maandag, september 27, 2004

Lijst

Hier is mijn maandelijkse lijst met mensen en dingen die op mijn zenuwen werken.

Om te beginnen:
Al die Vlamingen, bekend of niet, die de afgelopen dagen paginagroot in alle kranten hun beklag hebben gedaan over hoe de orkaan Jeanne hun vakantie in de Dominicaanse republiek heeft verknoeid. In het Nieuwsblad op zondag stond gisteren weer zo’n koppel: ‘Wat een droomvakantie moest worden werd een nachtmerrie We dienen dan ook klacht in tegen Jetair, want ze wisten dat die orkaan ging komen en lieten ons toch vertrekken en de electriciteit viel uit en we konden niet sms-en naar huis, en het hotel was op niets voorzien....’ Hou uw klep alstublieft. In Haiti vielen 1500 doden en zaterdag werd een miljoen mensen geëvacueerd. Verschoning dus als ik mijn medeleven niet betuig voor het feit dat het ochtendbuffet toch niet je dat was, daar in de Dominicaanse Republiek

Ten tweede
Pechverhelpingsdienst Touring stuurde dit jaar al naar 2500 leden een brief met de melding dat ze ,,meer dan gemiddeld" een beroep hebben gedaan op de pechverhelping en dat ze dus dreigen geschrapt te worden als lid. Ook bij de VTB-VAB stuurt men dergelijke brieven. Meer dan gemiddeld is volgens Touring en VTB-VAB 5 keer per jaar. Wat krijgen we nu?.
Dat is een beetje zoals wanneer een ober in een eetgelegenheid enkel het eten en de drankjes wil brengen, hoogstens nog wat extra brood, maar een potje mayonaise moet u zelf in de keuken gaan halen, want dat is misbruik maken van ’s mans oberschap. De tip schuilt hem in de benaming ‘pechverhelpingsdienst’: een woord dat zich moeilijk anders laat interpreteren dan: de dienst die helpt in geval van pech. Dan moesten ze zich maar de ‘tot vijf interventies beperkte pechverhelpingsdienst’ noemen. Maar dat békt natuurlijk niet zo goed.

Ten derde
Jan Buquoy. Wil iemand aub Jan Buquoy een staanplaats voor zijn caravan in Middelkerke of Blankenberge aanbieden? Het oeverloos gezeik over Camping Cosmos moet dringend ophouden. Beste vrienden, het is een camping, geen historische site of belangrijk cultureel erfgoed maar een camping, en hij ligt in natuurgebied dus hij moet dicht. En jajaja, ik weet het: voor de nonnen in Opgrimbie kon wél een uitzondering gemaakt worden, maar dan hadden we destijds maar meer van onze kloten moeten maken. Dus sorry, Buquoy maar de boel gaat onherroepelijk dicht en ik reken erop dat uw klep hetzelfde doet.

Tenslotte
Het Vlaams Blok is volgens de jongste peiling nu onbetwistbaar de grootste partij van het land en Filip De Winter is de tweede populairste politicus van het land. Nu zijn we dus helemààl zot geworden. Heeft mijn grootvader hiervoor den Duitschen vijand tot twee keer toe in de pan gehakt? Over 25 jaar zal een nieuwe Maurice Dewilde zijn opgestaan en hij zal vragen: waar waart gij toen het Vlaams Blok de grootste partij in Vlaanderen was? En gij zult antwoorden: ‘op de Dominicaanse republiek... ‘ (pdw)

zaterdag, september 25, 2004

Soutane TV

U heeft het vast aan de programmatie gemerkt, en zo niet dan las u het wel in de diverse interviews met woordvoerders van al onze Vlaamse televisiezenders: er werd unaniem beslist dat de televisie niet langer in de eerste plaats interessant, informatief, verrassend of entertainend moet proberen zijn maar wel 'warm', 'open', 'het familiegevoel aanwakkerend' en van dien aard dat ze 'de mensen dichter bij mekaar brengt'. U heeft misschien net als ik al die jaren verkeerdelijk gedacht dat zoiets de taak van een open haard was. Of hoogstens van een straatbarbecue in augustus.
De afgelopen maanden krijgen we op alle zenders om de haverklap slow motionbeelden te zien van blije, van puur geluk huilende Vlamingen die mekaar in de armen vallen - weze het omdat ze onder het oog van de camera's samen een huis aan het bouwen zijn of een popfestival in een boerengat hebben georganiseerd - meestal worden deze hartverwarmende taferelen begeleid door het soort soundtrack waarvan je weet dat de makers in de montage hebben zitten denken: 'Is dat er, Nessun Dorma nog aan toe!, niet een beetje over?'. We moeten en zullen van mekaar houden op de televisie, om daarna in het echte leven mekaar ook graag te zien.
De televisie meet zich het gewaad der sociaal assistent, straathoekwerker, ja zeg maar parochieherder aan. De televisie anno 2004 draagt geen strenge leraarstoga zoals in de jaren vijftig en zestig, geen galajurk of driedelig showpak zoals in de jaren zeventig, geen clownskostuum of nauwelijks iets verhullend glittermaillot zoals in de jaren tachtig en negentig maar een soutane. Vroeger klopte hij aan bij de achterdeur, nu komt de onderpastoor via de kabel binnen.
Dat betekent niet dat de huidige Soutane TV nooit verrassend, entertainend, informatief of interessant is. Integendeel. Herr Seele tussen sambadanseressen op de dijk van Oostende vond ik bijvoorbeeld heel interessant. En een bijkomend en niet zelden entertainend voordeel van deze 'zijn we tenslotte niet allemààl fàn-tàs-tisch!'- attitude is dat de televisie de jongste tijd veel meer belangstelling heeft voor wat in het verleden nogal betuttelend 'minderheden' werden genoemd. Holebi's bijvoorbeeld, die 25 jaar geleden door de televisie meestal als zeldzame freaks werden voorgesteld hebben al lang niet meer te klagen, misschien op 'Ciao Bella' met Eva Pauwels na. In 'Witte Raven' werd laatst een vuilnisman in een maand tijd omgetoverd tot ontwerper van bruidsjurken. Om deze ingrijpende carrièrezet tot een goed einde te brengen, werd de hulp ingeroepen van twee geestige vakmensen uit de branche, die alletwee zo flamboyant homoseksueel over het scherm dartelden, dat The Village People een beetje bang van hen is geworden. Het bleek om vader en zoon te gaan. Een hoogst origineel eenoudergezin, het moeten tenslotte niet altijd alleenstaande moeders met pubers-in-de-kleine-criminaliteit zijn, qua minderheden. Ik wed dat de researcher met dienst niet meer bij kwam toen hij die twee had gevonden. 'Dat die spon-fucking-tane genieters dit maar eens in prime time uitleggen aan hun wellicht hoogbegaafde, in politiek correcte eco-zeep gewassen, cellolessen volgende en goed op de achterbank van de 4X4 jeep ingegespte snotjongens!'. Men lacht wat af op zo'n redactie.
Ook de niet helemaal goed gelukte medemensen - mogen de termen 'mentaal gehandicapte' en 'mindervalide' eigenlijk nog worden gebruikt? - hebben het scherm veroverd en hebben ondertussen hun eigen tv-rubrieken, zelfs hun eigen Het Leven Zoals Het Is. De senioren vallen ook niet uit de boot want ze krijgen straks 'Château Bravoure'. De enige minderheidsgroep die we maar niet voldoende op televisie krijgen zijn de allochtonen. Het spijt me, maar die zwarte figurant in FC De Kampioenen en het personage Mo in 'Thuis' tellen niet mee. Over het personage van Mo kan immers bijna hetzelfde worden gezegd als wat George Carlin ooit over Colin Powell zei: 'He is openly white, he just happens to be black'.
We moeten en zullen van mekaar houden op de televisie, ook al hebben we zonet in alle journaals gezien dat we in staat zijn om kinderen in koelen bloede in de rug te schieten, gevolgd door de zoveelste beelden van de zoveelste in oranje overall gestoken gijzelaar met vijf gemaskerde moslimfundamentalisten achter hem (ah!, toch nog allochtonen op onze tv!) waarvan één ieder moment een kloek keukenmes kan bovensnokken.
We zitten momenteel aan drie onthoofdingen per week. We beginnen het zoetjes aan gewoon te worden. Geef het nog een jaar aan dit tempo en we horen op café conversaties als: 'Lang geleden dat we Johan nog hebben gezien, hij zal toch niet onthoofd zijn?'. Tot het zover is kunt u zich inschrijven voor nieuwe programma's als 'Geluk' (tv1), 'Miljoenenjacht' (vtm) en 'Succes' (vt4). (pdw)


maandag, september 20, 2004

Ben

Ben Crabbé, net wanneer hij zich voor het hoofd ging slaan...

Liberaal Appel vs. Ben Crabbé

Het Liberaal Appel, de rechts-liberale splinterpartij-ette van Ward Beysen, gaat klacht indienen tegen de VRT en tegen Ben Crabbé. In Blokken heeft Crabbé naar verluidt ‘een beledigend gebaar’ gemaakt. Toen hij vermeldde dat burgemeester Denert van Kruibeke – een man die zijn baard draagt alsof het een onderscheiding is – naar het Liberaal Appel is overgelopen, sloeg Ben zich demonstratief tegen het hoofd. Of er zat gewoon een vlieg op zijn hoofd, of Ben wou te kennen geven: wat een kalf is die Denerdt! Ik gok op het laatste.
In een officieel persbericht op hun website zegt het Liberaal Appel hierover het volgende:

Ben Crabbé heeft recht op zijn eigen mening. Hij kan en mag echter zijn persoonlijk recht op vrije meningsuiting niet fulmineren tijdens een amusementsprogramma via de openbare omroep. Het is immers de taak en de opdracht van de openbare omroep om zich neutraal op te stellen en alle levensbeschouwingen, politieke partijen en filosofische overtuigingen aan bod te laten komen. Daarvoor dienen nieuws- en duidingsprogramma’s.

In amper vier zinnen slagen ze erin om a) de moerstaal aan te randen. Of heeft u uw persoonlijk recht op vrije meningsuiting nog gefulmineerd de laatste tijd? Gefulmineerd recht, het lijkt op iets dat in de vitrine van een slager hoort te hangen. 100 gr gefulmineerd recht voor madame....niet te dik gesneden.... en b) om zichzelf tegen te spreken. Eerst wordt Blokken immers terecht een amusementsprogramma genoemd. Twee zinnen verder is het al een nieuws-en duidingsprogramma.

En laat ons niet vergeten dat het hier om een gebààr gaat. Ben had evengoed iets kunnen zeggen van de strekking: ‘burgemeester Denert van Kruibeke is overgestapt naar het Liberaal Appel, een partij die werd opgericht om ons eraan te herinneren dat niet àlles zin heeft in het leven’. Maar nee, hij koos voor een subtiel gebaar.
Samengevat: een verse regenworm heeft meer poten om op te staan dan het Liberaal Appel in deze. Als Ben Crabbé zin heeft om zich voor het hoofd te slaan, laat hem zichzelf voor het hoofd slaan..ik ken mensen die zelf ook Ben Crabbé wel eens voor het hoofd willen slaan. (pdw)

zaterdag, september 18, 2004

Psycholympics

De Paralympics zijn begonnen en wéér mogen de comapatiënten niet meedoen. Ze zouden nochtans iets kunnen betekenen in het bobsleeën: gewoon ze erin leggen en van de helling flikkeren.
Ofschoon ik hierover reeds diverse brieven naar het IOC heb geschreven, worden er dit jaar weer geen Psycholympics georganiseerd, Spelen voor geestesgestoorden. Volgens mij zouden er nochtans heel wat records sneuvelen. Ik weet welhaast zeker dat iemand die aan ernstige achtervolgingswaanzin leidt bijzonder moeilijk te kloppen zal zijn in de marathon. Mensen die leiden aan het Meervoudige Persoonlijkheid Syndroom zijn dan weer prima geschikt voor de synchroonzwemmerij. 'Het Belgische team bestaat uit Regina Louf, Regina Louf, de zussen Regina & Regina Louf, en Regina Louf'.
Zelfs hardnekkige pyromanen zou ik laten meedoen, zij het enkel in de zwemnummers.
En bij de estafette voor kleptomanen wordt het vast spannend om te zien wie van de deelnemers de stok achterover drukt. (pdw)

maandag, september 13, 2004

Marseille zeep

Het is alweer een tijd geleden dat ik mij nog eens druk heb gemaakt over die hardnekkige hondendrek aan de schoen der samenleving die wij kennen als de reclamewereld. De favoriete truc van de marketinglullo’s is nog altijd dezelfde: creëer een non-probleem en zorg dat de consument denkt dat er eigenlijk iets mis is met hem als hij een bepaald product niet gebruikt. Er loopt nu bv een spotje waarin een man de slaapkamer van zijn zoon schoonmaakt terwijl de kleine ligt te slapen. Om de kleine niet wakker te maken gebruikt hij geen stofzuiger maar het beroemde Swiffer-systeem. De boodschap is: u bent een slechte ouder als u geen Swiffer gebruikt om de kamer van uw kroost schoon te maken. Terwijl de boodschap zou moeten zijn: wacht gewoon zoals iedereen tot de kleine wakker is en gebruik dan de stofzuiger, kalf.
Een of ander schoonmaakmiddel, Ajax geloof ik, doet het iets sluwer, qua verzinnen van een non-probleem. Hun spotje begint met iets van de strekking ‘vroeger moest u een verse emmer water halen telkens als u de dweil had uitgewrongen’...euh...nee, dat moesten wij helemaal niet....Waar halen ze dat vandaan? En dan komt het: er zit kennelijk iets in het product dat - en ik citeer - ‘het vuil naar de bodem van de emmer laat zakken’. Aha! De boodschap is hier: u kunt niet schoonmaken, al heel uw leven lang is uw huis feitelijk een varkensstal, maar dankzij ons product ben u nu gered. Een droog nekschot lijkt me de meest menselijke oplossing voor de lullo die dit heeft bedacht.
En van schoonmaakproducten gesproken. Wat is dat met die kanker Marseille-zeep? Overal zit tegenwoordig Marseille-zeep in. Het blijft nog wachten op de Swiffer met Marseille-zeep, maar alle anderen hebben het al. En het wordt telkens vermeld alsof het om het levenselixir zelve gaat. De nieuwe Bollocks, nu ook met de frisheid van Marseille-zeep! Sinds wanneer weten ze in Marseille trouwens meer van zeep dan ergens anders. Ik ben al in Marseille geweest, het is niet zo dat ze daar allemaal in oogverblindend witte kleren rondlopen. Integendeel, Le Pen is daar erg populair, de bruinhemden zijn er in de meerderheid. (pdw)

zaterdag, september 11, 2004

Een navel, gisteren....

Navel

In een ver verleden - Sam Gooris was toen slechts een nauwelijks merkbare twinkeling in zijn vaders ogen - werd wel eens plechtig beweerd dat de televisie ‘het venster op de wereld’ was. In die lang vervlogen tijd – Eddy Planckaert reed toen nog met steunwieltjes - werd de televisie aangezet met de verwachting bijzondere dingen te zien. De televisie schonk ons glamour, show, film of documentaires over verre oorden waar we zelf nooit zouden geraken. Nu duwen we vooral op de afstandsbediening om naar onszelf te kijken. Het Leven Zoals Het Is, Big Brother, Afrit 9, De Werf, Man Bijt Hond of De Bevalling, vult u zelf maar aan. Hoe banaler en alledaagser, hoe dichter-bij-huis het onderwerp, hoe meer we met z’n allen begeesterd zitten te kijken. Te oordelen naar de ware tsunami van docusoaps en realityprogramma’s die ons scherm overspoelt is de televisie vooral een venster op onze eigen navel geworden. Zelfs de goeie ouwe soapseries die ons in andere tijden – Jean-Marie Pfaff moest toen nog zijn eerste woord Duits leren - aan de buis gekluisterd hielden precies omdat ze over de opwindende levens van de steenrijke, onbereikbare happy few gingen (Dynasty! Dallas!) kunnen ons nu niet meer bekoren. De populairste soaps van het moment gaan niet meer over perverse oliebaronnen en glamoureuze en met juwelen behangen vrouwen met hagelwitte tanden die licht aangeschoten van een statige trap af komen. Neen, in de hitsoaps van vandaag geen glitterjurken met schouderstukken ter grootte van surfplanken maar wel beige débardeurs en loodgietersgerief. Onze soaphelden du jour zijn doodgewone mensen zoals wij, het gaat allemaal over ons: Thuis, Familie, Wittekerke. We raken stilaan geobsedeerd door onszelf.
We zijn een beetje zoals de mensen die in de jaren vijftig minutenlang in het uitstalraam van hun lokale electrozaak bleven staren, omdat de clevere verkoper een camera in zijn vitrine had gehangen en iedere passant zichzelf op een televisiescherm kon zien. Kijk, ik ben op tv!
50 jaar tv later zijn we allemààl op tv, de hele tijd, in prime time. We staren soms met meer dan een miljoen tegelijk naar de vitrine en bij uitbreiding naar onszelf. We laten ongegeneerd ons groot wit bloot gat zien in de Wellnesskliniek en we spreiden fluks de benen in De Bevalling, we etaleren onze miserie in Het Leven Zoals Het Is: OCMW en als we Sam Gooris heten dan delen we de natie zelfs mee hoe stevig onze ochtenderectie is. Iets teveel informatie, daar kunnen we het allemaal over eens zijn.
Waarom mikken we eigenlijk niet wat hoger? Van de Ewings naar de Pfaffs is toch wel een hele sprong. De ene reeks gaat over een gefortuneerde familie met meer geld dan goeie smaak, waar op het gezamenlijk bewoonde landgoed meer wordt gedronken dan gewerkt en waar de pater familias zijn kibbelende familieleden bij mekaar probeert te houden. De andere reeks gaat over oliebaronnen in Dallas.
Het probleem met deze fascinatie voor ons eigen vertrouwde universum is: zo interessant zijn we nu ook weer niet. Getuige de trend om de kandidaten in realityshows te introduceren bij middel van een rondleiding door hun woonst. ‘Hier wonen Greet en Johan, ons eerste koppel, ze zijn al vijf jaar getrouwd en hebben hun huis helemaal zelf ingericht...’.Niet zelden worden we hierop geconfronteerd met een zoveelste halfopen bebouwing in fermette-stijl ter hoogte van de Antwerpse Kempen. We worden er verwelkomd door Johan, een zelfingenomen grijnzende dertiger met genoeg gel in zijn piekhaar om een paardestaart drie dagen kaarsrecht mee te houden, en zijn iets te fel geschminkte vrouw, de quasi-echte blondine Greet. Ze nodigen ons uit voor een kijkje in hun interieur dat het midden houdt tussen een Breugheliaanse herberg en een loterijkraam op de kermis, met als extra in de hoek een ouwe juke-box. ‘Johan is erg trots op zijn juke-box vol singles uit de jaren tachtig....’.
Op zo’n moment moet iemand in de huiskamer de vraag stellen: willen we Greet en Johan écht beter leren kennen of zullen we wat zappen? (pdw)

donderdag, september 09, 2004

Benno

Het ventje Benno, na het tekenen van een piet en zak op de foto van Luc Van Der Kelen....Posted by Hello

Nieuwe naam voor het Blok

‘Papa, waarom zijn die van het Vlaams Blok eigenlijk de slechten?’ vroeg het ventje Benno (10), want ik heb hem al vroeg geleerd om op elke foto in krant of tijdschrift meteen een lul en een zak op de kin van Dewinter, Annemans of Van Hecke te tekenen. ‘Als zij de verkiezingen winnen, dan worden je Tunesische vrienden S. en R. het land uitgestuurd’ floepte ik er domweg uit, en.dat had ik niet moeten doen. Toen de verkiezingsuitslag bekend werd gemaakt was het ventje Benno danig overstuur want ervan overtuigd dat zijn vrienden nog diezelfde avond het grondgebied zouden moeten verlaten. Tevergeefs probeerde ik hem gerust te stellen maar de begrippen ‘cordon sanitaire’ en ‘tripartite’ krijg je zo’n snotneus niet uitgelegd. Tweehonderd namen en scores van Yu-Gi-Yoh-kaarten onthouden ze moeiteloos, maar een eenvoudige uiteenzetting over de Vlaamse regeringsvorming, ho maar.
’s Anderendaags knipte ik voor hem de commentaren van Yves Desmet, Luc Van Der Kelen et les autres uit, maar hij begreep er uiteraard niets van en begon uit verveling zelfs een lul en een zak op de foto van Van Der Kelen te tekenen. Vanzelfsprekend nam ik hem met vaderlijke trots op de knie.
De Slechten & de Goeien. Zo simpel is het voor een tienjarige en zo simpel is het ook voor het bijna-miljoen kiezers van het Vlaams Blok. Het voltallige journaille mag zich bewusteloos analyseren, de politici mogen anti-Blok strategieën bedenken tot ze erbij omvallen maar als het erop aankomt is het voor de modale Vlaam poepsimpel: wij zijn de Goeien en Arabieren die onder het krijsen van Islamitische slogans met een vleesmes iemands hoofd afhouwen zijn de Slechten. Stek mij bij de haren, noem mij herhaaldelijk een imperialistische heidense hond en plof een uit Standpunten van Vlaamse politieke hoofdredacteurs gesmeed fileermes in mijn keel, maar nog ga ik er niet vanaf: die onthoofding heeft het Blok stemmen opgeleverd die ze anders niet hadden gekregen.
Laat ik, in tegenstelling tot zoveel snookerspelers, niet rond de pot draaien: die nieuwe trend om des tegenstanders hoofd eraf te snijden vind ik best cool. Plots krijgt een courant gebruikte uitdrukking als ‘ergens het hoofd niet bij verliezen’ opnieuw haar oorspronkelijke betekenis. Wat ik echter wel een beetje sneu vind, is dat de nieuwe koppensnellers niet de techniek onder de knie hebben om de afgehouwen hoofden te laten krimpen om ze later aan de wapengordel te rijgen. Het hoofd op een speer spiesen is er ook al niet bij. Men staat daar gewoon het afgehakte hoofd voor zich uit te houden en slogans te roepen. Hoogst teleurstellend. Jazeker geeft dit een geheel nieuwe betekenis aan de uitdrukking ‘het hoofd niet laten hangen’ maar dat is niet voldoende. Ik vind: als we dan toch terug naar de Middeleeuwen willen, laat ons dan voluit gaan. Ik wil mijn afgehakte hoofden minstens op een speer zien.
Maar terug naar de Goeien. Toen ik vernam dat het Vlaams Blok zinnens is om van naam te veranderen, sprong deze ouwe bak opnieuw in mijn gedachten:

Een man stapt op een vliegtuig. Het toestel zit tjokvol. Enkel de plaats vlak naast hem is nog onbezet. Plots wandelt een bloedmooie vrouw over het gangpad, ze gaat op de lege plek naast de man zitten. Geheel geboulverseerd probeert hij een gesprek aan te knopen: ‘gaat u ook met vakantie?’. ‘Nee’, zegt ze, ‘ik ben seksuologe, op weg naar een congres. Er bestaan heel wat mythes over seks, weet u... Wist u dat niet de zwarten maar de Amerikaanse Indianen de grootste penissen hebben? En dat niet de Italianen maar wel de Grieken de beste minnaars ter wereld zijn?’
De man kijkt haar met grote ogen aan. ‘Neem me niet kwalijk’, zegt ze, ‘ik vergeet soms mijn manieren, ik vertel u dit zomaar en ik heb me nog niet eens fatsoenlijk voorgesteld....Teresa Jones, aangenaam’
‘Winnetou’, zegt de man, ‘Winnetou Theodorakis’

‘Winnetou Theodorakis’, vanaf nu mijn gok in de grote pronostiek ‘Wat Wordt De Nieuwe Naam Van Het Blok?’. (pdw)