Confituur

Lieven ‘Pauline & Paulette’ Debrauwer, in De Standaard over zijn nieuwe film ‘Confituur’, het klefste werkstuk sinds Klef ‘Sticky’ McKlef besloot om in een bad siroop te gaan plaatsnemen met in iedere hand een Barbe-à-Papa:
‘De wereld loopt vol met klagende, negatieve mensen. Ze zijn ongelukkig omdat het leven hen gedeeltelijk overkomt, en dat valt niet altijd mee. Maar dat is slechts de helft van het verhaal. De andere helft is wat je maakt van wat je gekregen hebt. Het glas halfvol of halfleeg zien, is vaak het verschil tussen gelukkig en ongelukkig zijn. Durven optimistisch zijn, is progressief.’
Euh…nee, Lieven. Er is immers nog een derde weg tussen het glas halfvol of halfleeg zien, namelijk: vaststellen dat het glas gewoon te groot is. En optimistisch zijn is...wel, heel erg dom. Tenminste, zo lijkt het voor iedereen die wel eens naar een nieuwsuitzending kijkt.
Progressief zijn – en Van Dale omschrijft progressief als ‘vooruitstrevend’ en ook ‘een hervorming van de maatschappij beogend’ – is haast per definitie synoniem voor pessimistisch en cynisch zijn. Ook hier geldt: om dit inzicht te verkrijgen moet men af en toe een nieuwsuitzending hebben meegepikt.
‘Cynisch’ is volgens Van Dale dan weer synoniem voor ‘een pijnlijk ongeloof in het goede aan de dag leggend’. Ik val in herhaling: ook dit krijgt een mens maar onderstreept als hij af en toe naar een journaal kijkt.
Iemand zei ooit: een optimist is iemand die vaststelt dat een roos beter ruikt dan een kool en daaruit deduceert dat de roos ook betere soep oplevert.
Euh...nee, soep van rozen levert een stinker op. Zoals – dat treft! – ‘Confituur’ ook een stinker is. (pdw)