Lolbroekerij

Uit De Standaard 06/12/07



Het Vlaams Belang bracht gisteren haar eerste cd-single op de markt: ‘Oh nee, alweer een moskee’, een protestsong van de hand van kersvers toondichter Filip Dewinter die hiermee volgens mij voor een primeur in de Belgische politieke geschiedenis zorgt. Dewinter komt in zijn protestlied niet veel verder dan ‘Oh nee, alweer een moskee, trop is teveel, dus zeg ik nee!’ wat niet bepaald als Dylanesk kan worden omschreven, maar het betreft hier dan ook een lied in de rijke traditie van de goeie ouwe carnavalskraker, tevens geschikt voor après-ski fuiven in Oostenrijk waar dergelijke reactionaire lolbroekerij immer populair is gebleven.

Carnaval is natuurlijk de aanleiding bij uitstek om volslagen nonsens op rijm en bij uitbreiding op cd te zetten. Zo herinneren wij ons hier nog de schone evergreen ‘Weet je wat ik wel zou willen zijn? Een bloemetjesgordijn! Een bloemetjesgordijn van het plafond tot aan het raamkozijn!’, gesigneerd De Viltjes. Een Hollandse klassieker uit mijn jeugd die ons door de uniek besnorde Chiel Montagne op televisie werd aangeprezen waarop wij met het hele gezin blij de zak confetti bovenhaalden en een polonaise op gang trokken. De Viltjes, en weinig mensen weten dit, was een splintergroep van De Twee Pinten die een paar jaar eerder magistraal hadden gescoord met de onvergetelijke kraker ‘Bij ons staat op de keukendeur ‘Het is niet altijd rozengeur’ en mijn vader schreef op ’t behang: lekker is maar ene vinger lang’ . Later deden De Twee Pinten ze nog eens goed vol met het al even vlot van de tong rollende ‘Jodelodelodelodelohitie!’ dat speciaal voor hen door de jonge Hennie ‘Doe Maar’ Vrienten werd geschreven. U merkt het: ik ben een connaisseur. En als connaisseur zeg ik: met zijn eerste worp laat Filip Dewinter, toegegeven, best een flinke morzel talent vermoeden wat het componeren van carnavalskrakers betreft, maar hij heeft toch een uitschuifbare brandladder nodig om de hielen van de mighty De Twee Pinten te likken.

Ik vind het bovendien erg jammer dat de voorman der poldernazi’s niet zelf achter de microfoon heeft plaatsgenomen om zijn debuutsingle aan de eeuwigheid toe te vertrouwen. Neen, zijn compositie werd vertolkt door professionele muzikanten en zangers die volgens Dewinter anoniem wensen te blijven omdat ze – ik citeer - ‘als de dood zijn voor represailles’. Represailles? Tenzij de Goede Smaak Politie een knokploeg in dienst heeft zie ik weinig problemen. Dit is geen deun die de toorn der moslims zodanig zal opwekken dat de slagersmessen fluks op de slijpsteen zullen worden gezet en een reeks onthoofdingen nakende is. Hoezeer sommigen onder ons dat ook zouden toejuichen.
We leven tenslotte niet in Soedan, waar de naam van een teddybeer al voor religieuze schuimbekkerij zorgt. Godsdienst is overduidelijk al lang geen wilsverdovende opium voor het volk meer, tegenwoordig is godsdienst blijkbaar onvoorspelbare razernij opwekkende Angel Dust voor het volk.

‘Dit moet perfect kunnen binnen de grenzen van vrijheid van meningsuiting’ zegt Dewinter. En hoezeer mijn vingers ook in een reumatische kramp krommen bij wat ik nu ga intikken: hij heeft volkomen gelijk, Entartete Kunst nog aan toe!

‘Reactionaire lolbroekerij’, zo schiet mij nu plotsklaps te binnen, is best een amusante omschrijving van de bespottelijke kontbescherming die wij kennen als Lederhosen. Zoals in: iedere zomervakantie trekt Bart De Wever blijgemutst zijn reactionaire lolbroekerij aan.
Shit, ik wou hier aan het eind nog een ernstig appel lanceren, iets in de trant van: het wordt hoog tijd dat én de allochtone gemeenschap in dit land én de weldenkende linkerzijde zich nog eens duidelijk en verontwaardigd uitlaten over de steeds toenemende extreme reacties van de Islamitische wereld op banale incidenten zoals die cartoonrel in Skandinavië van een tijd geleden en het teddybeer-incident nu. Zodat we dat niet aan de Prinsen Carnaval van het Belang moeten overlaten.

Maar dat lukt niet want ik krijg dat beeld van Bart De Wever in Lederhosen niet meer uit mijn gedachten. (pdw)