donderdag, oktober 25, 2007

Bloemenséance

(De Standaard 25/10/07)


Een schofterige griep heeft me al enkele dagen in zijn greep. Het soort dat ervoor zorgt dat de ruggengraat van rubber lijkt en het hoofd aanvoelt alsof iemand er een kassei in heeft gestopt, een kassei gewikkeld in een klamme dweil.
Een unieke kans om laptop en gsm aan de kant te gooien en geheel incommunicado reeds in de voormiddag onder een dekentje voor de televisie te gaan liggen. Uiteraard dient hierbij uitgebreid aan zelfbeklag te worden gedaan tegenover de huisgenoten, alsof het hier om een dodelijke ebolabesmetting gaat en niet om een druipneus, een keel die aanvoelt alsof ik daarnet een ruwe monnikspij heb opgegeten en een hoest waarmee ik een pekinees een hartaanval kan bezorgen.

Zo komt het dat ik in de late namiddag - mijn vrouw had net verse kippensoep gemaakt, de kinderen werden de deur uit gestuurd en gingen in de buurt lijm snuiven of wat het ook is wat pubers tegenwoordig doen - nietsvermoedend naar VijfTV zapte, waar My Mind & Body net van start ging. Voor wie het niet kent: volgens de website is dit een 'astrologisch-en wellnessprogramma dat aandacht heeft voor alles wat je goed in je vel doet voelen...'. Het heeft in elk geval geen aandacht voor weldenkendheid, wetenschap of de werkelijkheid tout court. Ik was op slag genezen. Wellicht de adrenaline die plots doorheen mijn lijf raasde terwijl ik dacht: de verantwoordelijken hiervoor moesten met breekmessen worden bewerkt en bloedend in een bos worden achtergelaten.

My Mind & Body pakt uit met vijf zelfverklaarde 'specialisten': Ilse Van Dun (medium), Zus Luyckx (astrologe), Griet Hutsebaut (paranormale genezeres), Huguette Vandenweghe (herboriste en aromatherapeute) en Christiane De Maeyer ('psychologisch consultant') die zonder enige tegenspraak van presentatrice Ann Ceurvels hun onzin mogen komen verkondigen. Ann springt hiermee fluks naar de top van de tot voor kort door Ingeborg aangevoerde lijst van BV's Die Helemààl Zot Zijn Geworden. Tenzij ze haar betrokkenheid spéélt. In dat geval ligt er vast een Platteau-prijs in het verschiet voor Ann.

Iedereen heeft het recht om nonsens te spuien. Maar wanneer goedgelovige kijkers worden aangespoord om 'meteen contact op te nemen met onze astrologen' via sms en een 0900-nummer, tegen een kloek tarief uiteraard, dan sprint het woord 'oplichterij' naar voren, die aan de meet het goud pakt met een ruime voorsprong op 'vrijheid van meningsuiting' (zilver) en 'onschuldig amusement' (brons).

In de aflevering die ik heb gezien hield Ilse Van Dun een 'bloemenséance'. Het komt hierop neer, dat er contact wordt gezocht met de doden via een bloem die het medium in de hand houdt. Ik verzin dit niet. Een bloemenséance! Waarom geen américain préparé-séance, waarbij via charcuterie een link met gene zijde wordt gelegd? Evenmin lieg ik wanneer ik zeg dat actreuse Hilde Gijsbrechts - u misschien bekend van Wittekerke - zich door het wijf Van Dun liet wijsmaken dat ze middels de onschuldige flora in haar hand contact had met Hildes overleden vader. Het werd allemaal heel emotioneel, klef, tenenkrullend gênant en vooral: je kon de bullshit bijna ruiken. Zelden iemand zo smerig zien parasiteren op de goedgelovigheid en de emotionele labiliteit van het slachtoffer. Op het forum van VijfTV plaatste een van de believers achteraf zonder het te beseffen een bericht dat naar de kern van de zaak ging: '...Dit was zo mooi en herkenbaar... Bij momenten dacht ik: dit had mijn eigen overleden vader kunnen zijn... Veel liefs & warmte, Marieke'. Inderdaad Marieke, wat die troela daar zat te wauwelen was zo algemeen, zo voorspelbaar en doorzichtig, dat iederéén die onlangs zijn vader heeft verloren er vast en zeker iets in herkent. Dat is precies de truc van dit soort charlatans. Die kol Van Dun moest zich schamen, zoals ze de compleet gebouleverseerde Hilde Gijsbrechts daar praatjes op de mouw zat te spelden.

Duizend columns over charlatanerie en paranormale stierenstront kunnen het echter nooit halen tegen één uitzending van My Mind & Body, dat is de jammere realiteit. Volgens de believers zijn alle sceptici immers cynische misantropen die niet 'open staan' voor de wonderlijke wereld van het paranormale. Al die opgewekte positivo's die het spirituele en het paranormale omarmen, maken zichzelf graag wijs dat ze de wereld kunnen beïnvloeden, dat ze meer weten, beleven en meer te zeggen hebben dan in werkelijkheid het geval is. Wij sceptici zien de wereld zoals hij is. We geloven de politici niet tot ze doen wat ze hebben beloofd, we vertrouwen niemand die iets beweert dat wetenschappelijk niet is aan te tonen, we geloven zeker de reclame niet en vooral: we weten heel goed dat we bitter weinig invloed op de wereld hebben. We zijn niet cynisch en depressief, we zijn helderziend in de correcte betekenis van het woord.

Gouwe ouwe

Deze is al van een hele tijd geleden maar ik kwam 'em laatst nog een keer tegen en ik moet er nog altijd om lachen. '....dan zitten wij verkeerd ergens...'

vrijdag, oktober 12, 2007

Geld & Humor

(uit De Standaard 11/10/07)

Er is niets wat een Vlaming liever doet dan andermans rekening maken. Iemand parkeert plots een chique nieuwe Mercedes voor de deur terwijl het algemeen geweten is dat hij of zij als eenvoudige bediende aan de kost komt en iemand uit de buurt zal binnen de minuut kwansuis vragen: zeker een oud vrouwtje beroofd? Of: de Lotto gewonnen zeker? Want dat doet de Vlaming ook bijzonder graag: slappe en voorspelbare grapjes maken. Laat in eender welke slagerij of kruidenierszaak wat wisselgeld op de grond vallen en geheid zal iemand uitroepen: hela!, ge moet ze hier niet zaaien want ze groeien hier niet. Geld en gevoel voor humor, het zijn twee dingen waar de Vlaming het over het algemeen knap lastig mee heeft. Van het eerste denkt hij dat alle anderen er meer van hebben, van het tweede denkt hij dat hij er meer van heeft dan alle anderen. Het kan dus slechts een kwestie van tijd zijn vooraleer een eindredacteur de schalkse (ha!) kop ‘De vis wordt duur betaald’ boven een opiniestuk over het uitgelekte Woestijnviscontract zet. Ook een geval van geld en humor: hoeveel mogen de populaire, iedereen vrolijk makende programma’s van Woestijnvis kosten?

Omdat ik met twee vrienden een in comedy gespecialiseerd televisiebedrijf run, en omdat ik in bepaalde milieus te boek sta als iemand die zo nu en dan een deugdelijke grap kan opschrijven en bovendien niet te beroerd is om links en rechts tegen een scheen te schoppen werd ik eergisteren door talrijke vrienden en collega’s gebeld met de vraag: jij gaat donderdag in De Standaard toch zeker wel iets grappig schrijven over het uitgelekte Woestijnviscontract, want niemand anders uit de sector zegt hier iets wezenlijks over, op enkele anonieme reacties na.
Nu is het inderdaad zo dat de meeste commentatoren die normaal gezien een goeie mediarel weten te smaken zoals Geert Lambert een braadworst, zich deze keer op het gladde media-ijs begeven op de wijze van Dirk Tieleman: alsof er talloze mijnen onder de piste liggen verborgen. Op de bulderende, zelfverklaarde mediaspecialisten Jurgen Verstrepen en Carl Decaluwé na natuurlijk. Maar die twee zie ik hier graag over het hoofd als waren het Ben Crabbé en Tony Mary op de nieuwjaarsreceptie van een basketbalploeg, BBC The Masaï om precies te zijn.

Het zou daarom voor een grote bek als ik zonder meer hypocriet zijn indien ik hier niets over zou schrijven, zo werd mij door collega’s en kameraden herhaaldelijk op het hart gedrukt. Politici en BV’s tot aan de oorlellen in de zeik zetten is een ding, maar durf ik ook mijn eigen branche tegen het ongenadig hallogeenlicht mijner bittere spot te houden? Jaja, met new age idioten de draak steken en hun bespottelijke argumenten fileren, daar mogen ze (pdw) altijd voor wakker maken, maar durf je ook in je eigen vlees te snijden? Hé? Hé?
U hebt er geen idee van hoeveel klootzakken mijn vriendenkring telt.

Gelukkig hanteer ik al jarenlang een systeem om mij uit dergelijke precaire situaties te redden. Telkens als ik voor een deontologisch dilemma sta, stel ik mezelf de vraag: wat zou mijn held Groucho Marx hebben gedaan? En meestal leidt het antwoord op die vraag naar een oplossing, bovendien meestal een erg geestige oplossing.
Deze keer echter niet. Groucho was immers een legendarische vrek. ‘Blood is not thicker than money’ was een van zijn geliefde uitspraken wanneer een van zijn familieleden geld van hem wou lenen. Een andere typische uitspraak, uit ‘A Night at the opera’: ‘When I invite a woman to dinner, she has to look at my face. That’s the price she has to pay!’. Geld en gevoel voor humor zijn twee dingen die ook Groucho na aan het hart lagen. Misschien had hij wel Vlaamse roots.

Maar ik dwaal af en ik moet opschieten als ik nog iets over het uitgelekte Woestijnvis-contract wil zeggen want ik heb voor deze column maar een beperkt aantal lettertekens ter mijner beschikking. Overigens, de vergoeding die de hoofdredacteur tegenover mijn inspanningen stelt is ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ik ga hier niet onthullen wat het schrijven van deze column schuift want daar heeft niemand zaken mee. Tot een anonieme onverlaat mijn overeenkomst met De Standaard vanuit een of ander internetcafé naar de redacties van alle kranten mailt zult u het hier moeten mee doen: het is lachwekkend weinig wat ik voor zo’n column vang. Maar dat is mijn eigen schuld. Had ik maar onverzettelijker moeten onderhandelen.

Want iedereen heeft het volste recht om bij een contractonderhandeling het onderste uit de kan te halen. Het is aan de andere partij om ervoor te zorgen dat de bodem van de kan er niet uit valt. Al de rest is spin. Spin die mij herinnert aan de publieke verontwaardiging rond het vermeende ‘contract van 1 miljard Belgische frank’ dat Jacques Vermeire met de openbare omroep zou afsluiten. Ineens vond de modale Vlaming dat Jacques Vermeire toch niet zo grappig was, toch zeker niet grappig genoeg om er zoveel overheidsgeld in te investeren. Geld en gevoel voor humor, het waren, zijn en blijven de Achillespezen van de modale Vlaam. (pdw)