Lijst

De maand is zo goed als om en dus is het weer tijd voor de lijst met mensen en dingen die de afgelopen weken een milde moordlust in mij hebben opgewekt.
De eersten die het verdienen om door bloeddorstige wolven in de kuiten te worden gebeten zijn de verantwoordelijken voor dat voortdurende gezeik over de gezondheidstoestand van de paus, Terry Schiavo en Prins Rainier op radio en tv. Gisteren was zowat het hele journaal aan die drie gewijd. Dan hoor je zo’n commentator met plechtige stem zeggen: ‘De paus zag er volgens sommigen beter uit, maar dat hij niets kon zeggen viel veel gelovigen zwaar...’. Hey, het gaat hier om een 84-jarige Parkinson-patiënt met een gat in zijn nek. Dat hij eerder zwijgzaam is dezer dagen zou ik geen nieuws durven noemen. ‘De paus daalde van zijn balkon neer middels twee aaneengeknoopte lakens, begon de lambada te dansen met de gelovigen en vroeg aan een deemoedige Jan Becaus: trek eens aan mijn vinger...’, dàt zou nieuws zijn. Of ‘In het ziekenhuis werd de voedingssonde van Schiavo abusievelijk in het gat in des pausens nek gestopt’, dàt zou pas een nieuwsflash zijn.
Ik zie hier wel één lichtpuntje: al dat geëmmer zal spoedig afgelopen zijn.

Een tweede groep mensen die acht uur aan een stuk met kattenstaarten moesten worden bewerkt en daarna in een zout bad moesten worden ondergedompeld zijn de verantwoordelijken voor die hoogdravende reclames voor energie van Electrabel, Twee mensen spelen op een denkbeeldige piano op het dak en plots regent het energie, vurige manna daalt neer uit de hemelen, iedereen is blij, en één vrouw steekt zo’n energievlokje zelfs in een envelop met een gezichtsuitdrukking die laat vermoeden dat ze haar Chinese love balls in heeft. En dan die slogan: het is jouw energie.... O ja? Vertel dat eens aan de klantendienst van Electrabel als je je eindafrekening niet kunt betalen. Want wat de meeste mensen in een envelop steken is niet zo’n energievlokje maar een brief waarin om spreiding van betaling wordt gevraagd als de eindafrekening weer eens een maandloon bedraagt.

Een derde verschijnsel waarbij ik denk: de verantwoordelijken moesten kennismaken met een klisteerspuit ter grootte van een biljartkeu is – en dit staat al màànden op verschillende lijsten – dat aanhoudende oeverloze gezeik over de splitsing Brussel-Halle-Vilvoorde. Bij de jongste tellingen waren er geloof ik nog 17 mensen die hier wakker van liggen. Kon dit probleem blaffen en kwispelstaarten, iemand had het al lang een spuitje gegeven, wat trouwens ook geldt voor de drie protagonisten in het begin van deze lijst. En je ziet wat er van komt, want wie is er dit weekend opnieuw vanonder zijn steen gekropen? José Happart! Happart is een soort communautaire herpes die om de zoveel jaar de schaamstreek van de Belgische politiek een lelijke uitslag bezorgt. We zijn dus weer vertrokken voor een paar maanden gekrakeel tussen Vlamingen en Walen. Bedankt Bart De Wever en co en moge eikelschurft jullie deel zijn.

Hierop aansluitend een vierde en laatste fenomeen dat mij in gedachten naar een kliefhamer doet grijpen om die vervolgens in een paar schedels te planten: al die oelewappers die het, met van bitterheid vertrokken mondhoeken, voortdurend over de zogeheten ‘transfers van Vlaanderen naar de Walen’ hebben. Wat jullie transfers noemen wordt door het overgrote deel van de bevolking gewoon solidariteit genoemd. Voilà, en nu oplazeren allemaal, het is voor mij ook Pasen.