maandag, juni 26, 2006

Great balls of fire

Laat ik, als was ik een stuntelende schrijnwerker, met de deur in huis vallen: ik ben als kind door een pedofiel flink te grazen genomen. De details zal ik u besparen. Omdat ik het verschijnsel pedoseksualiteit aan den prepuberale lijve heb ondervonden en omdat ik ondertussen bijna vier decennia de tijd heb gehad om over die ervaring na te denken, meen ik op zijn minst een béétje recht van spreken te hebben als het over kinderverkrachting gaat. Wie het daar niet mee eens is kan nu beter iets anders gaan lezen. Want ik wens van mijn spreekrecht gebruik te maken om een controversiële stelling te verdedigen: ik pleit ervoor om pedofielen niet langer te ‘begeleiden’ of te proberen behandelen maar levenslang te interneren. Alle pedofielen, weze het gevaarlijke pedoseksuelen - lees: zij die reeds de stap hebben gezet om daadwerkelijk seks met kinderen (proberen) te hebben - of zogenaamde ongevaarlijke pedofielen, lees: zij die beweren ‘enkel zielsveel van kinderen te houden’ en die (nog) geen seksuele betrekkingen met minderjarigen hebben gehad. Tenzij we masturberen tijdens het bekijken van met een kredietkaart aangeschafte kinderporno onder ‘seksuele betrekkingen’ klasseren. Dat doen we natuurlijk niet, we klasseren het uiteraard onder ‘aanzetten tot seksuele betrekkingen met minderjarigen’. De vraag creëert immers het aanbod. Bent u het daar niet mee eens en wenst u alsnog het onderscheid tussen pedoseksuelen en ‘ongevaarlijke pedofielen’ te blijven maken? Dan is dit uw tweede kans om te stoppen met lezen en iets nuttigs te gaan doen.
Op het grote klavier der seksualiteit tokkelen pedofielen steevast dezelfde deuntjes. Ik Zag Twee Beren, In Een Klein Stationnetje of Broeder Jacob. Dat ze ooit, zoals de meesten onder ons, iets van Gershwin, Chopin of Great Balls of Fire zullen spelen is een illusie die al veel kinderlevens heeft geruïneerd. Pedofielen blijken gewoon niet te behandelen. Dat vind ik niet zelf uit, dat zegt onze beste kameraad de wetenschap, en onze goeie kennis de statistiek is het daar volmondig mee eens. Het recidivisme onder pedofielen is beangstigend hoog. Een seksuele voorkeur proberen te behandelen, laat staan te ‘genezen’ is onzin, dat horen we al lang te weten. En pedofielen komen net als iedereen uit mama’s baarmoeder gefloept met hun seksuele voorkeur reeds in de genen geprogrammeerd. Dat is wat de meeste wetenschappers anno 2006 aannemen. Andere vorsers op dit gebied menen dat een combinatie van sociale factoren tijdens de prille jeugdjaren – papa was er nooit, mama dronk, de hond scheet op het tapijt - een seksuele ontsporing zou kunnen hebben veroorzaakt die schijnbaar niet meer te onderdrukken valt. Wat het ook is: het eindigt altijd met moord op iemands onschuld, op iemands jeugd, als het niet op moord tout court uitdraait.
In Groot-Brittannië laat minister van Binnenlandse Zaken John Reid momenteel onderzoeken of een Britse versie van de Amerikaanse ‘Megan’s Law’ wenselijk is. De wet is genoemd naar de zevenjarige Megan Kanka die in 1995 verkracht en vermoord werd door Jesse Timmendequas, die eerder in de cel zat voor de aanranding van twee minderjarigen en die zich na zijn vrijlating in de buurt had gevestigd. Onder ‘Megan’s Law’ worden ouders van jonge kinderen verwittigd wanneer een vrijgelaten pedofiel in hun wijk komt wonen. In Groot-Brittannië zal/zou de wet ‘Sarah’s Law’ heten. Naar Sarah Payne, die in juli 2000 op 8-jarige leeftijd werd ontvoerd, verkracht en vermoord door Roy Whiting, een pedofiel die vijf jaar eerder tot enkele jaren celstraf was veroordeeld wegens het ontvoeren en verkrachten van een negenjarig meisje. Dat de wet er nog niet is komt omdat men in Groot-Brittannië wraakacties vreest tegen pedofielen die, ik citeer de tegenstanders van de wet, ‘hun straf hebben uitgezeten en dus hun schuld aan de maatschappij hebben betaald’. ‘Waar kunnen vrijgelaten child sex offenders zoals ik dan eigenlijk nog naartoe?’ klaagde een anonieme man tegenover de BBC. De vraag stellen is ze beantwoorden.
Pedofilie is vooral een vorm van machtsmisbruik. Pedofielen maken misbruik van het feit dat wij onze kinderen al heel vroeg leren om volwassenen te vertrouwen en te gehoorzamen: familieleden, leraars, trainers, geestelijken, opvoeders, scoutsleiders, zweminstructeurs, buren, enz.... Het is geen toeval dat de meeste slachtoffers door een familielid of een naaste buur worden aangerand. Hoe dichter de band met het kind, hoe makkelijker voor de pedofiel om het kind onder druk te zetten om te zwijgen. Hoe losser de band met het kind, hoe moeilijker om het gebeurde stil te houden, ergo hoe gevaarlijker voor de dader en bij uitbreiding voor zijn slachtoffer. Een in het nauw gedreven pedofiel doet er alles aan om niet geklist te worden. Ook dat horen we al lang te weten.
Er is ondertussen nog geen duidelijkheid over het lot van de vermiste meisjes Stacy en Nathalie en al evenmin over schuld of onschuld van de reeds voor ontvoering en verkrachting van minderjarigen veroordeelde pedofiel Abdallah Ait Oud, die door een gat in de wet vervroegd vrij kwam en niet werd ‘begeleid’. (pdw)
UPDATE: Stacy is gevonden. Onder een riooldeksel.
UPDATE 2: Nathalie is ook gevonden. Vlakbij.
Het blijft wachten op UPDATE 3.

woensdag, juni 14, 2006

HLN & Photoshop - UPDATE


Vandaag heeft Het Laatste Nieuws een bescheiden mea culpa geslagen i.v.m. hun knullige photoshopperij (zie twee posts lager). Nuja, een mea culpa....
Ik licht er enkele zinsneden uit:
- 'Sommige deelnemers aan de witte mars zijn twee keer te zien....' -
Sommige? Voor alle duidelijkheid zet ik er hier nog een keer de bewuste foto bij, nu met nog wat extra klonen die door een bezoeker van www.zattevrienden.be werden aangeduid. Voor een groter formaat: hier.

- 'Het heeft niets te maken met beeldmanipulatie. door een technische fout werd de kloonstempel ingeschakeld en werd een deel van de foto gekopieerd.' -
Een deel werd gekopieerd??? Ik verwijs opnieuw naar de foto.
Maar het meest blatante geval van HLN-houdt-ons-voor-idioten is wel de uitleg als zou een technische fout de kloonstempel hebben ingeschakeld. Mijn twaalfjarige zoon Benno weet ondertussen dat er MINSTENS vier stappen nodig zijn vooraleer je onderstaand resultaat bekomt. Men moet 1) de stempel aanklikken, 2) selecteren wat men wil klonen, 3) de afstand bepalen, 4) terug klikken om het gekloonde op de gewenste plaats te zetten.
Reken daar nog bij 'de juiste brush kiezen' en 'afwerken' (anders krijg je lelijke lijnen en is de kloon opvallend).
Zo mogelijk nog zieliger dan de uitleg van HLN is de complete stilte hierover op alle andere krantenredacties. Waarom? Omdat ze het allemààl doen.
De hamvraag blijft: waarom heeft HLN dit gedaan? Want hun uitleg vandaag houdt absoluut geen steek.


vrijdag, juni 09, 2006

TE GAST: schrijver PIET DE MOOR

Blokfluiten en sirenen voor het Vlaams Belang

‘Het is verbazend dat sommige mensen – ik noem ze maar blokfluiten – zich niet schamen om de onnozelste argumenten voor machtsdeelneming van het Vlaams Belang in te roepen. Een van die veelgehoorde argumenten is: zo zal het VB zijn bestuursonkunde bewijzen. Wie dit standpunt verdedigt, bepleit het vooruitzicht op slecht bestuur als het betere alternatief. Bovendien, welke ervaring leert dat slechte bestuurders vrijwillig aftreden?
Iedereen weet wat er in de doos van het VB zit. Diegenen die pleiten voor machtsdeelname van het VB zijn niet alleen defaitisten. Onder hen zijn er ook heel wat die alleen maar denken aan hun eigenbelang, aan het behoud van hun functies en hun macht en aan het op afstand houden van rivalen. Toch heb ik de indruk dat sommigen ook wat verdoken plezier willen beleven aan het optillen van het deksel van de doos. Dat blinde verlangen om te openen wat gesloten is, is dom en banaal, maar die dwaze hunkering heeft wel al altijd bestaan. Het gaat om de zwakheid die mensen ertoe verleidt om het paard van Troje altijd weer binnen de muren te halen. Dat is een hunkering die heel wat tegenstanders van het cordon sanitaire in de klassieke partijen en in de publieke opinie bezielt. Maar zijn die blokfluiten even nieuwsgierig naar het resultaat van hun ontnuchtering?
Over de deelname van het VB wordt graag gepraat in termen van binnenbreken, maar zijn de schurken die uitgenodigd worden om in te breken nog dieven? De pleitbezorgers van de machtsdeling met het VB maken op mij de indruk van huisbezitters die ’s nachts de deuren van hun huizen laten openstaan in de hoop dat de dieven maar één keer zullen komen en dat ze zich, gezien de toegankelijkheid van de domeinen, als redelijke schurken zullen gedragen. Maar wat moeten we beginnen met burgers die medeplichtig worden aan de misdaden die anderen tegen henzelf beramen? Wat gebeurt er als de schurken toch niet redelijk blijken te zijn? De politie die dat soort ‘onfaire’ wetsovertreders achtervolgt, moet nog worden uitgevonden.
Het succes van het VB is voor mij niets anders dan het succes van de haat tegen het leven en het mogelijke geluk dat ermee verbonden is. Het sociaal gespreide succes van deze totalitaire partij bewijst dat dit gevoel van levenshaat niet klassengebonden is. Het VB en zijn aanhangers is het om blinde haat en actie te doen: een vorm van verbeten moordzucht tegen alles wat het minst in staat is om zichzelf te verdedigen. Het verontrustende aan het succes van het VB is immers niet dat de partij de waarheid geweld aandoet, maar dat ze juist aanhangers wint door opzettelijk te liegen. De verkiezingsslogan waarmee het VB het meeste succes zou boeken, is ongetwijfeld: ‘Als u voor ons kiest en ervoor zorgt dat we winnen, zullen we harder liegen dan ooit tevoren’. Ik denk dat het VB zelf verrast was toen die partij ontdekte dat het zich verstrikken in tegenspraken en leugens geen handicap is, maar juist de koninklijke weg van haar succes. Hetzelfde geldt voor het gebruik van geweld.
Met Thucydides zouden we kunnen zeggen: ‘Zo weinig moeite geven zich de mensen bij het onderzoek naar de waarheid; liever wenden ze zich tot wat het eerst voor de hand ligt.’ We mogen niet vergeten dat politiek ook een uitdrukking is van een stemming. Alles wat in het openbaar gebeurt, heeft ook in het privé-leven zijn wortels. De Italiaanse schrijver Umberto Saba presenteerde Napoleon Bonaparte ooit als een kind dat altijd weer wegliep van zijn moeder, steeds verder en verder van huis, van Parijs naar Moskou. Maar omdat Napoleon zijn strooptochten in het gezelschap van enorme legertroepen verrichtte, ontging het de buitenwereld dat de zogenaamde Europese beschavingsidealen die de dictator bezielden alleen maar de dekmantel van zijn individuele, destructieve obsessies waren.
Daarom ben ik verbouwereerd als ik sommigen hoor zeggen dat Gerolf Annemans af en toe als een verstandig man praat. Ik geloof mijn eigen oren niet, want het is alsof ik weer hoor zeggen dat Hitler nog zo kwaad niet was: kijk maar naar de autosnelwegen die hij aanlegde. Of dat Mussolini ook zijn verdiensten had: kijk maar naar de moerassen die hij droog liet leggen. Je hoeft toch geen intellectueel te zijn om te weten dat het stinkdier niet minder gaat stinken als je het onder de kraan blijft houden.
Het eerste doel van totalitaire partijen, zoals het VB er één is, is altijd het ondermijnen van de rechtsstaat, die de behoeder van onze waarden en de buffer van hun ondermijners is. Hebben we zo’n kort geheugen dat we ons al niet meer herinneren hoe uitgerekend Gerolf Annemans de rechtsstaat openlijk aanviel toen hij rechters fysiek bedreigde omdat een van hun vonnissen hem en zijn partij niet aanstond? Die dreiging, die op het hart van de rechtsstaat mikt, bedoelde Imre Kertész, de joodse Hongaarse Nobelprijswinnaar literatuur, toen hij in zijn essay De ongelukkige twintigste eeuw opmerkte dat de nazi’s niets anders nastreefden dan de nihilistische tegencultuur die alles ten koste van de ander wil (en niets voor een ander). Annemans, zijn kornuiten en zijn partij behoren duidelijk tot de krachten die de consensus over het habeas corpus, dat het ware fundament van onze beschaving is, aan het vernietigen zijn.
Ten slotte: de klassieke partijen die zouden instemmen met machtsdeelname van het VB op lokaal niveau, zullen daarvoor later op nationaal vlak de rekening betalen, in welke vorm ook. Waarom zouden de kiezers voor de kopieën kiezen, als ze direct het origineel kunnen krijgen? Er zijn kortom geen redelijke argumenten om, na zovele jaren, voor de opheffing van het cordon sanitaire te pleiten.
Ik zou niet graag in de schoenen staan van de partij die bezwijkt voor de lokroep der sirenen en het akkoord rond het cordon sanitaire als eerste verbreekt. Die partij zal door de geschiedenis worden vervloekt als de ondermijner van de waarden waarover sedert het einde van de Tweede Wereldoorlog (maar ook daarvoor al) in de hele westerse wereld een consensus bestaat. Daarom zal de reputatie van de partij die het cordon aan haar laars lapt nog kwalijker zijn dan die van het geboefte dat ze salonfähig heeft gemaakt.
Het heeft geen zin om te praten over de goede kanten van het VB, want er zijn er geen. In zulke zaken deel ik zonder reserve de mening van Sebastian Haffner die bijna zeventig jaar geleden in Het verhaal van een Duitser (1939) over de opkomende nazi’s in Duitsland schreef: ‘Het was eenvoudig vermoeiend om te praten over welke van hun beweerde doelstellingen en plannen toch enigszins aannemelijk of op z’n minst “historisch gerechtvaardigd” was, als het geheel zo stonk zoals het deed. Dat de nazi’s vijanden waren – voor mij en voor alles wat me dierbaar was –, daarin vergiste ik me geen moment. Waarin ik me echter volkomen vergiste, was hoe huiveringwekkend die vijanden zouden zijn. Ik neigde er destijds nog toe om hen niet helemaal serieus te nemen, een wijdverbreide instelling onder hun onervaren tegenstanders, die hen veel geholpen heeft en ook nu nog helpt.’

Piet de Moor
Schrijver

donderdag, juni 08, 2006

Het Laatste Nieuws & Photoshop

Onderstaande foto stond op 24 april in Het Laatste Nieuws naar aanleiding van de witte mars na de moord op Joe van Holsbeek. Ten behoeve van de minder aandachtigen onder ons - mezelf incluis - heeft iemand de plaatsen omcirkeld waar de photoshopper-met-dienst nogal een beetje zijn gang is gegaan (klik op de foto voor een groter formaat). De vraag die op slag naar boven komt borrelen als betrof het een veest in het bad is: waarom? We weten ondertussen allemaal dat HLN niet vies is van wat stemmingmakerij en sensatiezucht, daarom is de eerste reactie: men probeert hier iets te verbergen of te suggereren. Maar zoals u aan de tweede, originele foto kunt merken viel er niets te verbergen of te suggereren. HLN had gewoon de originele foto van persagentschap Belga (en niet van AFP zoals verkeerdelijk onder de HLN-foto staat) kunnen afdrukken, in plaats van er op z'n minst vijf 'klonen' in te verstoppen. Wie goed kijkt ontdekt er zelfs nog minstens twee. Het is niet of er ergens een lelijke luifel, een opvallend reclamepaneel te zien is of dat een naakte Jan Becaus de compositie verstoort. Dit is gratuite grafische manipulatie en nog knullig gedaan ook. Misschien zat de fotoredacteur zich een beetje te vervelen. Het kan ook om een weddenschap gaan: wedden dat onze lezers het niet zien? In elk geval versterkt het de perceptie als zou HLN voor de journalistiek doen wat een drup chocoladeijs voor een wit hemd doet.