Poezij

(uit De Standaard 28/2/07)

Wie of wat heeft er de afgelopen weken zoal one hundred and eightyyyy! gegooid op het dartsboard van mijn gramschap, een century break gemaakt op de snookertafel van mijn knorrigheid en op de bowling green van mijn ontstemdheid zijn wood het dichtst bij de jack gebowld?
Ik heb de afgelopen weken misschien iets te veel ’s nachts naar de BBC zitten kijken, besef ik nu.
Maar niet enkel naar de BBC. De commentaren van de juryleden in Idool 2007 en de verontwaardigde reacties van sommige kijkers erop hebben namelijk in twee opeenvolgende innings een indrukwekkend aantal runs gescoord op het cricketveld mijner humeurigheid.

In een van de eerste uitzendingen werd een jongeman die over een gram zangtalent noch over het reguliere aantal tanden beschikte door jurylid en musicalchanteuse Vera Mann kordaat wandelen gestuurd met de raad ‘als ik u was zou ik een keer naar de tandarts gaan’. Een blinde kon zien – laten we er voor het gemak van uitgaan dat er blinden voor de buis zaten – dat het advies van mevrouw Mann steek hield. Het is natuurlijk waar dat er waarschijnlijk Hell’s Angels bestaan die net dat tikkeltje meer tact aan de dag zouden hebben gelegd, maar toch: haar opmerking hield steek. En een blinde kon zeker horen, en wellicht beter dan wie ook, dat de jongeman zong als een zeehond met een zwakke maag, die zo-even een zevental zwartverbrande spekzwoerden had zitten zwelgen.
(Een ogenblik alstublieft, terwijl ik een verse alliteratiepleister kleef).
Te oordelen naar de reacties van de Vlaamse kijkers in talloze lezersbrieven en commentaren op het Idool-forum en op haar eigen website had mevrouw Mann echter evengoed Nelson Mandela een kopstoot kunnen verkopen onder het briesen van ‘pak aan, vuile nikker!’. Daags nadien bulkte het gastenboek van haar website van de bijzonder giftige commentaren. Waaronder een van iemand die zich ‘Hitler’ noemt en die Vera Mann wou ‘opstoken’. Zeggen dat de reacties enigszins overtrokken zijn is een understatement van het kaliber ‘Pierre Chevalier is nogal een kapoentje’.
Voor de slechte verstaanders: Pierre Chevalier is even ver te vertrouwen als een éénbenige keeper een bowlingbal kan uittrappen.
Mevrouw Mann heeft zich welzeker een beetje aangesteld voor de camera’s – wellicht een sherry’tje teveel tijdens de eerste welverdiende pauze tussen twee would be Whitneys Houston in – maar we moeten nu ook niet reageren alsof ze zich schuldig heeft gemaakt aan, ik noem maar wat: belangenvermenging ten faveure van een louche zakenman die de koperontginning in een door curruptie en burgeroorlog geteisterd Afrikaans land in handen wil houden.

En wat scheelt er in vredesnaam met dat andere opmerkelijke Idool-jurylid Herman Schueremans? Ik zal wel niet de enige zijn die zich bij het aanhoren van ’s mans steevast op rijm gezette oprispingen de vraag stelt: waarom past men Herman zijn medicatie niet aan? Ik ken broeder Herman een heel klein beetje en ik kan enkel gissen wat de eerder zachtmoedige, rustige en soms ietwat wereldvreemde goeie borst die ik altijd in hem heb vermoed, heeft doen veranderen in de ronduit creepy en te streng gecoiffeerde zombie met rijmdwang die in Idool achter de jurytafel zit. Komaan Herman, snap out of it!
Het grappigste wat ik hierover heb gelezen staat op de ‘Block Werchter’-blog, waar de schrijver hoofdschuddend de onberaden poëzij van broeder Herman pareert met: Schuur, uw festival is te duur!

Wat ook een hole-in-one heeft geslagen op het golfterrein van mijn ontevredenheid is de berichtgeving over de 8-jarige Britse jongen die dreigde door de sociale diensten uit zijn gezin te worden gerukt omdat de knaap nu al gevaarlijk corpulent is en zijn moeder er maar niet in slaagt om zijn eetgewoonten te veranderen. Op dag één woog de jongen in alle kranten 88 kg, een dag later was dat in één krant al 90 kg, nog een dag later sprak men van ‘bijna 100 kg’ en gisteren las ik dat hij ondertussen 89 kg weegt. Komaan jongens, ijk die weegschalen! Niemand kan in drie dagen tijd zoveel bijkomen en weer afvallen. Herman zou zeggen: is de schaal niet goed geijkt, ’t is de waarheid die men ontwijkt. (pdw)