zaterdag, oktober 08, 2011

The King of P(r)op(ofol)



Volgende maand wordt 'Immortal' gelanceerd, een nieuwe cd van Michael Jackson. Het gaat om een soundtrack met door o.a. Justin Timberlake herwerkte nummers van The King of P(r)op(ofol) die in de nieuwe Cirque Du Soleil-productie 'Michael Jackson – The Immortal World Tour' worden gebruikt. Dit bericht deed mijn Que? Fucking QUE?- meter zodanig fel naar rechts uit slaan dat ik bij het lezen spontaan uit de ogen begon te bloeden. Dit is immers op zoveel verschillende niveaus perineumverlammend fout dat één tirade niet volstaat om de onwelriekende kern van dit onberaden project  bloot te leggen. Ik zal mij daarom beperken tot het aanstippen van een paar algemeenheden:
Via het proces waarin Michael Jacksons, ahem, ‘lijfarts’ Conrad Murray terechtstaat voor onvrijwillige doodslag, wordt het lijk van Jacko dezer dagen schaamteloos voortgesleept over de kasseien van de media als een voddenpop stuiterend aan de ketting der showbizz, ongenadig voortgetrokken door de 4X4 van de kranten, tabloids en celebrity sites. Ik weet het, de metafoormachine dreigde eventjes overhit te raken. Waarvoor mijn verontschuldigingen.
Via het proces lekte laatst een macabere foto van het nog lauwe lijk uit. In de rechtszaal, en bij uitbreiding tien minuten later op het internet, was ook al een verkillende geluidsopname te horen: opgenomen daags voor ‘s mans dood, klinkt Jackson op de tape als een dronken en moeë Elephant Man. Alsof woorden druppels teer zijn die moeizaam van zijn lippen druipen.
Volgende maand is er de première van de met veel globale poeha aangekondigde documentaire ‘Michael Jackson – Life of an icon’. Die werd gemaakt door mediaproducer David ‘face like a smacked arse’ Gest, die zich een jeugdvriend van Jackson noemt en op de steun van ‘een deel van de familie’ kan rekenen. Maar die toch vooral te boek staat als ex-meneer Liza Minelli en die een ambassadeur is voor de plastische chirurgie zoals ‘Exotische Liefde’ een uithangbord is voor de emotionele intelligentie van de Vlaming. Ik dacht: de volgende stap is Jackson weer opgraven om, het stoffelijk overschot ondersteboven houdend, eens goed te schudden om te zien of er geen wisselgeld meer uit zijn zakken valt.
Maar nee, het is nog erger. Cirque du Soleil. Cirque du fucking Soleil? Laat het duidelijk zijn: iemand die, alvorens door een hoepel te duiken, zijn evenwicht op een grote strandbal weet te bewaren en vervolgens een dubbele salto maakt, is een gymnast. Geen kunstenaar. Door kleurige linten sierlijk van zijn ledematen te laten wapperen en er sfeervolle belichting en een melancholisch muziekje bij te serveren wordt het geen, ik herhaal, géén kunst. Het blijft: héél erg goed turnen. En dus nu: héél erg goed turnen over Michael Jackson. Ik kijk er naar uit zoals Frituur ‘t Draakske  naar de invoering van de vettaks. (pdw)

maandag, oktober 03, 2011

Naar aanleiding van de 'vettaks', een DM- column van enkele maanden geleden..


Vandaag in 'Pauw & Witteman': 'zijn vleeseters de nieuwe rokers?'. Wel, in juli van dit jaar had ik al een voorgevoel...

KLIKLIJN


Als er één ding is dat we uit het rookverbod in de horeca  kunnen leren is het wel: de splitsing van pint en sigaret is zo te merken een stuk vlotter voor mekaar te krijgen dan die van B-H-V. Wat we uit de introductie van een bijhorende kliklijn door het ministerie van Volksgezondheid kunnen leren is: een   wig drijven tussen de bevolking is in vergelijking een fluitje van een cent. Een kliklijn? Voor cafés die hun klanten stiekem een sigaret laten opsteken? Wie of wat wordt hier in vredesnaam beter van?
Tussen het ostentatief gekuch van de voorstanders van die kliklijn door hoor ik iemand iets piepen – wellicht zwakke longen, nog een geluk dat hij/zij niet rookt -  over ‘passief roken’. Hier is een tip: ga naar een café waar ze niet roken. Ik ben geen balletfan en – raad eens? – ik ga dan ook niet naar het ballet! Ik weet namelijk dat ze daar gaan balletdansen, zoals ik weet: in een café worden er pinten gedronken en wordt er gerookt. Zo is het altijd geweest en zo hoort het te zijn. Wie naar die kliklijn belt omdat hij of zij zich door ‘passief roken’ benadeeld weet: loop schijten. Passief naar vlaamsnationale, religieus-fundamentalistische, eco-fundamentalistische, cultuursnobistische of new age bullshit moeten luisteren, kunnen we dàt niet met een of andere wet annex kliklijn aanpakken?

Tussen rokers en niet-rokers is het zoals tussen vleeseters en vegetariërs/veganisten. In het ene kamp zitten mensen die bereid zijn om gretig, ja gulzig in het leven te bijten – en bij uitbreiding in een malse entrecôte - ook al weten ze dat daar op lange termijn een ernstig gezondheidsrisico aan verbonden is en dat de geïndustrialiseerde veeteelt voor het milieu doet wat een vers gedraaide hondendrol voor een parketvloer kan betekenen.
In het andere kamp: mensen die menen dat ze moreel én fysiek superieur zijn, dat ze uiteindelijk Bru zullen pissen en rozenblaadjes zullen kakken en op hun 100e verjaardag gezond zullen blozen van pure dierenliefde en ecovriendelijkheid, omdat ze hun leven lang een bal gehakt hebben gerefuseerd ten faveure van een klont tofu.

Er zijn geen prijzen te winnen met het raden naar welk kamp ik mij in bevind. 

Voor alle duidelijkheid:  beide kampen lijden volgens mij aan de bitterzoete combinatie zelfbegoocheling/relativeringsvermogen/ijdelheid. De enen denken: het zal wel niet zo’n vaart lopen met mijn gezondheid/het milieu, het is niet omdat er hier momenteel een kloeke stoverij staat te pruttelen dat het broeikaseffect zal verergeren en ik volgend jaar aan een hartaderbreuk zal komen te gaan.
Terwijl Merel, Linde, Vlinder & Annemarijn denken: de ijsbeer zal van uitsterven en het regenwoud van de kap gespaard blijven omdat wij regelmatig achter een bord linzen plaatsnemen terwijl we afkeurend ginds grillrestaurant in het oog houden. Ja, ik heb het over Merel, Linde, Vlinder & Annemarijn want meestal vindt men de vurigste vegetariërs/veganisten onder dat soort jonge vrouwen, dat door hun ouders niet met een echte voornaam werd bedacht maar door het leven moeten met een zelfstandig naamwoord als roepnaam of – wellicht erger – met een onberaden vernederlandsing van een populaire voornaam. Hoe lang nog   vooraleer iemand zijn dochter met ‘Winde’ de wereld instuurt?
Yup, de àllerlaatste morzel schijn van politieke correctheid heb ik zo-even aan de kant gegooid. Zoiets gebeurt in de echte wereld. Verman u. 

En – dat treft - In de echte wereld zijn cafés plaatsen waar wordt gerookt. Dat weet ik want ik ben in een café opgegroeid en ik ben niet alleen een vleeseter, ik ben ook een ex-niet-roker. M.a.w.: ik ben een tijdlang verstandig geweest maar ik heb uiteindelijk besloten dat ik best tien jaar van mijn leven wil opofferen in ruil voor het genot van een Gitanes filter, opgestoken aan de toog van een gezellig café met voor mijn neus een deskundig uitgeschonken frisse Duvel. Of na een maaltijd waarin een deel van de koe een belangrijke rol heeft gespeeld. De laatste tien jaar van ons leven brengen we immers sowieso door in een home, met incontinentieluiers aan, wachtend tot de kleinkinderen nog eens een kwartiertje hun walging van ouwemensenpisgeur kunnen onderdrukken om ons een bezoekje te brengen. Nee, dank u. Nog liever longkanker dan dat.
Roken of niet, vlees eten of niet, het is een persoonlijke keuze. Al de rest is betutteling, demagogie, ijdelheid, zelfbegoocheling. Zoals de voortreffelijke Amerikaanse stand up comedian Doug Stanhope het stelt: ‘If you smoke cigarettes, you know you’ll get cancer and you will die....you don’t need a ticket on top of that.’ (pdw)