Queezier

Uit 'Lichtpunt' (Canvas, 08/10)

Vroeger – want zo hoort ieder stukje over computergames te beginnen, met: ‘vroeger’ – vroeger kon je als snotneus een heleboel spelletjes samen met je ouders spelen. Scrabble, Stratego of Monopoly, Mens-Erger-Je-Niet of ganzenbord, dammen of schaken. Je wist overigens iedere keer vrijwel zeker dat je van je ouders zou verliezen. Omdat vader bijvoorbeeld woorden als ‘queezier’ en ‘xilantroof’ op het scrabble-bord liet verschijnen en – schalks knipogend naar moeder – tegenover zijn wantrouwig gebroed volhield dat ze wel degelijk in het Grote Woordenboek der Nederlandse Taal terug te vinden waren.
Dat waren nog eens tijden!
Spelletjes spelen werd toen nog beschouwd als geheel onschuldig vertier voor de hele familie. Niemand die er ook maar aan dacht om pakweg Stratego verantwoordelijk te stellen voor baldadig gedrag van sommige jongelui. Bij mijn weten is niemand ooit, na een pittig partijtje Scrabble, schuimbekkend door de straten getrokken, een spoor van bloed en vernieling achterlatend. En het ergste wat rond het ganzenbord kon gebeuren is dat iemand een dobbelsteen inslikte.

Anno 2006 daarentegen, zijn er weinig ouders die samen met hun kroost computergames spelen – misschien omdat deze keer zoon-of dochterlief geheid zal winnen - en zie: spelletjes spelen wordt prompt als een nogal discutabele bezigheid beschouwd en sommige computergames worden zelfs als gevaarlijk aangeduid. Een schietpartij in een Amerikaanse school? Men kan er donder op zeggen dat de kranten zullen vermelden dat de jonge schutters een Playstation hadden waarop ze GTA San Andreas speelden. Geheel voorbijgaand aan het feit dat zowat iederéén jonger dan 20 tegenwoordig een Playstation heeft en een exemplaar van GTA San Andreas.

De morele paniek van ouders en opvoeders rond sommige videogames doet denken aan de onberaden processen die in de jaren tachtig werden gevoerd tegen rockmuzikanten. Wanneer een jonge zelfmoordenaar op zijn jongenskamer wel eens naar Black Sabbath of Iron Maiden bleek te hebben geluisterd zal het wel allemaal de schuld van Sabbath of Maiden geweest zijn was toen de merkwaardige gedachtengang.
In Duitsland werd enkele jaren geleden de verkoop van het computerspel ‘Command & Conquer’ bij wet verboden. In Duitsland! Dat verdient volgens mij een Nobelprijs voor ironie.

Het verband tussen geweld in videogames en echt geweld is even makkelijk aan te tonen als te weerleggen. Jazeker kunnen gewelddadige games een labiel persoon beïnvloeden, maar neen: dat iemand graag groepjes polygonen op een scherm neerknalt betekent niet dat hij zinnens is om met een jachtgeweer op een mens te schieten.
Vele jongvolwassenen van nu hebben vroeger uuuuren Pacman gespeeld, een spelletje waarbij je zoveel mogelijk veelkleurige tabletten moest opeten terwijl er repetitieve muziek speelde. Als videogames zo’n slechte invloed hadden dan zouden de jongeren van nu in hun vrije tijd volop veelkleurige pillen nemen terwijl er repetitieve muziek op de achtergrond speelt.....Dat was misschien een ongelukkig voorbeeld besef ik nu.

Soit, ik wou eigenlijk onderstrepen: een gewelddadig en bloederig first person shooter game is netzomin een verheerlijking van gratuit geweld als stratego een verheerlijking van de oorlog is. Het is en blijft een spelletje. En wie het spelletje niet speelt kan er zich geen helder oordeel over vormen. Wie het hier niet mee eens is, is overigens een queeziere xilantroof. (pdw)