat weer op en Ivan De Vadder, die zich van geen kwaad bewust een gastrol in dit toneelstuk heeft laten aanpraten, staat op het podium, samen met Filip De Man. Hij stelt De Man een vraag over de tweespalt tussen hem en Annemans en De Man schiet in een Shakespeariaanse kramp en steekt een gezwollen monoloog af waarna hij besluit: ‘gematigde moslims bestaan niet, moslims kunnen geen democraten zijn’. Stormachtig applaus, staande ovatie van de hele zaal. Vanhecke en De Winter komen vervolgens tot twee keer uit de coulissen om te groeten, in de coulissen maken Annemans en De Man hun onkostennota op. Een miljoen mensen gaan tevreden naar huis: het was immers allemaal maar om te lachen, alles blijft bij het oude, het Belang doet geen water bij de wijn. De rangen worden weer gesloten.

Dit toneelstuk was bedoeld om de achterban te sussen. Die achterban kreeg het namelijk steeds moeilijker met de zaak Remmery, waarin een perfect geïntegreerde moslimvrouw op steeds meer sympathie va,n de bevolking kan rekenen. Eigenlijk wil het Belang en zijn miljoen kiezers een cordon rond de moslims leggen, met precies dezelfde argumentatie die de vertegenwoordigers van vijf miljoen Vlamingen gebruiken voor het cordon rond het Belang: die laatsten zeggen ‘extreem-rechtse racisten kunnen geen democraten zijn’, het Belang zegt: moslims kunnen geen democraten zijn. Nog even en Vlaanderen stikt van de cordons, we kunnen ons misschien Cordonië gaan noemen.

woensdag, maart 09, 2005

Prietpraat

Na de aanval op de KVS in Brussel verklaart het Vlaams Belang nu ook de oorlog aan het Toneelhuis en het NTGent. De partij vindt dat de stadstheaters – en ik citeer - 'moeten teruggrijpen naar hun initiële reden van bestaan en meer ‘volkseigen’ of ’klassieke’ stukken moeten opvoeren'. Wat dat precies inhoudt, daar blijven ze vaag over, maar het Echt Antwaarps Theater hebben ze natuurlijk al naar voren geschoven. Wellicht hopen ze op een klassieke volkskomedie getiteld ‘Met de matrak op de makak’.
Als het Belang ooit aan de macht komt – en ik citeer opnieuw het officiële partijstandpunt– dan ‘garanderen ze de schrapping van alle subsidies aan het Toneelhuis’. Het Toneelhuis zou zich namelijk bezondigen aan wat Filip Dewinter ‘pseudo-elitaire programmatie’ noemt. Dewinter zei in een interview: ‘ze provoceren om te provoceren, louter om een kleine elite te plezieren. Het wordt tijd dat het debat hierover begint. Ik ben er zeker van dat we hier niet alleen staan.’ Ah...met dat laatste zinnetje onderstreept Dewinter nog eens de basisstrategie van het Vlaams Belang, met name: populistische prietpraat verkopen.
Na ‘die vreemdelingen komen hier allemaal op onze kap leven en onze sacochen pakken’ en ‘de Walen gaan ieder jaar met miljarden Vlaams geld lopen’, hebben de poldernazi’s nu ook de populaire dooddoener ‘de theaterwereld loopt vol met pseudo-intellectuele jeanetten’ ontdekt. Met die drie stellingen alleen kun je in Vlaanderen vlot een café draaiende houden – ik weet waarover ik spreek, ik ben in een volkscafé opgegroeid - en dat is wat het Vlaams Belang in principe is: de grootste cafébaas van Vlaanderen, die zijn cliënteel opportunistisch naar de mond (priet)praat in de hoop meer pinten te verkopen.