The King of P(r)op(ofol)

Volgende maand wordt 'Immortal' gelanceerd, een nieuwe cd van Michael Jackson. Het gaat om een soundtrack met door o.a. Justin Timberlake herwerkte nummers van The King of P(r)op(ofol) die in de nieuwe Cirque Du Soleil-productie 'Michael Jackson – The Immortal World Tour' worden gebruikt. Dit bericht deed mijn Que? Fucking QUE?- meter zodanig fel naar rechts uit slaan dat ik bij het lezen spontaan uit de ogen begon te bloeden. Dit is immers op zoveel verschillende niveaus perineumverlammend fout dat één tirade niet volstaat om de onwelriekende kern van dit onberaden project  bloot te leggen. Ik zal mij daarom beperken tot het aanstippen van een paar algemeenheden:

Via het proces waarin Michael Jacksons, ahem, ‘lijfarts’ Conrad Murray terechtstaat voor onvrijwillige doodslag, wordt het lijk van Jacko dezer dagen schaamteloos voortgesleept over de kasseien van de media als een voddenpop stuiterend aan de ketting der showbizz, ongenadig voortgetrokken door de 4X4 van de kranten, tabloids en celebrity sites. Ik weet het, de metafoormachine dreigde eventjes overhit te raken. Waarvoor mijn verontschuldigingen.

Via het proces lekte laatst een macabere foto van het nog lauwe lijk uit. In de rechtszaal, en bij uitbreiding tien minuten later op het internet, was ook al een verkillende geluidsopname te horen: opgenomen daags voor ‘s mans dood, klinkt Jackson op de tape als een dronken en moeë Elephant Man. Alsof woorden druppels teer zijn die moeizaam van zijn lippen druipen.

Volgende maand is er de première van de met veel globale poeha aangekondigde documentaire ‘Michael Jackson – Life of an icon’. Die werd gemaakt door mediaproducer David ‘face like a smacked arse’ Gest, die zich een jeugdvriend van Jackson noemt en op de steun van ‘een deel van de familie’ kan rekenen. Maar die toch vooral te boek staat als ex-meneer Liza Minelli en die een ambassadeur is voor de plastische chirurgie zoals ‘Exotische Liefde’ een uithangbord is voor de emotionele intelligentie van de Vlaming. Ik dacht: de volgende stap is Jackson weer opgraven om, het stoffelijk overschot ondersteboven houdend, eens goed te schudden om te zien of er geen wisselgeld meer uit zijn zakken valt.

Maar nee, het is nog erger. Cirque du Soleil. Cirque du fucking Soleil? Laat het duidelijk zijn: iemand die, alvorens door een hoepel te duiken, zijn evenwicht op een grote strandbal weet te bewaren en vervolgens een dubbele salto maakt, is een gymnast. Geen kunstenaar. Door kleurige linten sierlijk van zijn ledematen te laten wapperen en er sfeervolle belichting en een melancholisch muziekje bij te serveren wordt het geen, ik herhaal, géén kunst. Het blijft: héél erg goed turnen. En dus nu: héél erg goed turnen over Michael Jackson. Ik kijk er naar uit zoals Frituur ‘t Draakske  naar de invoering van de vettaks. (pdw)