maandag, april 30, 2007

Demetri Martin

Demetri Martin is een van de interessantste en geestigste stand up comedians van het moment.

zaterdag, april 28, 2007

The Snakemeister

Uit De Standaard 26/04/07

Zich afvragen ‘zou ik van deze persoon ooit een tweedehandse auto kopen?’ is een klassieke methode om mensen die men niet persoonlijk kent te categoriseren volgens schijnbare (on)betrouwbaarheid. Vooraleer u op uw paard springt en verontwaardigd roept dat dit een heel oppervlakkige natuur verraadt alsook een bijzonder cynische en subjectieve kijk op de medemens – als was u een jockey met een diploma van sociale wetenschappen - stel ik voor dat u eerst een eenvoudige test doet.
Welke tweedehandse auto zou u niét kopen?
a) een klassieke oude Mercedes diesel van Toots Tielemans, b) een Peugeot waarmee Etienne Vermeersch drie jaar heeft rondgereden of c) een Audi van Noël Slangen met amper 7500 km op de teller.
Als u iets anders heeft geantwoord dan ‘c’ dan bent u a) een werknemer van Groep C, b) familie van Noël Slangen of c) Noël Slangen.

Alle anderen hoeven zich overigens nergens voor te schamen want het is des mensen om omzichtig met sympathie, empathie en vertrouwen om te springen en ik druk me voorzichtig uit als ik zeg dat meneer Slangen deze drie sentimenten aan een mens ontlokt met hetzelfde gemak als waarmee de wolf de drie biggetjes uit hun huis wist te lokken.
Waarmee ik zeker niet wil beweren dat des premiers communicatieadviseur een onbetrouwbaar sujet is die u zonder verpinken een goed vermomd wrak op wielen zou proberen opsolferen. De hemelen verhoeden dat deze indruk wordt gewekt. Ik zou immers niet graag het voorwerp van meneer Slangen zijn toorn zijn. Voor ik het weet heb ik een miljoenenclaim wegens laster aan de broek, of koopt hij het internetadres www.pdwiseenbastaard.be

Neen, ik beweer enkel dat des premiers communicatieadviseur een onbetrouwbaar sujet lijkt. Het komt misschien door dat ingehouden grijnsje dat aan zijn facie kleeft zoals een nat stuk krant aan de binnenkant van de vuilnisbak kan kleven. Hij kan er wellicht volstrekt niets aan doen, maar de gloed van zijn glimlach is enkel te vergelijken met de luchtstroom die archeologen in het gezicht slaat, wanneer ze in het Hoge Noorden met een roestige koevoet het eeuwenoude graf van een Vikingkoning openbreken.
Het zou natuurlijk ook kunnen dat meneer Slangen een beetje de schijn tegen heeft omdat de geloofwaardigheid van zijn expertise door de jaren nu eenmaal zodanig is aangetast en bezoedeld dat iemand ze zou kunnen bottelen om ze via de Aveve-keten als extra krachtige onkruidverdelger aan de man te brengen.
Na ‘s mans démarche in zijn dispuut met het weekblad Knack gok ik op dat laatste.
Hoe hij dat als communicatiespecialist heeft aangepakt kan enkel worden omschreven als het equivalent van een kok die een omelet probeert te barbecuen. Of van een leeuwentemmer die stoel en zweep aan de kant gooit en, na zijn naakte torso eerst met vette jus te hebben ingesmeerd, de leeuwenkooi achterwaarts en geblinddoekt betreedt met een bloederige entrecote in iedere hand. ‘Dom’ is het woord dat ik zocht.

Het zal de aandachtige lezer ondertussen wel duidelijk zijn dat mijn gevoelens ten opzichte van meneer Slangen minder dan hartelijk kunnen worden genoemd. Nochtans heb ik hem nooit ontmoet. Het is dus zeker niet persoonlijk. Ook het gezelschap van pakweg Pierre Chevalier, Dyab Abou Jahjah of Wim Schamp is mij tot nu toe ontzegd gebleven. Maar ook van hen zou ik nooit een tweedehandse auto kopen. Ook al is het enige wat ik over auto’s met zekerheid weet, dat men er zich nooit een aan de deur moet laten aansmeren.
Wat men echter evenmin aan mij verkocht krijgt is de stelling als zou Noël Slangen met zijn onberaden acties en zijn megaschadeclaim tegen Knack in het bijzonder de persvrijheid ‘wurgen’, zoals de Vlaamse Vereniging van Journalisten dinsdag in een persmededeling schreef. Volgens mij kunnen de wurgcapaciteiten van meneer Slangen die van een iets te spannende rolkraag nauwelijks overtreffen. Ik kan niet voor alle collega’s spreken maar ik ken persoonlijk geen enkele journalist die schrik heeft van de Snakemeister en als ze bestaan dan zijn het in watten bewaarde watjes waar iemand wat watten heeft rond gewikkeld. Dat hij zijn met veel branie aangekondigde website die oorspronkelijk moest dienen als – ik citeer – ‘meldpunt voor klachten over Knackverantwoordelijken’ na een tik op de vingers van zijn belangrijkste broodheer Open-VLD binnen de kortste keren heeft omgedoopt tot een website die plots dienst moet doen als – ik citeer opnieuw - ‘publiek discussieforum voor journalistieke deontologie’ zegt genoeg. Een schijterige terugspeelbal naar de keeper van op de middellijn. Zo’n gevaarlijke goalgetter is de Snakemeister nu ook weer niet. Moge zijn Audi nimmer verslijten. (pdw)

zondag, april 15, 2007

zaterdag, april 07, 2007

CC3, DWW & Humo

Comedy Casino 3 belooft een topreeks te worden: zo zijn we aan het onderhandelen met o.a. Jo Brand, Adam Hills, Sean Lock en met de geweldige Dara O’Briain die nieuw materiaal wil komen try outen. Which is nice.
Uiteraard zullen de lokale helden ook weer op het CC-podium staan, gaan we net zoals in reeks 1 & 2 enkele nieuwkomers een kans geven en blijft Adriaan onze master of ceremonies. Opnamen zijn pas in oktober, de uitzendingen zijn voorlopig gepland vanaf december.
We zijn met 3keys ook aan het sleutelen aan De Wekelijkse Wapenstilstand, een nieuw satirisch programma voor Canvas. Een hele hoop goed volk doet mee maar er is nog een boel werk vooraleer de eerste ‘actie!’ zal worden geroepen.
What else is new? Vanaf volgende week sta ik opnieuw in Humo met ‘Zappa’. Waarom? Omdat ze het mij hebben gevraagd. Dat betekent overigens niet dat ik uit De Standaard verdwijn, ik blijf om de twee weken een krantencolumn schrijven.

vrijdag, april 06, 2007

Lente!

(Uit De Standaard 29/03/07)

Ah, de lente is gearriveerd, met in haar kielzog décolletés zo diep dat de goeie ouwe uitdrukking ‘precies twee kaalkoppen in een hangmat’ weer van stal kan worden gehaald, rokjes zo kort dat ze nauwelijks van een brede broeksriem te onderscheiden zijn en natuurlijk: de eerste zwaluwen – héérlijk met bordelaisesaus.
Is het mijn verbeelding of worden de ochtenderecties net dat tikkeltje harder in deze periode van het jaar? Telkens als het lente is trekt een beroering door mijn lenden, een ware Mexican wave van testosteron. Niet dat ik daarom nu plots mildheid ejaculeer. Integendeel.

Het eerste fenomeen waarbij ik denk ‘de verantwoordelijken moesten worden geslagen met het kreng van een overreden hond die twee dagen op het asfalt en in de zon is blijven liggen’ is: de internetbanner-met-geluid.
Nietsvermoedend opent men een nieuwssite, nog veel nietsvermoedender gaat men met de muispijl over een banner en plots knalt een of andere bekende reclametune door uw boxen. Naargelang het product waarvoor reclame wordt gemaakt kan het gaan om enerverende, aan een Koreaanse tweedehandssynthesizer onttrokken riedel – tjoem-tjoem tji-tjoem!, zoals in het geval van Ethias – of om een mediocre, Mantovani-achtige deun van het soort dat men op goedkope cruiseschepen godganse dagen uit de speakers laat druipen, in de hoop het bejaarde cliënteel in een zodanige staat van catatonische verdwazing te houden dat ze stoppen met klagen over het ontbijtbuffet.

Een ander verschijnsel waarbij ik denk ‘de straf hiervoor zou moeten zijn: kennismaken met op krachtige Duracel-batterijen aangesloten tepelklemmen’ is: bekende medemensen die iets teveel informatie over hun privé-leven verstrekken. Van Roos Van Acker mochten we bijvoorbeeld een tijdje geleden vernemen dat de petomanie op haar volledige goedkeuring kan rekenen, dat ze voor een potje broekhoesten altijd te porren is, dat ze graag mag swingen op de kadans der anale audio. Deze week meldt ze ons – via het Nederlanse televisieprogramma ‘Spuiten en Slikken’ – dat ze ooit een lesbisch triootje heeft ervaren. Ze heeft weliswaar niet zelf van de pelsen beker gedronken, zo onderstreept ze, neen iemand anders heeft een conversatie gehad met hààr kleine gondelier. We kunnen slechts hopen dat ze haar beide hobby’s niet tegelijkertijd heeft beoefend.
Wàt? WAT? Jazeker is dit grof, maar wendt u met uw klachten vooral naar de bevallige Roos. Zij is begonnen.

Een laatste deuk in de carrosserie van mijn humeur – ik moet opschieten want de deadline is ongeduldiger dan Geert Lambert, die keer op de Spirit-receptie toen iemand besloot de worstenbroodjes pas nà de speeches te serveren – wordt geslagen door mensen die met de neus in de lucht schande spreken over het wonderlijke televisieprogramma ‘Temptation Island’. Wat is er mis met jullie? Dit is – Normen & Waarden nog aan toe! - onversneden top-tv.
De premisse is genoegzaam bekend: vier koppels worden tien dagen lang gescheiden en in een luxueus tropisch vakantieparadijs gedropt tussen een verzameling vrijgezellen, voor een zogeheten ‘relatietest’. Het is niet zozeer ‘de kat bij de melk zetten’, eerder ‘de kat de sleutels van de melkerij overhandigen en ze vervolgens ereburger maken van Melk City’.
Zet vier onzekere juffrouwen tussen tien jongemannen, die zo glad zijn dat ze een knoop in een paling kunnen leggen en wiens idee van een geslaagd uitje is: cocktails en daarna de missionarispositie. Zet tegelijkertijd vier iets té zelfverzekerde jongemannen tussen tien kirrende dellen die werden gerecruteerd in de periferie van de eroticabeurzen, met derrières en boezems die een bisschop een glasraam zouden doen kapot stampen en tanden zo wit, dat als ze in de camera lachen tal van hoogbejaarden in rusthuizen op de paniekknop drukken, omdat ze zich in een witte tunnel wanen met een vreemd roze licht aan het eind.
Giet er vervolgens een kuip cocktails in en leun achterover. Let the games begin. De Romeinen hadden dit kunnen bedenken.
Ik kijk naar ‘Temptation Island’ met mijn puberend gebroed. Zoals het een bezorgde ouder betaamt. Een aflevering ‘Temptation Island’ bekijken is immers véél effectiever qua inzicht verschaffen in de condition humaine dan een heel schooljaar lang lessen zedenleer. (pdw)