Het seizoen van goede wil zit er weer aan te komen. Hoog tijd dus voor een lijst met mensen, dingen en verschijnselen die dezer dagen voor mijn humeur doen wat een onhandig gebruikte schaar voor een oogbol kan betekenen.
Om te beginnen: al die Bekende Vlamingen die hun naam lenen aan acties voor het goede doel. Vorige maand nog traden Brigitta Callens en Geert Hoste naar voren op Wereld Donor Dag, om ons allen aan te sporen na onze dood onze organen af te staan. Ik zie niet meteen de link met de problematiek in kwestie, of het moet zijn dat Brigitta al jàren op een talentdonor zit te wachten. Van mij mogen ze na mijn dood overigens alles hebben wat nog dienst kan doen. Good fucking luck to them. Maar ze moeten niet met BV’s komen aanzetten, of met het eeuwige argument: ‘Bij uw overlijden zult u voor anderen het verschil tussen leven en dood betekenen....’. Dat geldt namelijk ook voor iemand die zichzelf in een ambassade opblaast. En als ik Geert Hoste’s milt wil, zal ik ze er wel eigenhandig uitrukken.
Ten tweede: kleine honden. Als het blaft moet het minstens op kniehoogte komen vind ik, anders lijkt het al snel op een waterrat met een lelijke hoest. Als ik ooit nog een hond in huis haal dan zal het een big motherfucker van een Sint-Bernard zijn, een beest zo groot dat wanneer hij zich droog schudt na een verfrissende duik in gindse vijver, er karpers en blieken uit zijn pels vliegen.
Ten derde: de onder jongeren steeds maar weliger tierende tjeverij. Meer en meer jongeren zeggen overtuigd katholiek te zijn. Dat begrijp ik ergens wel, want ik was als snotneus ook behoorlijk onder de indruk van de verhalen in de bijbel. Vooral de bruiloft van Kanaan en de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging vond ik geweldig. Jezus gaf de honderden bruiloftgangers te eten met slechts vijf broden! Vond ik heel indrukwekkend. Tot ik voor de eerste keer ter communie ging en zag hoe ontieglijk klein de porties zijn. Zo kan ik het godverdomme ook.
Zo mogelijk nog erger dan aan religieuze nonsens verslingerde jongeren zijn al die bekende hansworsten die in interviews dingen zeggen als ‘Ik ben niet religieus, maar ik geloof wel dat er ‘iets’ is....’. Dat is hetzelfde als zeggen: ik ben niet geil maar ik heb wel een stijve. Om het met de Dikke in ‘Lost’ te zeggen: snap out of it, dudes!
Ten vierde: ‘Lost’. De meest overgehypete Amerikaanse crap tv-serie waarvan ik desondanks geen enkele aflevering wil missen. ‘Lost’ is het televisie-equivalent van crack: de high is telkens intens maar kort, de afkick is aanzienlijk en de bron waar het betrokken wordt is eerder louche want ‘Lost’ werd naar verluidt met Scientology-geld gefinancierd.
Tenslotte: ‘verbindende’ en ‘de sociale cohesie bevorderende’ televisieprogramma’s die ons met begeleidend pseudo-wetenschappelijk gezwam worden geserveerd. De Vlaamse televisie heeft dezer dagen nogal een beetje de vinger op de pols. Op de pols van 1958 weliswaar. Toen de wereld nog enigszins te bevatten was en de televisie – die ‘ons venster op de wereld’ werd genoemd – vooral de wereld ter hoogte van het contente, rond een vers gebraden speenvarken verzameld Vlaanderen liet zien in ‘Kapitein Zeppos’ of ‘Schipper naast Mathilde’. Toen ‘aan hetzelfde zeel trekken’ daadwerkelijk nog betekenis had, in het licht van den Duitschen bezetter die eigenlijk nog maar recentelijk uit onze contreien was verdwenen. Het is aandoenlijk hoe de televisie anno 2005 die gulden jaren opnieuw wil evoceren middels nogal oubollige en opvallend wereldvreemde programma’s die vertrekken vanuit de postierlijke premisse dat de mens, en de Vlaam in het bijzonder, een sociale en geschikte peer is die stil en ongedwongen alles voor een ander doet. SAM anyone?
Vera Hoorens, hoogleraar sociale psychologie aan de KU Leuven, stelt in De Standaard dat televisie echt wel invloed heeft op het gedrag van de mensen. Juist, maar ook weer niet teveel. In de jaren zestig al antwoordde de Amerikaanse televisielegende Johnny Carson kurkdroog, toen hem werd gevraagd of geweld op televisie soms geen geweld in het echte leven zou kunnen uitlokken: ‘Hmmm....ik weet het niet. Er is veel goeie comedy op tv maar ik kom op straat weinig geestige mensen tegen’. Ook juist.
Mevrouw Hoorens gaat echter verder: ‘Zodra je positieve dingen in de media brengt, zijn er altijd mensen die dat klef vinden. En de meeste mensen zullen zeggen dat het programma geen enkel effect heeft om de eenvoudige reden dat ze de media-effecten ontkennen....’ Aldus verdedigt ze de stelling, als zou het hier wel degelijk gaan om sociologisch relevante media-experimenten die de verzuring in de Vlaamse maatschappij daadwerkelijk een halt zouden kunnen toeroepen. En niet over een slap programma dat mij herinnert aan Pythoneer Terry Jones in ‘Eric The Viking’, in die scene waarin de stad langzaam maar zeker onder water loopt en iedereen de verdrinkingsdood riskeert: ‘this is not happening...’
Haal al die betuttelende tjeverij van mijn tv alstublieft. (pdw)
PS: vergeet niet op Ambiorix te stemmen in De Grootste Belg.
