donderdag, mei 29, 2008

LIJST

Uit DS 29/05/08


De maand is zo goed als om, dus is het weer de hoogste tijd voor een lijst met mensen en dingen die mijn humeur beïnvloeden zoals een aambeeld de zeewaardigheid van een eenmansrubberbootje.
Om te beginnen: al die cultuursnobs die zich dezer dagen laatdunkend menen te moeten uitlaten over de in onze contreien nog maar pas ontluikende, moeilijke, maar schone discipline genaamd stand up comedy. Meestal moeten ze worden gesitueerd in de wereld van het teejàààter.

'De frustratie dat ze het niet in het grote theater hebben kunnen maken, druipt van die jongens af...', werd onlangs opgetekend uit de mond van zo'n in zijn eigen navel residerende connaisseur, 'ook van al die Engelsen en Amerikanen trouwens' voegde hij er flinks aan toe.

Klinkt als een klassiek geschoolde muzikant die neerbuigend, euh... neerkijkt op rock-'n-roll.

Ik moest onmiddellijk denken aan BB King, die ooit door een interviewer werd gevraagd of de blues eigenlijk wel thuis horen in Las Vegas, waarop King: 'Don't you ever insult the blues again, boy!'. Ik moest ook denken aan Chris Rock, die momenteel aan een uitverkochte Britse tournee bezig is en afgelopen weekend in Londen optrad - 'Barack Obama is so cool, he doesn't even know he's black' - en bijna twee uur lang 17.000 mensen entertainde met enkel bruisende, brutaal geformuleerde bedenkingen.

Ik meen daarom dat het eerder geheel omgekeerd is, wat die frustratie betreft. Al die would be Laurence Oliviers en Samuel Becketts die hooghartig hun neus ophalen voor stand up comedy hebben er gewoon de smoor in omdat bijvoorbeeld een voormalige werknemer van de Colruyt - zonder ooit maar zelfs langs de gevel van het Herman Teirlinck Instituut te zijn gepasseerd - één jaar na zijn passage in de Comedy Casino Cup op Canvas met gemak de Arenberschouwburg uitverkoopt én het dak eraf speelt. Niet met 'een voorstelling', 'een stuk', 'een conférence', 'een verhaal' of 'een monoloog'. Nee, met pure stand up, lees: een microfoon, wat grappen en stalen testikels, niets meer. Als jonge honden happen stand up comedians dezer dagen naar de bleke kuiten der theatersnobs zoals de punkers destijds naar die van de progrockers. Zet mij op een onbewoond eiland en vraag mij: 'wie wil u als enig gezelschap, Nigel Williams of Jan De Corte?' en ik zal u demonstreren hoe men met één hand iemand in de branding kan verzuipen. Daarna deel ik een kokosnoot met Nigel.

Ten tweede: de menopauze. 'Nuff said.

Ten derde: kan men blonder zijn dan de professionele François Sterchele-weduwen Joke Van de Velde en Rachel Licata? Publiekelijk kibbelen over een lijk getuigt van weinig savoir vivre, dames. Zelfs in de internationale gierengemeenschap wordt er niet zelden met gefronste wenkbrauwen naar gekeken.

Ten vierde: wie er ook allemaal verantwoordelijk is voor het vorstelijk met paranormale stierenstront ingesmeerde VTM-programma genaamd 'Het Zesde Zintuig', ze moesten suppositoirgewijs een kilo of zes Jona Golds toegediend krijgen. Nee, maak daarvan: ze moesten worden gedwongen om te bunjeespringen met stalen kabels. Paragnosten zijn immers ofwel lapzwanzen die alle realiteitszin hebben verloren en daadwerkelijk geloven dat ze bovennatuurlijke gaven bezitten of het zijn gevaarlijke charlatans die bewust de kluit belazeren om goedgelovige lieden uit te schudden. Wie een beetje nadenkt komt snel tot de conclusie: als er inderdaad met gene zijde kon worden gecommuniceerd had iemand al lang aan Sterchele gevraagd hoe we die twee troela's het zwijgen kunnen opleggen.

Ten vijfde en enigszins in dezelfde sfeer: osteopaten. Al verkies ik de meer toepasselijke term 'kinesisten met kapsones', met 'kwakzalvers' op een sterke tweede plaats. 'De osteopaten dagen de staat voor de rechter om erkenning voor hun beroep af te dwingen. Negen jaar geleden is die erkenning in het vooruitzicht gesteld, maar er zijn nog altijd geen uitvoeringsbesluiten voor de wet...', aldus Johan Janssens eergisteren in het ochtendjournaal op Radio 1.

Hebben al die boze osteopaten er al bij stil gestaan dat er misschien een reden is voor het zo lang uitblijven van die beroepserkenning? Misschien -ik denk maar hardop hoor - omdat na negen jaar nog altijd niet wetenschappelijk kan worden aangetoond dat osteopaten meer zijn dan megalomane masseurs?

Mogen zij zichzelf onophoudelijk op 'rectale touchés' trakteren.
(pdw)

vrijdag, mei 02, 2008

FLOR

Laat ik beginnen met te onderstrepen dat ik nooit positief heb geblazen bij een alcoholcontrole. Laat ik deze zelfgenoegzame mededeling onmiddellijk counteren door deemoedig te bekennen dat ik wel eensmet een te hoog en dus onwettig promille in het bloed achter het stuur durf plaats te nemen. Chauffeurs die dat nog nooit hebben gedaan zijn geheelonthouders, punt. Zijn het geen geheelonthouders en houden ze desondanks vol dat ze steevast bloednuchter met de auto rijden dan zijn het leugenaars, of ze horen tot die zeldzame mensensoort die nooit roddelt, nooit in het zwembad plast en die bij het surfen ook enkel ‘per ongeluk’ op een pornosite terechtkomt. Beweer ik hier dat in wettelijke staat van dronkenschap met de auto rijden ok is omdat blijkt dat iederéén het wel eens doet? Neen. Ik beweer enkel precies dat: iedereen doet het af en toe, ofschoon het onverdedigbaar is.
En net zoals zovele schuldige landgenoten verdedig ik mijn volstrekt onverdedigbare gedrag met hetzelfde slappe cliché dat ook door snelheidsovertreders wordt gebruikt, in de woorden van Dustin Hoffman in ‘Rain Man’: of course I’m a good driver. Ik verplaats mij ondertussen al 32 jaar bijna dagelijks middels de automobiel en kan al autorijden sinds mijn zestiende. Geleerd in Zweden, in een week tijd, met een Landrover. Ik bespaar u het hele verhaal. Waar wil je feitelijk naartoe (pdw)?, hoor ik u ongeduldig vragen. Naar Australië, liefst voor een avontuurlijke motorfietstocht met een kameraad of twee waar ik dan een artikelenreeks en bij uitbreiding een boek kan over schrijven of een televisieprogramma kan over maken. Maar dat is, neem ik aan, niet wat u bedoelt.


Nee, ik wil hier een lans breken voor goeie ouwe Flor Koninckx, tot voor kort hét boegbeeld van de verkeersveiligheid in Vlaanderen. Thans verguisd, uit zijn functie van verkeerswoordvoerder van de SP-A ontheven en al dagen lang het mikpunt van bittere spot en hatelijke oprispingen op allerlei internetforums en in lezersbrieven naar de kranten. Flor is bij een alcoholcontrole betrapt met een neutje teveel op. Drukpersen overal in Vlaanderen werden gestopt voor een brandnieuwe kop: ‘EXCLUSIEF: Flor Niet Heiliger Dan Paus!’ Hij had evengoed tijdens een audiëntie op het Vatikaan aan diezelfde paus kunnen vragen ‘trek eens aan mijn vinger...’, zo verontwaardigd werd er gereageerd.

Uiteraard zou ik er minder licht overgaan indien ik bij een verkeersongeval met een dronken chauffeur ooit een dierbare had verloren. Een dergelijk verschrikkelijk drama is mij tot nu toe gelukkig gespaard gebleven. Wellicht maakt dat het voor mij gemakkelijker om dit specifieke geval enigszins in perspectief te plaatsen. Flor Koninckx zat namelijk niet laveloos achter het stuur. Hij is evenmin ergens tegenaan geknald. Hij was niet stomdronken, hij blies positief bij een controle. Dat is een belangrijk verschil. Ik ben er namelijk van overtuigd dat een licht aangeschoten Flor nu niet bepaald een gevaar op de weg kan worden genoemd. De man is tenslotte verkeersexpert, hij heeft zich jarenlang ingezet voor de verkeersveiligheid in ons land en ik weiger te geloven dat hij bij een toegelaten 0,4 promille zijn eigen rustige zelf blijft maar bij het onwettige 0,8 promille (tenslotte was 0,8 tot voor enkele jaren de toegelaten limiet, nu is het 0,5) plots zou veranderen in een schuimbekkende wegpiraat die kinderen en bejaarden van de weg dreigt te maaien.
Ik ben in elk geval veel minder bang van een beschonken Flor dan van een nuchtere Jean-Marie Dedecker op de autostrade. De kans dat ik in een crash betrokken raak en dat ik – o horreur der horreuren! – bij het ontwaken in het ziekenhuis plots wordt geconfronteerd met de tronie van Luc Beaucourt die mij aan een infuus legt is volgens mij aanzienlijk groter wanneer Jean-Marie mijn pad kruist.
Ja, Flor heeft/had een voorbeeldfunctie, maar precies daarom moeten we mild zijn in plaats van hem nu zo ongenadig aan te pakken. Een voorbeeldfunctie krijg je tenslotte niet zomaar. Je hebt sneller een boete te pakken dan de status van rolmodel.
En een boete had hier volstaan. Kijk uit – jaja! – voor mensen die er plezier in scheppen om Flor Koninckx’ reputatie nu met veel leedvermaak uit het raam te hangen als betrof het een bescheten laken. Het is overdreven, hypocriet en even nuttig als sandalen op de Noordpool. (pdw)