sprookjes

Wie zoals ik de afgelopen weken probeerde om berichtgeving over de paus te ontlopen, stiet al snel op een paar berichten die evenveel steek houden als Médard Bougainville, de onhandige éénarmige kamenier van Napoleon destijds.
‘SMS-en is schadelijker voor het IQ dan softdrugs gebruiken’. Toen ik dat onlangs in de krant las was mijn eerste gedachte: dit moet ik onmiddellijk via een sms aan mijn dealer melden.
Een tweede overtrokken en onheilspellende krantenkop die mijn aandacht trok is: ‘Ratten zijn veel intelligenter dan we denken’. Bij zo’n kop doemt bij mij op slag het beeld op van pijprokend ongedierte dat voor de open haard Proust leest en het kruiswoordraadsel in de Standaard meteen in balpen invult. Gaan we nu een roman van Tolstoï, een punt Brie en een Bourgogne van een goed jaar in de rattenval moeten leggen om de krengen te kunnen vangen?
Intelligente ratten mijn reet. Onder zo’n sensationele krantenkop kun je meestal een slap stukje lezen over hoeveel procent van de geteste ratten clever genoeg was om een stuk kaas uit een dichtgeschroefde confituurbokaal te krijgen. Lazer toch op met je ‘intelligente ratten’! Het moet op zijn minst een van een extra hangslot voorziene milieubox zijn die de Rattus norvegicus weet open te krijgen als was het een grijsbehaarde en met een creepy staart uitgeruste Houdini, dàn pas raak ik onder de indruk.
Hetzelfde geldt voor dolfijnen, die teringbeesten krijgen veel teveel aandacht. Dat geëmmer over ‘dolfijnen zijn zoooo intelligent en spiritueel en blablabla...’ moest maar eens ophouden. Moordlust welt in mij op telkens als fysiek of mentaal gehandicapten door goedgelovige welzijnswerkers therapeutisch in een bassin worden geflikkerd om er ‘met de dolfijnen in contact te komen’, iets waar ze beter zouden van worden. Als we dan toch op het IQ van die beesten af gaan kunnen we ze net zo goed in het zwembad gooien met Eddy Wally, of met de new age-euses Els De Schepper en Ingeborg. Ik wil ze alledrie trouwens met graagte vooraf sardientjes komen voeren.

Nog zo’n recente krantenkop die, als je hem letterlijk neemt, nogal onrustbarend is: ‘Sprookjes zijn schadelijk voor vrouwen’. Vrouwen die in hun kinderjaren sprookjes hebben gelezen, zouden volgens een recent Brits onderzoek meer gevaar lopen later door hun partner mishandeld te worden. Ze zouden zich gewilliger onderwerpen aan een man. Slachtoffers van mishandeling identifiëren zich volgens het onderzoek met de personages uit de sprookjes, ‘Assepoester’ bijvoorbeeld, en nemen hen als voorbeeld.
Ik heb hier in huis een negenjarige genaamd Hannah rondlopen die niet alleen regelmatig sms’t – naar haar vriendinnen neem ik aan, niet naar mijn dealer hoop ik - maar die ook wel eens het sprookje van Assepoester heeft gelezen, dus ik begon me al zorgen te maken. Dat is echter nergens voor nodig zegt de sprookjesstudie, want volgens de wetenschappers zouden de meisjes van vandaag - die veel meer beïnvloed zijn door de televisie en andere media – later minder onderworpen gedrag vertonen dan de vorige generaties vrouwen.
Je weet natuurlijk maar nooit. Daarom heb ik Hannah even terzijde genomen om haar in te wijden in de geheimen van de man-vrouw relatie, zoals ik die heb ervaren na 30 jaar samenleven met Hannahs moeder. Zoals: als je man iets wil gaan doen dat je dwars zit en waar je minstens drie dagen lang onderhuidse opmerkingen zult over maken, dan moet je heel expliciet zeggen: ‘doe maar, mij maakt het écht niet uit...’. Of, als je ‘nee’ bedoelt, zeg dan ‘ja, als jij dat een goed idee vindt’ ofwel: ‘misschien...’. En uiteraard heb ik niet verzuimd haar de basisregel aan te leren: als er duidelijk iets op je lever ligt en je man vraagt wat er scheelt, zeg dan ‘niets, waarom misschien?’.
Ah, vaderliefde...bestaat er iets schoners?