Checkpoint Charlie

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik een vakkundig gerolde joint op zijn tijd best weet te appreciëren. Nu mijn reguliere Gentse leverancier sinds vijftien jaar een paar weken met vakantie is ben ik nog een keer als vanouds de grens met Nederland overgestoken en heb ik een coffeeshop bezocht: Checkpoint Charlie in Terneuzen. Voor wie er nog niet is geweest: het betreft hier een combinatie van (alcoholvrij) café annex superette voor soft drugs. Aan vier snelkassa’s kan men zich diverse soorten hasj en weed naar keuze aanschaffen. Bij het binnenkomen krijgt men, net zoals bij sommige slagers, een volgnummer. Op een grote lichtgevende teller is te zien welk nummer aan welke kassa momenteel wordt bediend. Ik had nummer 425, de teller stond op 401.
Na mij kwam een Vlaams koppel van middelbare leeftijd binnen. C&A-kledij, enigszins bezorgde blik, duidelijk geen ervaren coffeeshop-bezoekers. Aan de man die aan de deur de volgnummers uitdeelt vroeg de vrouw wat er eigenlijk gebeurt als men op de terugweg naar België door de politie wordt tegengehouden en betrapt wordt op het bezit van softdrugs. ‘U kan maximaal 5 gram per persoon kopen, als de politie u controleert en hasj of weed in uw bezit vindt, dan zal u worden beboet en de waar zal in beslag worden genomen...’ Gerustgesteld dat het hier om een haast banale administratieve boete gaat en er dus geen Guantanamo Bay-achtige straf op het bezit van wat discutabel rookgerief staat, nam het koppel opgelucht het ‘menu’ door.

Kwamen ze iets kopen voor zichzelf, omdat ze dat ook eens willen proberen? Of voor een vriend of familielid dat een of andere nare aandoening heeft, de pijnverzachtende kwaliteiten van cannabis heeft ervaren maar er zelf niet durft of kan kopen? Of kwamen ze eens kijken waar hun kinderen hun marihuana halen? Het heeft maar een haar gescheeld of ik had het ze onbeschaamd gevraagd.
Ondertussen ging het vlot vooruit: nr 412 werd aan kassa 4 bediend.
Uiteraard waren er ook een tiental Fransen. Oogleden halfstok van het blowen, capuchons over het hoofd, luid gesticulerend, daarna met z’n zessen in een veelvuldig geblutste Renault R4 weer richting Rijsel. Het enige wat er nog aan ontbrak is een in kleurige neon uitgevoerde pijl op het dak met de tekst ‘drugtoeristen’. Ze zijn er werkelijk gemakkelijker uit te pikken dan een dwerg uit een NBA-basketbalploeg.

Een kwartier later zat ik weer in de auto, 40 euro lichter, vijf gram voortreffelijke hasj op zak. Genoeg voor pakweg twee weken alle dagen een joint of twee-drie. Bij het verlaten van de ruime betaalparking werd ik nog vriendelijk goeiedag gewenst door drie politieagenten die er ostentatief een oogje in het zeil hielden maar zich vooral leken te concentreren op het uitschrijven van parkeerbonnen. Men zou nochtans verwachten dat de politie de nummerplaten noteert van alle Vlamingen en Fransen die hier hun softdrugs kopen, om ze dan aan de grens op te vangen en te beboeten. Misschien doet de politie dat ook af en toe, maar ik werd in elk geval bij het terugrijden niet aan de kant gezet. Ik heb daar in Terneuzen ook geen enkele vorm van overlast waargenomen, maar het was dan ook middag. Misschien dat het er ‘s avonds heel wat drukker en rumoeriger toe gaat. Aan de andere kant: op weekdagen sluit de tent om 22.00u, in het weekend om middernacht.


Laten we elkaar niet verkeerd begrijpen: ik wil hier geen lans breken voor softdruggebruik. Noch wil ik coffeeshop Checkpoint Charlie in het zonnetje zetten. Ik wil wel een lans breken voor een verstandige en realistische aanpak van dit, nuja ‘probleem’. Wat is beter voor gebruikers en samenleving: een wettelijk geregelde en door de lokale overheid gecontroleerde verkoop in een goed gerunde coffeeshop zoals dat in Terneuzen gebeurt? Of louche straatdealers? Er zijn volgens mij geen prijzen te winnen met het verstrekken van het juiste antwoord.

Ik begrijp de bezorgdheid van de burgemeesters in Limburg, die zich geconfronteerd zien met de verhuis van Maastrichtse coffeeshops naar het grensgebied met Limburg. Maar als we hier eerlijk en kloekhartig over nadenken is het voor de overheid een fluitje van een cent om de verkoop van softdrugs ook in ons land te organiseren en bijgevolg: te controleren. Wie weet volstaan vijf minuten politieke moed om dit voor mekaar te krijgen. Repressie haalt immers geen fuck uit. Men kan net zo goed overspel criminaliseren. Blowen, net zoals naast de pot pissen, gebeurt elke dag, overal, door grote groepen mensen van alle leeftijden, uit alle lagen van de bevolking. (pdw)