GRRRR.....

(Uit De Standaard 18/1/07)

Een vers seizoen en dus tijd voor een verse lijst met mensen en dingen die voor mijn humeur doen wat de duif voor het standbeeld, Dedecker voor de politiek, de kerst voor de kalkoen en een abusievelijk omgestoten chocomelk voor een wit hemd doet.
Om te beginnen: de veelvuldig gebruikte maar ietwat ambiguë omschrijving ‘een grote madam’, een uitdrukking waarmee de modale Vlaming graag zijn bewondering voor een coryfee van de vrouwelijke kunne mag uitspreken. Van Dale, onze àllertrouwste vriend als het over taalkwesties gaat, is nochtans formeel:
‘Ma·dam’: (de ~ (v.), ~men/~s)
- [pej.] vrouw die men niet voor vol aanziet
- bordeelhoudster
‘Martine Tanghe is een grote madam’ is dus absoluut geen compliment. Dat zal Martine, grande dame van het Journaal en part time hoedster onzer moedertaal, zeker en vast beamen. Vandaar wellicht dat de feeksige frase ‘X is een grote madam’ vooral in de mond wordt genomen door jonge vrouwen die in de media bedrijvig zijn, specifiek wanneer hun mening wordt gevraagd over een populaire seksegenote die het weliswaar helemaal gemaakt heeft in haar branche maar aan de andere kant - haha! - geen seksuele competitie van betekenis meer kan bieden. Wie goed luistert hoort er daarom zowel de ‘grrrrrr...’ van de klauwende kattin als de ‘oh....’ der professionele bewondering in.
Een tweede fenomeen dat op het hagelwitte ondergoed mijner hum een remspoor heeft achtergelaten is de mediaheisa rond ‘Emma’, de nieuwe soap die in sommige milieus beter bekend staat als ‘Spring voor volwassenen’ en die ons wordt aangereikt dankzij de bijzondere medewerking van het Europees Sociaal Fonds en de Vlaamse Overheid, met als voornaamste bedoeling om ook ter hoogte van Vlaanderen enige glans te verlenen aan het Europees Jaar van de Gelijke Kansen Voor Iedereen. Een andere reden bedenken voor het vier keer per week uitzenden van ‘Emma’ is – probeert u het maar - moeilijk. Het gelijke-kansen-voor-iedereen principe is er heel consequent in doorgetrokken: kennelijk heeft iederéén aan het scenario mogen meewerken, ook de cateringhulp. Daar staat ‘Emma’ overigens niet alleen in. Soaps, ook als ze niet door het Europees Sociaal Fonds en de Vlaamse Overheid zijn beademd, pakken meestal uit met evenveel sociale esprit en psychologische grandezza als de drumroadie bij Motörhead.
Jazeker probeer ik met ‘grandezza’ en ‘esprit’ bij Martine Tanghe in het gevlei te komen maar waar bemoeit u zich mee?
Opvallender aan ‘Emma’ is: zo te zien heeft iedereen ook zijn zegje in de styling gehad, inclusief de Poolse poetsvrouw. Vandaar wellicht dat Karel Deruwe een valse snor draagt die de vergelijking met een aan anorexia ten prooi gevallen zijderups kan doorstaan. Karel laat zich trouwens niet van zijn stuk brengen en draagt zijn snorretje alsof het een onderscheiding van de Franse regering is. Het is opmerkelijk dat het vooral in de afdeling hoofd- en gezichtsbegroeiing is dat de ‘Emma’-stylisten meer steken laten vallen dan een eenarmige kandidaat tijdens het WK Breien. Neem nu het personage dat wordt vertolkt door de sympathieke en populaire omroepster Andrea Croonenberghs. Andrea werd aangezocht om gestalte te geven aan een bitch annex tv-presentatrice genaamd Myra Renard. Sowieso al een hachelijke onderneming voor Andrea - van nature is ze immers géén bitch, integendeel, vaak hoorde ik haar omschrijven als een bijzonder grote madam – maar ze wordt nog eens extra gehinderd door een opvallende coiffure. Ik ben vast niet de enige die, telkens als Myra in beeld verschijnt, aan goeie ouwe Jimmy B moet denken. Ook een bitch natuurlijk, maar toch. Het moet niet meevallen om een bikkelharde tante te moeten neerzetten met een haartooi die laat vermoeden dat iemand zo-even Garfield vanop grote hoogte op uw kanus heeft laten vallen.

Het derde en laatste verschijnsel – we moeten opschieten, de deadline belt ongeduldig aan, als betrof het een Getuige van Jehova die zijn laatste trein nog hoopt te halen – dat mijn stemming ongunstig beïnvloedt is het wezen genaamd Kathleen Van Brempt. Niet alleen is La Brempt rechtstreeks verantwoordelijk voor ‘Emma’, ze maakt zich ook publiekelijk druk over het nieuwe directiecollege van de VRT en het manco aan vrouwelijke leden daarin in het bijzonder. Men hoort er overduidelijkheid de ‘grrr...’ van de klauwende kattin in. Waar is Garfield als je hem nodig hebt? (pdw)