Zich afvragen ‘zou ik van deze persoon ooit een tweedehandse auto kopen?’ is een klassieke methode om mensen die men niet persoonlijk kent te categoriseren volgens schijnbare (on)betrouwbaarheid. Vooraleer u op uw paard springt en verontwaardigd roept dat dit een heel oppervlakkige natuur verraadt alsook een bijzonder cynische en subjectieve kijk op de medemens – als was u een jockey met een diploma van sociale wetenschappen - stel ik voor dat u eerst een eenvoudige test doet.
Welke tweedehandse auto zou u niét kopen?
a) een klassieke oude Mercedes diesel van Toots Tielemans, b) een Peugeot waarmee Etienne Vermeersch drie jaar heeft rondgereden of c) een Audi van Noël Slangen met amper 7500 km op de teller.
Als u iets anders heeft geantwoord dan ‘c’ dan bent u a) een werknemer van Groep C, b) familie van Noël Slangen of c) Noël Slangen.
Alle anderen hoeven zich overigens nergens voor te schamen want het is des mensen om omzichtig met sympathie, empathie en vertrouwen om te springen en ik druk me voorzichtig uit als ik zeg dat meneer Slangen deze drie sentimenten aan een mens ontlokt met hetzelfde gemak als waarmee de wolf de drie biggetjes uit hun huis wist te lokken.
Waarmee ik zeker niet wil beweren dat des premiers communicatieadviseur een onbetrouwbaar sujet is die u zonder verpinken een goed vermomd wrak op wielen zou proberen opsolferen. De hemelen verhoeden dat deze indruk wordt gewekt. Ik zou immers niet graag het voorwerp van meneer Slangen zijn toorn zijn. Voor ik het weet heb ik een miljoenenclaim wegens laster aan de broek, of koopt hij het internetadres www.pdwiseenbastaard.be
Neen, ik beweer enkel dat des premiers communicatieadviseur een onbetrouwbaar sujet lijkt. Het komt misschien door dat ingehouden grijnsje dat aan zijn facie kleeft zoals een nat stuk krant aan de binnenkant van de vuilnisbak kan kleven. Hij kan er wellicht volstrekt niets aan doen, maar de gloed van zijn glimlach is enkel te vergelijken met de luchtstroom die archeologen in het gezicht slaat, wanneer ze in het Hoge Noorden met een roestige koevoet het eeuwenoude graf van een Vikingkoning openbreken.
Het zou natuurlijk ook kunnen dat meneer Slangen een beetje de schijn tegen heeft omdat de geloofwaardigheid van zijn expertise door de jaren nu eenmaal zodanig is aangetast en bezoedeld dat iemand ze zou kunnen bottelen om ze via de Aveve-keten als extra krachtige onkruidverdelger aan de man te brengen.
Na ‘s mans démarche in zijn dispuut met het weekblad Knack gok ik op dat laatste.
Hoe hij dat als communicatiespecialist heeft aangepakt kan enkel worden omschreven als het equivalent van een kok die een omelet probeert te barbecuen. Of van een leeuwentemmer die stoel en zweep aan de kant gooit en, na zijn naakte torso eerst met vette jus te hebben ingesmeerd, de leeuwenkooi achterwaarts en geblinddoekt betreedt met een bloederige entrecote in iedere hand. ‘Dom’ is het woord dat ik zocht.
Het zal de aandachtige lezer ondertussen wel duidelijk zijn dat mijn gevoelens ten opzichte van meneer Slangen minder dan hartelijk kunnen worden genoemd. Nochtans heb ik hem nooit ontmoet. Het is dus zeker niet persoonlijk. Ook het gezelschap van pakweg Pierre Chevalier, Dyab Abou Jahjah of Wim Schamp is mij tot nu toe ontzegd gebleven. Maar ook van hen zou ik nooit een tweedehandse auto kopen. Ook al is het enige wat ik over auto’s met zekerheid weet, dat men er zich nooit een aan de deur moet laten aansmeren.
Wat men echter evenmin aan mij verkocht krijgt is de stelling als zou Noël Slangen met zijn onberaden acties en zijn megaschadeclaim tegen Knack in het bijzonder de persvrijheid ‘wurgen’, zoals de Vlaamse Vereniging van Journalisten dinsdag in een persmededeling schreef. Volgens mij kunnen de wurgcapaciteiten van meneer Slangen die van een iets te spannende rolkraag nauwelijks overtreffen. Ik kan niet voor alle collega’s spreken maar ik ken persoonlijk geen enkele journalist die schrik heeft van de Snakemeister en als ze bestaan dan zijn het in watten bewaarde watjes waar iemand wat watten heeft rond gewikkeld. Dat hij zijn met veel branie aangekondigde website die oorspronkelijk moest dienen als – ik citeer – ‘meldpunt voor klachten over Knackverantwoordelijken’ na een tik op de vingers van zijn belangrijkste broodheer Open-VLD binnen de kortste keren heeft omgedoopt tot een website die plots dienst moet doen als – ik citeer opnieuw - ‘publiek discussieforum voor journalistieke deontologie’ zegt genoeg. Een schijterige terugspeelbal naar de keeper van op de middellijn. Zo’n gevaarlijke goalgetter is de Snakemeister nu ook weer niet. Moge zijn Audi nimmer verslijten. (pdw)
7 opmerkingen:
Grandioos geschreven ...
Mm... Die mening deel ik niet. Heb meer de indruk dat (pdw) te diep in het glas gekeken heeft de avond voor de deadline.
Neemt niet weg dat Slangen een lul met vingers is.
Ik stel me de smoel van Karel Dillen voor toen hij aan de hemelpoort aanklopte en zag wie er open deed ..... Allah!
Ik peins niet dat hij 70 maagden heeft opgestreken.
Slangen is een 'old school' communicatiespecialist. Die mensen concentreren zich op éénrichtingscommunicatie, imago, 'perceptie' en schadebeperking.
Zijn Nederlandse tegenpool is Joost Ravoo, communicatiebaas van de Hollandse Spoorwegen. Ook hij loopt zich voortdurend builen aan de persvrijheid. Wat niet betekent dat Knack geen derderangs roddelvod met een agenda is, en Slangen geen lul met vingers.
Ik ben een beetje verrast door de reacties.
Heeft Slangen vingers?????
Nooit opgelet.
Fantastisch. Geweldig. En het klopt. Als een bus.
url werkt niet
Een reactie posten