LIJST

De maand is om en dus is het tijd voor de lijst van mensen en dingen die mij de afgelopen weken hebben doen terugverlangen naar de dagen van de brandstapel en de radbrakerij.

De eersten die met loden pijpen op de schenen moesten worden geklopt zijn al die politici, commentatoren en journalisten die Stevaert nu met een witte zakdoek in de hand en een traan in de ooghoek uitwuiven naar Limburg, als was het hun beste kameraad die ze lange tijd niet meer zullen terugzien. Ik kan het gemist hebben, maar ik heb nog geen enkele stem gehoord die bij Stevaerts plotse vertrek uit de actuele politiek onderstreept dat we met Stevaert een sterke bondgenoot tegen oprukkend rechts verliezen Als er één politicus was waar ze bij het Belang schrik van hadden, was het Stevaert wel, die nu door zijn eigen spreekwoordelijke gat-in-de-haag naar het pre-prepensioen is geglipt. En dat op dezelfde dag dat het Belang vanuit het buitenland met een soort Radio Milles Collines begint. Het vertrek van Stevaert uit de actuele politiek is een kwalijke zaak. Het socialisme zal gezellig zijn of niet zijn, luidt een van zijn bekendste one-liners. Akkoord, maar achter een pruimenvlaai in bronsgroen Bokrijk gaan zitten is misschien iets té gezellig en te weinig socialistisch.

De tweede soort mensen die het verdienen om door een dronken en geblinddoekte chirurg aan het oog te worden geopereerd zijn de zogenaamde 'mondige burgers', het slag volk dat op hoge poten lezersbrieven naar de kranten schrijft en internetforums - of moet dat fora zijn? - vol kwakt met knullig geschreven proza waarbij de schrijver uitgebreid op zijn strepen gaat staan. Welke strepen? Wel, afwisselend maakt men zich druk vanuit de positie van 'belastingbetaler', 'trouwe lezer', 'trouwe luisteraar', 'trouwe kijker' of 'verontruste Vlaming'. Wat al die brief- en forumschrijvers schijnt te ontgaan, is dat we allemààl trouwe, verontruste Vlaamse lezers, luisteraars en kijkers zijn die belastingen betalen. En dat er een tijd en een plaats is voor volstrekt irrelevante en krakkemikig geformuleerde meninkjes en dat is het café, zo rond sluitingstijd of hoogstens: op een eigen weblog.
Want vergis u niet, o Uwe Mondigheid, dat uw bijdrage aan het maatschappelijk debat op een internetforum wordt geplaatst of in een apart katern van de krant wordt gepubliceerd betekent immers niet, ik herhaal: NIET dat uw mening op enigerlei wijze van tel is. De rubriek lezersbrieven en al die openbare forums bestaan enkel en alleen om u de illusie te schenken dat uw mening interessant is. De advertenties voor massage door Filipijnse ladyboys staan ook in een apart katern van de krant. Denk daaraan vooraleer u nog eens uw mening over eender wat met de rest van de bevolking meent te moeten delen.
En als u zich toch niet kunt inhouden, controleer dan alstublieft eerst of u wel over een gram talent beschikt om uw gedaas op zijn minst interessant te doen lijken. Word politicus, schrijver, commentator, journalist of desnoods stand up komiek, maar als het talent u daarvoor ontbreekt: trek uw conclusies en aanvaard het feit dat niemand een halve zak geeft om wat u denkt.

Een derde fenomeen waarbij ik denk: stuur de verantwoordelijken stante pede een euthanasiekit, zijn die filmpjes van 'één' waarin onze algemene verbondenheid wordt geaccentueerd middels zwemmende bejaarden, trouwende holebi's en de meest sinistere van allemaal: spaghetti-vaders. Het zal wel aan mij liggen, maar de manier waarop een van die zogeheten spaghetti-vaders naar die kleine kijkt heeft mij doen besluiten om mijn zoon nooit op kamp te sturen. In gedachten zie ik boven die man zijn hoofd altijd een tekstballon met 'kom je later even naar mijn tent jongen....?'.

Laatste op de lijst is Bart 'MonChiChi' Somers. Ik zag hem gisteren op tv en ik dacht: iemand moest hem tot aan de nek in een termietenheuvel begraven, om vervolgens een goedkope plastieken emmer over zijn hoofd te plaatsen. Waarom? Gewoon omdat mij dat als trouwe, belastingbetalende Vlaamse kijker een groot plezier zou doen. (pdw)