High Bullshit Woman

Wie naar ‘Low Impact Man’ op Canvas heeft gekeken weet dat ik als Low Bullshit Man bekend wens te staan als het gaat over het milieu, de opwarming van de aarde en vooral: wat de modale burger daar aan kan verhelpen. De zogeheten ecologische voetafdruk is stilaan de nieuwe erfzonde aan het worden, bezorgdheid over het milieu is goed op weg om tot een ware religie uit te groeien. En de wereld heeft een verse religie nodig zoals een kabeljauw nood heeft aan een fiets.
Wie een bescheiden kanttekening bij het milieudebat durft te maken (zoals ‘wat helpt het om de thermostaat hier in Gentbrugge op 18 graden te zetten als er in China ontelbare steenkoolcentrales op volle toeren draaien?’) of een ironische noot durft aan te brengen (zoals ‘het valt op dat we niet meer mogen vliegen sinds vliegreizen dankzij de lagekostenmaatschappijen in iedereens bereik liggen en niet enkel meer een privilege van de gefortuneerden zijn...Sting en Al Gore zijn zelfs met een privéjet speciaal naar Live Earth gevlogen om ons dat te vertellen’) wordt bijna als een negationist beschouwd. Aan de andere kant wordt iedereen die zich tegenover de buitenwereld als groene medemens presenteert op slag als een weldenkend filantroop door iedereen aan de boezem gedrukt.
Dat is het ge-BV’te vanzelfsprekend niet ontgaan en talrijk zijn dan ook de lokale celebrities die zich in interviews groener opstellen dan een met limoenschillen gevulde GFT-container, op een stukje goed onderhouden plantsoen. Het is: hou van mij hou van mij hou van mij hou van mij. Klassementsleidster du jour in het kampioenschap Gratuit Groen Voor Zich Uit Zwetsen is ongetwijfeld Francesca Vanthielen in haar weekendinterview in Het Laatste Nieuws. Ter lering en vermaak citeer ik freule Francesca twee keer:

1) We moeten nog véél milieubewuster worden. Als ik mensen hoor zeggen ‘Kom schatteke, we rijden naar de kust en gaan mosselkes eten’, dan word ik zot. Die mentaliteit moet eruit, anders gaat onze planeet er onherroepelijk aan.

2) Ik heb voor het reisprogramma ‘Go2’ indertijd de hele wereld afgereisd en ik probeer me steevast een Europeaan en een wereldburger te voelen...


Twee pensées, binnen hetzelfde uur uitgesproken, die druipen van hypocrisie zoals teer van een teerborstel druipt. Twee overpeinzingen die, eenmaal naast elkaar gezet, aantonen hoezeer de o zo sympathiek beschouwde wereldreizende spreekster zich wel verheven voelt boven het plebs dat met honderdduizenden tegelijk naar haar halve reisprogramma (!) ‘De Italiaanse Droom’ zit te gapen. Let wat dat betreft ook op het keurige Nederlands dat wordt onderbroken voor het plotse gebruik van streektaal wanneer Jan Lul wordt omschreven: ‘schatteke’, ‘mosselkes’.

Je zou verwachten dat de interviewer met dienst juffrouw Vanthielen daar op zou wijzen. Dat hij iets zou opmerken in de trant van ‘is het niet een beetje tegenstrijdig om mensen nu op hoge poten een ritje naar de zee te ontzeggen als je zelf al een hele wereldreis hebt gemaakt?’. De man is het hele interview echter zo behaagzuchtig dat hij, move over Ban Ki-moon!, juffrouw Vanthielen zelfs een politieke oplossing voor het Joods-Palestijns conflict probeert te ontfutselen en hij ziet in haar even verder zelfs, move over Karel De Gucht!, een politica ‘van de gepassioneerde, nog niet ingeslapen soort’.

Wie dezer dagen verwacht dat het mediajournaille kloekhartig zijn werk doet heeft evenveel kans op een goeie afloop als een loodgieter die een job zoekt bij het circus. Ze zitten immers allemaal zo diep in de reet van hun respectieve ‘mediapartners’ - weze het een hele omroep, een bepaald productiehuis, of een enkel programma dat door hun persorgaan wordt gesponsord – dat we nog amper hun schoenzolen kunnen zien. Ook bij hen is het: hou van mij hou van mij hou van mij. (pdw)