Goede Wil

Uit De Standaard 22/11/07


Het seizoen der goede wil barst straks weer los en dus is het de hoogste tijd voor een lijst met mensen en dingen die momenteel voor mijn humeur doen wat de ijspiste voor de ribbenkast van Greet Rouffaer heeft betekend.
Om te beginnen wil ik de bedenkers van Steracteur Sterartiest, Sterren op het IJs en Sterren op de Dansvloer iets aandoen. Wat precies, is te gruwelijk om in een kwaliteitskrant te beschrijven. Laat ik volstaan met te zeggen dat hun moeders jammerlijk zullen huilen in hun respectieve hoerententen als ze horen wat ik, geïnspireerd door Saw I, II en III, voor hun gebroed in petto heb. Sterren op de Groepsverkrachting, Steracteur Sterjunkie, Sterren onder het Roestige Mes, ja naar zoiets zou ik zeker kijken, maar naar deze slappe lapzwanzerij? Nee dankuwel. Die Sterren Op...-shows zijn het televisieprogramma-equivalent van voetballers die, met een of ander kampioenschap in zicht en niet gehinderd door enige vorm van muzikaal talent, een scrotumverlammend slecht plaatje opnemen. Als ik onhandige schaatsers wil zien ga ik wel naar de ijspiste die straks weer aan het Gentse Belfort staat opgesteld. Overigens: wie in Sterren op het IJs nog het woord 'kür' in de mond durft te nemen om een prestatie aan te duiden die enkel kan worden omschreven als 'dit is wat er gebeurt als een schaatser met een stijve nek ook nog eens in zijn broek heeft gekakt', verdient te worden gedwangvoederd met kamelenkots.

Ten tweede: Cirque Du Fucking Soleil. Een turnclub met kapsones die, net wanneer je denkt dat je er vanaf bent, iedere keer opnieuw de kop op steekt. Een beetje zoals vurige herpes, zij het dat een plotse opstoot van herpes doorgaans met iets meer enthousiasme wordt verwelkomd. Iemand die, alvorens door een hoepel te duiken, zijn evenwicht op een grote strandbal weet te bewaren en een dubbele salto maakt, is een gymnast, geen kunstenaar. Door er sfeervolle belichting en een melancholisch muziekje bij te serveren wordt het geen, ik herhaal, géén kunst. Het blijft: turnen.

Ten derde: Al 'een ecologische voetafdruk ter grootte van Luxemburg' Gore verdient een verlamming aan zijn rukarm in plaats van de zoveelste onderscheiding. Zijn film zit vol met fouten, maakt de mensen bang en zadelt ons met een schuldgevoel op. Met het vliegtuig naar Torremolinos was vroeger gewoon vakantie, nu is het plots even moreel verwerpelijk als pedofilie. Het allerergste is: hij mag zijn lezingen over het klimaat graag beginnen met 'in den beginne waren er Adam & Eva'. Neen, Al baby, in den beginne was er hoogstens de oersoep. 'Oersoep' is trouwens Al 'als ik nog vijf kilo zwaarder word pas ik enkel nog in een cape' Gore zijn bloedgroep.

Ten vierde: managers. Van alle slag. Als u 'manager' op uw naamkaartje hebt staan, weze het manager natuur of voorafgegaan door een prefix à la 'general', 'assistant' of 'business': scheer uw scrotum met een bot steakmes want u bent even nuttig voor de maatschappij als een valluik voor een zweefvliegtuig. En dat geldt zowel voor de aspirant Aimé's 'nog nooit een tv-programma gemaakt of een artikel geschreven maar dat houdt mij niet tegen om de VRT of Humo te bestieren' Van Hecke als voor de personeelchefs die zich nu 'human resources manager' menen te moeten noemen. En het geldt dubbel voor showbusiness-managers, meestal het soort kwieten dat zelf over te weinig talent beschikt om het te maken als artiest en zulks probeert te compenseren door zich een misplaatste air van belangrijkheid aan te meten waarbij ieder weldenkend mens zich afvraagt: is Vlaanderen soms plots met Las Vegas én Hollywood tegelijk gejumeleerd? Hey Colonel Parker, ik heb nieuws voor jou: het vergt meer dan een lederen malette met daarin een agenda vol telefoonnummers van BV's van tweede signatuur om indruk op mij te maken. Zoek écht werk. Vlaanderen heeft altijd nood aan goeie stielmannen.

Tenslotte: mensen die in de televisiewereld actief zijn maar er zich laten op voorstaan dat ze weinig of geen televisie kijken. Straks, met de stroom eindejaarsvraagjes en - interviews in diverse kranten en tijdschriften is het geheid weer van dat. Met een nauwelijks verholen dédain gaat het van: 'Zelf kijken wij bitter weinig televisie thuis'. Een muzikant die nooit naar muziek luistert, iemand? Of een voetballer die nooit naar een match kijkt, misschien? Het ergste is nog dat ze er nooit worden op aangesproken door de vragensteller met dienst. Terwijl een opmerking als 'aan het niveau van uw programma's te zien kijkt u inderdaad heel weinig televisie' toch voor de hand ligt.