Skyblasters

Het is beslist. Mijn midlife crisis zal volgend jaar zijn beslag krijgen in de vorm van een eenmalige reünietoernee van Skyblasters. Omdat men het ons al jaren vraagt en omdat we er ondertussen allemaal veel zin in hebben. Het is ondertussen twintig jaar geleden dat de groep werd opgericht. Nuja, opgericht, bij mekaar geharkt eigenlijk. Ik herinner me dat Edward en ik op de eerste repetitie iedereen aan mekaar moesten voorstellen.
Jack, onze bassist, was net 17 geworden en had zelfs nog nooit naar reggae geluisterd. Hij was een tip van Dirk Blanchart. Die had net audities gehouden voor muzikanten en de jonge slungel uit Lochristi was hem opgevallen. ‘Een natuurtalent’ zei Dirk. Ik ging bij Jack op bezoek en liet voor hem een tape van Bob Marley’s ‘Babylon by bus’ achter, kwestie van hem in te wijden. Een uur later belde hij op:. ‘Fantastisch! Wie is die groep?....Zijn dat nu de Skyblasters?....In elk geval: geen probleem, die muziek ga ik graag spelen...’. Drie weken later stonden we met twaalf met knikkende knieën op het podium van Hof Ter Lo - gelukkig knikten de knieën een beetje in de maat - in het voorprogramma van de legendarische Gladiators. We hadden amper zeven songs en een ietwat bleke Marley cover. Jack speelde als een veteraan. Daags nadien stonden we tot onze immense verbazing in zowat alle kranten: een Vlaamse reggaegroep die bovendien niet onaardig klinkt???? In die eerste week na ons debuutoptreden kregen we 30 boekingen
Vijf jaar, drie cd's en honderden concerten in zowat heel Europa later waren we het spuugzat. Moe, leeg gespeeld.
Tot een paar jaar geleden nog keken we eerlijk gezegd naar een mogelijke reünie uit als de kalkoen naar de kerst. Maar nu niet meer. Het is, lively up yourself nog aan toe!, voor zowat iedereen in de groep volop midlife crisis time en dat zal het festivalwezen in Vlaanderen geweten hebben. Het aardige aan reggae is immers dat je er beter in wordt naarmate je ouder bent. Een beetje zoals de blues. Met speedcore heb je dat volgens mij niet. (pdw)