Gelukkig

‘De verzuurde Vlaming is een mythe’ kopte De Morgen, naar aanleiding van een studie van de Administratie Planning en Statistiek (APS) van de Vlaamse Gemeenschap. Het onderzoek van de APS liep van 1996 tot 2003 en was een poging om het begrip ‘levenskwaliteit’ in statistisch bruikbare gegevens te vatten. Zeg maar: om uit te vissen of de politiek hier een slaatje kan uit slaan. Het resultaat is merkwaardig. Uit die zeven jaar studie blijkt namelijk dat de Vlamingen weliswaar iets meer tijd en wat meer geld zouden willen, maar een kloeke 83 procent van de ondervraagden zegt onomwonden vrij tot zeer gelukkig te zijn. We zijn dus blij dat we content zijn, tevreden omdat we in onze hum verkeren, verheugd omdat we goed in ons vel zitten, goed gemutst omdat we vrolijk zijn, in onze schik omdat we ons voldaan voelen, kortom: we hebben het naar onze zin in het besef dat het ons allen nogal een beetje voor de wind gaat.
De vraag die zich naar voren wurmt als betrof het Gie Laenen nadat een mama zich aan de schoolpoort had laten ontvallen ‘heeft er iemand tijd om een uurtje of twee op de kleine Thomas te passen?’ is uiteraard: als we hier met zijn allen dan toch zo op wolkjes lopen, waarom stemmen er dan een miljoen Vlamingen op het Vlaams Belang, een partij die via de zurige tamp der xenofobie onophoudelijk bitterheid en ontevredenheid ejaculeert, twee onwelriekende substanties betrokken uit de grijsbehaarde balzak van het reactionair denken? We zijn gelukkig, maar toch stemt één op de vijf Vlamingen voor degenen die zeggen dat we eigenlijk bang, verontwaardigd, boos en over het algemeen ontevreden moeten zijn. Het houdt absoluut geen steek. Zeker niet als men bedenkt dat het schoelje van het Blok/Belang evenveel aan het huidige welbehagen en de hoge welvaart heeft bijgedragen als Baron Lippens aan het steunfonds van vzw Asielzoekers in Knokke, zeg maar fuck all. Integendeel, dat men zelfs in populaire Amerikaanse feuilletons als ‘The West Wing’ Vlaanderen samenvat als ‘daar waar die neo-nazis-in-maatpakken opgang maken’ helpt niet echt om ’t lapken grond dat wij liefdevol Vlaanderen noemen sympathiek te maken bij de rest van de wereld en al zeker niet om het op de socio-economische wereldkaart te zetten (wie het fragment nog niet gezien heeft: hier)
Maar alles wat hierboven staat is volgens sommigen ter linkerzijde – en hun aantal groeit - praat voor de vaak, sterker nog: het zou olie op het vuur zijn. De uitgesproken progressieve linksen voelen zich dezer dagen dan ook regelmatig als de solo-elpee van Walter Grootaers: niemand luistert ernaar. In het beste geval wordt ons verweten dat we voor de gelovigen preken. In het slechtste geval krijgen we te horen dat de aanhoudende kritiek op het Vlaams Belang de partij alleen maar sterker maakt. Hoe men het ook bekijkt, de boodschap is: hou jullie klep. Een beangstigende boodschap, vooral omdat ze de jongste tijd veel te vaak uit eigen kamp komt.
Hoe is het mogelijk dat een partij met een belegen en agressieve ideologie, die voortdurend de actualiteit manipuleert om vooroordelen te bevestigen en angst en onverdraagzaamheid te crëeren, er nu al jaren in slaagt om haar doorzichtige demagogie met succes aan een vijfde van onze ‘vrij tot zeer gelukkige’ bevolking te slijten? Wie het antwoord op bovenstaande vraag weet wordt volgens mij de volgende premier.
Wat we ondertussen wel weten is dat slechts een bescheiden percentage van des Belangs stemmenschare gedreven is door onberaden politieke rigeur en schuimbekkend facisme. Zij zijn niet het grootste probleem wegens onbetekenend in aantal. Het overgrote deel van de Belangkiezers bestaat uit mensen uit de lagere en middenklasse die – diep in hun hart – wellicht beter weten, maar die uit een soort verstandsluiheid toch goedkeurend luisteren naar de windbuilerij van Dewinter, Vanhecke en De Man, daar in het stemhokje kond van doen en iedereen die het daar niet mee eens is weghonen als links-elitaire, pseudo-intellectuele wereldvreemden. Misschien maakt precies dat hen gelukkig.