zondag, december 25, 2005
Yoghurt
In lezersbrieven naar de kranten, op internetforums, in de commentaren op weblogs, aan de cafétoog, overal duikt nu al een hele tijd regelmatig de term ‘linkse verzuring’ op. Maar nooit daar waar het min of meer toepasselijk is. Met name als het over yoghurt gaat. Nee, ‘Linkse Verzuring’ is de nieuwe favoriete kreet van de poldernazi’s. Iedereen die hen durft tegen te spreken – en ze worden steeds minder tegengesproken – lijdt volgens hen aan linkse verzuring. Zoals de jonge pornokoningin uitriep toen ze voor het eerst met Bob ‘Roboballs’ MacTesticles moest werken: what a load of bollocks!‘ Wie onverdraagzaam is, is per definitie niet meer links. ‘Linkse verzuring’ klinkt overigens even tegenstrijdig als ‘rechtse solidariteit’. Dat bestaat al evenmin. Sla er de Van Dale op na. Solidariteit (de ~ (v.)): bewustzijn van samenhorigheid en bereidheid om de consequenties daarvan te dragen. Het vat niet meteen de esprit van de modale rechtse hufter samen. Bij hen is het meer ‘bewustzijn van superioriteit en bereidheid om die ten koste van alles in stand te houden’. De woorden ‘links’ en ‘verzuring’ horen dus enkel nog voor te komen in een zin die betrekking heeft op de richting waarin de yoghurt van uw keuze draait. Laten we dat afspreken, vooraleer de term ‘linkse verzuring’ gemeengoed wordt en als een giftige cobra ongemerkt in de grote wasmand van het collectief bewustzijn sluipt, waar ze een hele tijd op de bodem stil blijft liggen tot iemand een stuk érg vuile was onderaan de mand wil grijpen maar moet terugdeinzen om niet gebeten te worden.
De metafoormachine is hier aan het dampen.
zaterdag, december 17, 2005
Voice over
U kent vast die verbouwingsprogramma’s op Vitaya. Meestal gaat het over blije, avontuurlijke mensen die in Spanje een ruïne hebben gekocht en daar een bed & breakfast willen van maken. De voice-over stem zegt meestal iets als volgt: ‘Het is al 30° wanneer Bob en Lisa onder een staalblauwe hemel ontbijten op het terras, vooraleer ze met goeie moed verder gaan met de restauratie van het gastenverblijf van hun 17e-eeuwse Spaanse herberg. In de namiddag, terwijl Lisa Spaanse lessen volgt, gaat Bob verder met het betegelen van de patio’. Wel, ik zit sinds augustus ook midden in een verbouwing - overigens ook de reden waarom ik weinig tijd heb voor dit blog - en ik heb géén voice-over, maar àls ik er een had zou hij het volgende zeggen: ‘Het regent oude wijven wanneer Patrick opstaat. De verwarming doet het nog niet en omdat er beneden nog geen ramen zijn geplaatst, waait er een kille wind doorheen heel het huis. Patricks eerste taak is het uitkloppen van zijn wenkbrauwen, waar zich de afgelopen nacht een laagje stof en roet van 3 cm heeft op vastgezet. Op weg naar de badkamer, en slechts gehuld in zijn boxershort – waar een knoert van een ochtenderectie in te merken is – groet hij bibberend enkele geamuseerde bouwvakkers...’
donderdag, december 08, 2005
Beautiful
Ik heb vanavond voor de tweede keer een hele aflevering van ‘Beautiful’ uitgezeten. Niet gemakkelijk, aangezien ze om de haverklap een flard ‘You’re beautiful’ van James Blunt laten horen, het soort muziek dat ze op cruiseschepen gebruiken om bejaarde passagiers in een handelbare staat van verdwazing te krijgen. You’re beautiful...?? Nee James, ze ziet er wat opgelapt uit, meer niet. ‘Beautiful’ is een adjectief dat we moeten reserveren voor die zeldzame keren in een mensenleven dat het wérkelijk van toepassing is. Een vurige zonsondergang gezien vanop een eiland in de Pacific, bijvoorbeeld. Of Angelina Jolie die enkel gehuld in een onderlijfje en naaldhakken de slaapkamer binnen wandelt, ik zeg maar iets. ‘Beautiful van James Blunt is een prachtsong die als een vlucht duiven opvliegt tegen het schemerlicht’ las ik ergens in een recensie. Yup, en we weten allemaal wat een vlucht duiven achterlaat: crap.
‘Beautiful’ het programma is daarentegen een bron van kennis en vermaak. Ik vind het bijvoorbeeld fascinerend dat de uitverkorenen steevast dankbaar huilend zeggen dat hun leven nu helemaal zal veranderen omdat ze al jaren onder hun uiterlijk gebukt gaan. Wat zouden ze hebben, vraag ik me dan telkens af? Een bult misschien. Of een derde arm die uit hun navel is gegroeid. Of een neus waaronder je een fiets uit de regen kunt hangen. Niets van dat alles. Meestal blijkt het slechts te gaan om een combinatie van slechte tanden, dubbele kinnen, hangtieten en een reet die stilaan aan een eigen nationaliteit mag beginnen denken. Doe er nog een sik bij en je bekomt Hugo Coveliers.
Hoe gaan deze mensen precies onder hun uiterlijk gebukt? Ze zien het tenslotte zelf niet, tenzij het zo’n ijdele bastaards zijn dat ze voortdurend in de spiegel en in etalages naar zichzelf kijken. Misschien hadden ze dat wat meer moeten doen, op weg naar de crêperie of het frietkot. Wat kan hen die bierbuik en die tandkundig aanschouwelijk gemaakte grotten-van-Han die voor een gebit moeten doorgaan eigenlijk schelen? Want had het hen iets kunnen schelen dan waren ze wel op regelmatige tijdstippen naar de tandarts gejogd. Nee, nu mag ’Beautiful’ het allemaal voor hen oplossen, in zes weken tijd, en de hele natie mag meekijken wanneer iemand met een viltstift haastig een stippellijn op hun buik tekent en daarbij iets mompelt als ‘hier gaan we zeven kilo vet weghalen, waarna we dit stuk naar beneden trekken en hieraan verbinden.’ Jàren van medische studies hebben die plastisch chirurgen achter de rug, maar ze beschikken nog altijd over de tekenvermogens van een zesjarige. Verontrust dat werkelijk niemand?
Die kerels snijden waar ze tekenen. En ze tekenen met de accuratesse van een hyperkinetische kleuter.
Het is slechts een kwestie van tijd vooraleer een flauwe grapjas van een hulpverpleger, wanneer niemand kijkt, voor de lol met een stift een enorme roos rond het kruis van een patiënt tekent. Ik wed dat de chirurgen er zelfs niet meer bij nadenken.
- Dokter wat bent u van plan? U gaat zijn genitaliën er toch niet afsnijden?
- Ik zie een stippellijn, dus ik snijd Bob! Slash!
Het is mijn theorie dat Michael Jackson zo aan zijn freakachtig uiterlijk is gekomen. ’s Namiddags nog leuk met de kinderen gespeeld, met de stiften pruimen en knoestige bomen getekend, schertsend met de punt van de stift op elkaars neus getikt....terwijl ze op Michaels schoot paardje zaten te spelen. ’s Avonds bij de plastisch chirurg: ‘Fuck, wie heeft dat afgelijnd? Ah well....’
Maar het leukste in ‘Beautiful’ zijn de reacties der familieleden die na zes weken wachten hun getransformeerde geliefde van de trap zien komen – op de achtergrond vliegt een vlucht duiven op tegen de schemering - en hun blikken verraden dat ze een paar seconden lang twijfelen: uitbarsten in geluk omdat de make-over zo geslaagd is, of als de bliksem de dorpelingen optrommelen en met toortsen het creatuur terug naar het oude kasteel op de heuvel jagen.
Als het een vrouw is die werd verbouwd moet u zeker op de vrouwelijke familieleden letten. Er zit er altijd eentje tussen die glimlacht met het soort warmte dat ook wel eens opstijgt uit het modale graf van een Skandinavische koning uit de bronstijd. Must see tv.
‘Beautiful’ het programma is daarentegen een bron van kennis en vermaak. Ik vind het bijvoorbeeld fascinerend dat de uitverkorenen steevast dankbaar huilend zeggen dat hun leven nu helemaal zal veranderen omdat ze al jaren onder hun uiterlijk gebukt gaan. Wat zouden ze hebben, vraag ik me dan telkens af? Een bult misschien. Of een derde arm die uit hun navel is gegroeid. Of een neus waaronder je een fiets uit de regen kunt hangen. Niets van dat alles. Meestal blijkt het slechts te gaan om een combinatie van slechte tanden, dubbele kinnen, hangtieten en een reet die stilaan aan een eigen nationaliteit mag beginnen denken. Doe er nog een sik bij en je bekomt Hugo Coveliers.
Hoe gaan deze mensen precies onder hun uiterlijk gebukt? Ze zien het tenslotte zelf niet, tenzij het zo’n ijdele bastaards zijn dat ze voortdurend in de spiegel en in etalages naar zichzelf kijken. Misschien hadden ze dat wat meer moeten doen, op weg naar de crêperie of het frietkot. Wat kan hen die bierbuik en die tandkundig aanschouwelijk gemaakte grotten-van-Han die voor een gebit moeten doorgaan eigenlijk schelen? Want had het hen iets kunnen schelen dan waren ze wel op regelmatige tijdstippen naar de tandarts gejogd. Nee, nu mag ’Beautiful’ het allemaal voor hen oplossen, in zes weken tijd, en de hele natie mag meekijken wanneer iemand met een viltstift haastig een stippellijn op hun buik tekent en daarbij iets mompelt als ‘hier gaan we zeven kilo vet weghalen, waarna we dit stuk naar beneden trekken en hieraan verbinden.’ Jàren van medische studies hebben die plastisch chirurgen achter de rug, maar ze beschikken nog altijd over de tekenvermogens van een zesjarige. Verontrust dat werkelijk niemand?
Die kerels snijden waar ze tekenen. En ze tekenen met de accuratesse van een hyperkinetische kleuter.
Het is slechts een kwestie van tijd vooraleer een flauwe grapjas van een hulpverpleger, wanneer niemand kijkt, voor de lol met een stift een enorme roos rond het kruis van een patiënt tekent. Ik wed dat de chirurgen er zelfs niet meer bij nadenken.
- Dokter wat bent u van plan? U gaat zijn genitaliën er toch niet afsnijden?
- Ik zie een stippellijn, dus ik snijd Bob! Slash!
Het is mijn theorie dat Michael Jackson zo aan zijn freakachtig uiterlijk is gekomen. ’s Namiddags nog leuk met de kinderen gespeeld, met de stiften pruimen en knoestige bomen getekend, schertsend met de punt van de stift op elkaars neus getikt....terwijl ze op Michaels schoot paardje zaten te spelen. ’s Avonds bij de plastisch chirurg: ‘Fuck, wie heeft dat afgelijnd? Ah well....’
Maar het leukste in ‘Beautiful’ zijn de reacties der familieleden die na zes weken wachten hun getransformeerde geliefde van de trap zien komen – op de achtergrond vliegt een vlucht duiven op tegen de schemering - en hun blikken verraden dat ze een paar seconden lang twijfelen: uitbarsten in geluk omdat de make-over zo geslaagd is, of als de bliksem de dorpelingen optrommelen en met toortsen het creatuur terug naar het oude kasteel op de heuvel jagen.
Als het een vrouw is die werd verbouwd moet u zeker op de vrouwelijke familieleden letten. Er zit er altijd eentje tussen die glimlacht met het soort warmte dat ook wel eens opstijgt uit het modale graf van een Skandinavische koning uit de bronstijd. Must see tv.
Abonneren op:
Posts (Atom)