Soutane TV

U heeft het vast aan de programmatie gemerkt, en zo niet dan las u het wel in de diverse interviews met woordvoerders van al onze Vlaamse televisiezenders: er werd unaniem beslist dat de televisie niet langer in de eerste plaats interessant, informatief, verrassend of entertainend moet proberen zijn maar wel 'warm', 'open', 'het familiegevoel aanwakkerend' en van dien aard dat ze 'de mensen dichter bij mekaar brengt'. U heeft misschien net als ik al die jaren verkeerdelijk gedacht dat zoiets de taak van een open haard was. Of hoogstens van een straatbarbecue in augustus.
De afgelopen maanden krijgen we op alle zenders om de haverklap slow motionbeelden te zien van blije, van puur geluk huilende Vlamingen die mekaar in de armen vallen - weze het omdat ze onder het oog van de camera's samen een huis aan het bouwen zijn of een popfestival in een boerengat hebben georganiseerd - meestal worden deze hartverwarmende taferelen begeleid door het soort soundtrack waarvan je weet dat de makers in de montage hebben zitten denken: 'Is dat er, Nessun Dorma nog aan toe!, niet een beetje over?'. We moeten en zullen van mekaar houden op de televisie, om daarna in het echte leven mekaar ook graag te zien.
De televisie meet zich het gewaad der sociaal assistent, straathoekwerker, ja zeg maar parochieherder aan. De televisie anno 2004 draagt geen strenge leraarstoga zoals in de jaren vijftig en zestig, geen galajurk of driedelig showpak zoals in de jaren zeventig, geen clownskostuum of nauwelijks iets verhullend glittermaillot zoals in de jaren tachtig en negentig maar een soutane. Vroeger klopte hij aan bij de achterdeur, nu komt de onderpastoor via de kabel binnen.
Dat betekent niet dat de huidige Soutane TV nooit verrassend, entertainend, informatief of interessant is. Integendeel. Herr Seele tussen sambadanseressen op de dijk van Oostende vond ik bijvoorbeeld heel interessant. En een bijkomend en niet zelden entertainend voordeel van deze 'zijn we tenslotte niet allemààl fàn-tàs-tisch!'- attitude is dat de televisie de jongste tijd veel meer belangstelling heeft voor wat in het verleden nogal betuttelend 'minderheden' werden genoemd. Holebi's bijvoorbeeld, die 25 jaar geleden door de televisie meestal als zeldzame freaks werden voorgesteld hebben al lang niet meer te klagen, misschien op 'Ciao Bella' met Eva Pauwels na. In 'Witte Raven' werd laatst een vuilnisman in een maand tijd omgetoverd tot ontwerper van bruidsjurken. Om deze ingrijpende carrièrezet tot een goed einde te brengen, werd de hulp ingeroepen van twee geestige vakmensen uit de branche, die alletwee zo flamboyant homoseksueel over het scherm dartelden, dat The Village People een beetje bang van hen is geworden. Het bleek om vader en zoon te gaan. Een hoogst origineel eenoudergezin, het moeten tenslotte niet altijd alleenstaande moeders met pubers-in-de-kleine-criminaliteit zijn, qua minderheden. Ik wed dat de researcher met dienst niet meer bij kwam toen hij die twee had gevonden. 'Dat die spon-fucking-tane genieters dit maar eens in prime time uitleggen aan hun wellicht hoogbegaafde, in politiek correcte eco-zeep gewassen, cellolessen volgende en goed op de achterbank van de 4X4 jeep ingegespte snotjongens!'. Men lacht wat af op zo'n redactie.
Ook de niet helemaal goed gelukte medemensen - mogen de termen 'mentaal gehandicapte' en 'mindervalide' eigenlijk nog worden gebruikt? - hebben het scherm veroverd en hebben ondertussen hun eigen tv-rubrieken, zelfs hun eigen Het Leven Zoals Het Is. De senioren vallen ook niet uit de boot want ze krijgen straks 'Château Bravoure'. De enige minderheidsgroep die we maar niet voldoende op televisie krijgen zijn de allochtonen. Het spijt me, maar die zwarte figurant in FC De Kampioenen en het personage Mo in 'Thuis' tellen niet mee. Over het personage van Mo kan immers bijna hetzelfde worden gezegd als wat George Carlin ooit over Colin Powell zei: 'He is openly white, he just happens to be black'.
We moeten en zullen van mekaar houden op de televisie, ook al hebben we zonet in alle journaals gezien dat we in staat zijn om kinderen in koelen bloede in de rug te schieten, gevolgd door de zoveelste beelden van de zoveelste in oranje overall gestoken gijzelaar met vijf gemaskerde moslimfundamentalisten achter hem (ah!, toch nog allochtonen op onze tv!) waarvan één ieder moment een kloek keukenmes kan bovensnokken.
We zitten momenteel aan drie onthoofdingen per week. We beginnen het zoetjes aan gewoon te worden. Geef het nog een jaar aan dit tempo en we horen op café conversaties als: 'Lang geleden dat we Johan nog hebben gezien, hij zal toch niet onthoofd zijn?'. Tot het zover is kunt u zich inschrijven voor nieuwe programma's als 'Geluk' (tv1), 'Miljoenenjacht' (vtm) en 'Succes' (vt4). (pdw)