Geld & Humor

(uit De Standaard 11/10/07)

Er is niets wat een Vlaming liever doet dan andermans rekening maken. Iemand parkeert plots een chique nieuwe Mercedes voor de deur terwijl het algemeen geweten is dat hij of zij als eenvoudige bediende aan de kost komt en iemand uit de buurt zal binnen de minuut kwansuis vragen: zeker een oud vrouwtje beroofd? Of: de Lotto gewonnen zeker? Want dat doet de Vlaming ook bijzonder graag: slappe en voorspelbare grapjes maken. Laat in eender welke slagerij of kruidenierszaak wat wisselgeld op de grond vallen en geheid zal iemand uitroepen: hela!, ge moet ze hier niet zaaien want ze groeien hier niet. Geld en gevoel voor humor, het zijn twee dingen waar de Vlaming het over het algemeen knap lastig mee heeft. Van het eerste denkt hij dat alle anderen er meer van hebben, van het tweede denkt hij dat hij er meer van heeft dan alle anderen. Het kan dus slechts een kwestie van tijd zijn vooraleer een eindredacteur de schalkse (ha!) kop ‘De vis wordt duur betaald’ boven een opiniestuk over het uitgelekte Woestijnviscontract zet. Ook een geval van geld en humor: hoeveel mogen de populaire, iedereen vrolijk makende programma’s van Woestijnvis kosten?

Omdat ik met twee vrienden een in comedy gespecialiseerd televisiebedrijf run, en omdat ik in bepaalde milieus te boek sta als iemand die zo nu en dan een deugdelijke grap kan opschrijven en bovendien niet te beroerd is om links en rechts tegen een scheen te schoppen werd ik eergisteren door talrijke vrienden en collega’s gebeld met de vraag: jij gaat donderdag in De Standaard toch zeker wel iets grappig schrijven over het uitgelekte Woestijnviscontract, want niemand anders uit de sector zegt hier iets wezenlijks over, op enkele anonieme reacties na.
Nu is het inderdaad zo dat de meeste commentatoren die normaal gezien een goeie mediarel weten te smaken zoals Geert Lambert een braadworst, zich deze keer op het gladde media-ijs begeven op de wijze van Dirk Tieleman: alsof er talloze mijnen onder de piste liggen verborgen. Op de bulderende, zelfverklaarde mediaspecialisten Jurgen Verstrepen en Carl Decaluwé na natuurlijk. Maar die twee zie ik hier graag over het hoofd als waren het Ben Crabbé en Tony Mary op de nieuwjaarsreceptie van een basketbalploeg, BBC The Masaï om precies te zijn.

Het zou daarom voor een grote bek als ik zonder meer hypocriet zijn indien ik hier niets over zou schrijven, zo werd mij door collega’s en kameraden herhaaldelijk op het hart gedrukt. Politici en BV’s tot aan de oorlellen in de zeik zetten is een ding, maar durf ik ook mijn eigen branche tegen het ongenadig hallogeenlicht mijner bittere spot te houden? Jaja, met new age idioten de draak steken en hun bespottelijke argumenten fileren, daar mogen ze (pdw) altijd voor wakker maken, maar durf je ook in je eigen vlees te snijden? Hé? Hé?
U hebt er geen idee van hoeveel klootzakken mijn vriendenkring telt.

Gelukkig hanteer ik al jarenlang een systeem om mij uit dergelijke precaire situaties te redden. Telkens als ik voor een deontologisch dilemma sta, stel ik mezelf de vraag: wat zou mijn held Groucho Marx hebben gedaan? En meestal leidt het antwoord op die vraag naar een oplossing, bovendien meestal een erg geestige oplossing.
Deze keer echter niet. Groucho was immers een legendarische vrek. ‘Blood is not thicker than money’ was een van zijn geliefde uitspraken wanneer een van zijn familieleden geld van hem wou lenen. Een andere typische uitspraak, uit ‘A Night at the opera’: ‘When I invite a woman to dinner, she has to look at my face. That’s the price she has to pay!’. Geld en gevoel voor humor zijn twee dingen die ook Groucho na aan het hart lagen. Misschien had hij wel Vlaamse roots.

Maar ik dwaal af en ik moet opschieten als ik nog iets over het uitgelekte Woestijnvis-contract wil zeggen want ik heb voor deze column maar een beperkt aantal lettertekens ter mijner beschikking. Overigens, de vergoeding die de hoofdredacteur tegenover mijn inspanningen stelt is ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ik ga hier niet onthullen wat het schrijven van deze column schuift want daar heeft niemand zaken mee. Tot een anonieme onverlaat mijn overeenkomst met De Standaard vanuit een of ander internetcafé naar de redacties van alle kranten mailt zult u het hier moeten mee doen: het is lachwekkend weinig wat ik voor zo’n column vang. Maar dat is mijn eigen schuld. Had ik maar onverzettelijker moeten onderhandelen.

Want iedereen heeft het volste recht om bij een contractonderhandeling het onderste uit de kan te halen. Het is aan de andere partij om ervoor te zorgen dat de bodem van de kan er niet uit valt. Al de rest is spin. Spin die mij herinnert aan de publieke verontwaardiging rond het vermeende ‘contract van 1 miljard Belgische frank’ dat Jacques Vermeire met de openbare omroep zou afsluiten. Ineens vond de modale Vlaming dat Jacques Vermeire toch niet zo grappig was, toch zeker niet grappig genoeg om er zoveel overheidsgeld in te investeren. Geld en gevoel voor humor, het waren, zijn en blijven de Achillespezen van de modale Vlaam. (pdw)