Geachte heer Marko Mrsnik,

You utter, utter bastard. Ja, ik dacht: laat ik hem in de aanhef eventjes in zijn moerstaal aanspreken en in een ruk door de kern van mijn betoog prijsgeven.

Een jaar geleden had ik eerlijk waar nog nooit van Standard & Poor’s gehoord, laat staan van u, die daar naar het schijnt met ‘België-analist’ dient te worden aangesproken. Nu, dat wil niets zeggen want mijn kennis over de internationale financiële markten kan wedijveren met mijn vaardigheid inzake het melken van een yak. Voor de slechte verstaanders: Barack Obama zal eerder Grand Wizard van de Ku Klux Klan worden dan dat ik iets van de beursberichten begrijp.

Maar het afgelopen jaar is onmiskenbaar gebleken dat jullie, samen met jullie kameraden Moody’s en Fitch, een bespottelijk grote invloed hebben op mijn leven en dat van mijn kinderen. En die niet geringe macht oefenen jullie uit zonder dat mijn medeburgers en ik daarover ook maar één keer zijn geraadpleegd, sterker: jullie opereren zelfs vanuit een ander continent.

Wie heeft eigenlijk beslist dat jullie daar in de United States of Advertising iets in de pap te brokkelen hebben over leningrentes en terugbetalingscapaciteiten van een Europees land? Die boot moet ik hebben gemist en heeft mij op het eiland der onbegrijpenden achtergelaten. Mijn schrijnend manco aan inzicht terzake speelt mij hier duidelijk parten.

Daarom heb ik me voor het schrijven van deze brief vooraf grondig geïnformeerd bij een paar financiële experts, aan wie ik de vraag stelde: waarom hebben die ratingbureaus zoveel te piepen?

Ok, ik geef toe: ik heb gewoon een paar maten gebeld waarvan ik vermoed dat ze er mogelijkerwijs wél iets van snappen.

En wat blijkt? Als waren het middeleeuwse monniken die repeteerden voor een Gregoriaans koorconcert, zo eenstemmig klonken mijn vrienden-adviseurs: ‘Standard & Poor’s? Dat zijn kredietbeoordelaars die samen met andere ratingbureaus als Moody’s en Fitch een paar jaar geleden nog een prima rating gaven aan al die rommelkredietconstructies waardoor de wereldeconomie begon uit te rafelen als een knullig gebreide trui en het hele systeem zowaar bijna op instorten stond..’ Wat? Dat was dus jullie schuld?!

Dat jullie nog steeds het lef hebben om te oordelen hoe kredietwaardig een natie is laat mij veronderstellen dat men, om bij Standard & Poor’s te mogen werken, over minder scrupules moet beschikken dan een cobra die uit zijn hum verkeert omdat zijn vrouw hem heeft bedrogen. Eerlijk, dat jullie het nog aandurven om ook maar iemand, zelfs een dakloze, de financiële wet voor te schrijven is het businessequivalent van een Hell’s Angels clubhuis binnengaan met de vraag ‘van welke homo is die Harley die ik daarnet heb omgeduwd?’ Respect voor zoveel brutaal zelfvertrouwen.

Jullie schaamteloosheid is één ding. Maar dat jullie rapporten globaal nog steeds met aandacht worden bestudeerd en dat er zowaar nog steeds ernstig rekening mee wordt gehouden is veel erger. En sterkt mij nogmaals in de overtuiging dat we door idioten zijn omsingeld.

Weet u wat ik denk, meneer Mrsnik? A) dat ‘Mrsnik’ een naam als een niesbui is, en b) dat jullie expertise daar bij Standard & Poor’s niet veel voorstelt. Dat jullie veldonderzoek en financiële research op hetzelfde niveau als dat van mij staat en dat jullie af en toe ook gewoon een paar maten – laten we ze Beavis en Butthead noemen - opbellen met de vraag ‘we hebben de Grieken een vijg en een olijf afgetrokken...wat denken jullie?...zullen we de Belgen eens tot aan de oorlellen in de financiële stoverij zetten?..Uhu-huh-huh’

Met mijn excuses voor de gastronomische verwijzingen. Maar ik heb honger. Geen honger-honger. Nog niet, gelukkig maar. Gewoon trek. No thanks to you, you utter, utter bastards.

Met hartelijke groet, Uw (pdw)

SISTERS

Ik ben eind de jaren vijftig geboren, net te jong om de flower power te beleven en later iets te oud voor de punk. Mijn timing, of die van mijn ouders zo u wil, zorgde ervoor dat ik als jongvolwassene precies op tijd was voor de oliecrisis en de bijhorende golf van werkloosheid en sociale ennui van de jaren zeventig. De economie was toen ook bijzonder uit zijn hum. Een beetje zoals nu, maar iets minder erg. Ook in de hitparade heerste een recessie. Tijdens mijn spreekwoordelijke Wonder Years stonden geen muzikale bliksems als ‘Street fighting man’ van The Rolling Stones of ‘Anarchy in the UK’ van The Sex Pistols hoog in de hitlijsten. Nee, wij hadden La Paloma Blanca. Probeer maar eens een meisje tot een tongzoen te verleiden terwijl om het uur George Baker en zijn tering-Selection op de achtergrond ‘I’m just a bird in the sky’ staat te kwinkeleren.

Tijdens de seksuele revolutie van de sixties speelde mijn generatie nog met de knikkers. Tijdens onze puberteit, de periode waarin de interesse voor het andere geslacht gestaag groeit en ieder moment in daden kan worden omgezet, mochten wij vooral de tweede grote golf der vrouwenemancipatie vanop de eerste rij meemaken. Nauwelijks hadden we met rode kaken voor het eerst een pakje condooms bij de apotheek gekocht toen de Dolle Mina’s ineens het journaal haalden. Missverkiezingen werden plots veekeuringen genoemd. Mannen waren zwijnen. Er kwam een totaal andere seksuele revolutie, een die porno categoriek afkeurde en het huwelijk een hopeloos verouderde instelling noemde waarin de vrouw werd verknecht. Wij, gezonde jonge manskerels, liepen voor alle zekerheid toch maar de meisjes achterna, zij het in betogingen van de vrouwenbeweging. Dikwijls met een vruchteloze erectie in de jeans, maar we liepen mee. Onze parka was lang genoeg om onze ware bedoelingen te maskeren.

De reactionaire rollenpatronen van de fifties, noch de ongebreidelde free love van de sixties hebben dus mijn visie op de Ongenaakbare Godin Genaamd Vrouw gevormd. Gelijkheid tussen mannen en vrouwen! Woman is the nigger of the world! Dat waren en zijn nog altijd ook mijn slogans, sisters. 

Een andere is: vrouwen hebben evenveel recht om uitgelachen te worden als mannen! Maar te oordelen naar de snelheid waarmee mannen door jullie ‘vrouwenhaters’ worden genoemd na een al dan niet seksistisch grapje, is die laatste slogan niet zo populair bij jullie, O Mysterieuze Madonnas. Nochtans zijn jullie zelf heel bedreven in het uitdelen van bittere spot, veel meer nog dan mannen. Niemand kan vrouwen zo  ongenadig fileren als andere vrouwen.

De Australische comedian Brendon Burns vat het goed samen: ‘I find it ironic when a beautiful girl like you tells me she’s a feminist..because women hate you the most!’.

Waarom zit ik hier eigenlijk  – opgelet! ironie alert – als een viswijf over te zaniken? Omdat twee sterke staaltjes van onversneden misogynie deze week aan de vinger van mijn aandacht trokken. En het waren niet de heren die het voortouw namen. Er was de cover van de jongste Dag Allemaal:‘Dit denkt u écht over onze Vlaamse presentatrices. Twaalf pagina’s lang. Wat u normaal alleen in uw huiskamer zegt’. Oh dear. Onder de 32 lezers die in het blad onverbloemd hun huiskamermening geven tellen we 18 vrouwen. En die zijn niet bepaald mals voor het Vlaamse presentatricenheir. Een kleine bloemlezing:

‘Haar ogen staan te ver uit elkaar’/’Ze is te geforceerd’/ ‘Haar neus staat scheef’/ ‘Een karikatuur van een vrouw’/’Over haar kan ik niets positiefs zeggen’/’Dat vind ik een heks’/’Een plastic Barbiepop’/’Een kakmadam’/ ‘Ik ben te jong voor haar programma’s vrees ik...’

Dat laatste kwam van een 30-jarige vrouw. Over Phara de Aguirre.

Dan was er deze week ook nog de aanstelling van de nieuwe staatssecretaris Maggie De Block. Ze was nauwelijks 30 seconden op televisie of haar, nuja, rubensiaanse verschijning werd als een kleiduif in de lucht geflikkerd om door de hagel der bittere spot te worden neergehaald. Ook hier deden de vrouwen – of ‘the vagina people’ zoals Canadees Mike Wilmot jullie graag mag noemen, O Baarmoederbezittende Bruiden Van Gaia – enthousiast mee. Het meisken Ann Van Elsen, te gast bij De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow op MNM, had het over ‘een teletubbie maal zes’. Op het internet barstte een ware Maggie-a-thon uit. ‘Het evenwicht man/vrouw in de regering wordt toch nog enigszins benaderd, uitgedrukt in kg dan wel’, las ik ergens op Facebook. Op Twitter zei iemand, ik geloof dat ik het was: ‘Volgens mij is het gewoon BDW met een schuimrubberen vermomming aan. Sneaky bastard’

Zien jullie wat ik daar deed, sisters? Hoe ik een in aanzet vrouwonvriendelijke opmerking toch weer heb weten om te buigen naar een flauwe maar volstrekt vrouwvriendelijke Bart-De-Wever-is-dik witz? Ik sta nog steeds aan jullie kant, bitches.  (pdw)