zondag, november 28, 2004

Lijst

De maand is bijna om en dus is het weer tijd voor de lijst met mensen en dingen die de afgelopen weken op mijn zenuwen hebben gewerkt.
Het eerste verschijnsel dat met harde hand en liefst ook base ball knuppels een halt moet worden toegeroepen is: interviews met spelers na een voetbalwedstrijd. Totaal overbodig. De meeste voetballers hebben volstrekt niets te vertellen – het terugkoppen van uitgetrapte ballen eist na een paar seizoenen duidelijk zijn tol – het is puur tijdverlies en het werkt bovendien op de zenuwen van iedereen die de wedstrijd zo-even heeft gezien.
De interviewers met dienst weten dat zelf ook en stellen meestal zelfs niet eens een vraag meer maar ze offreren een stelling, zoals: ‘2-0 verloren, het was geen gemakkelijke wedstrijd’. Waarop zo’n kwiet met reclame op zijn hemdsboorden en nog nadampend van de hete douche uitvoerig begint te zwammen: ‘Tja...we speelden de bal nochtans goed rond, zeker in de eerste helft hadden we het overwicht op het middenveld... maar we konden te weinig kansen creeëren, de afwerking was er ook niet vandaag....
Jajajàààà.... dat hebben we daarnet twee keer 45 minuten lang gezien, Pélé. Het siert u dat u het nog een keer wil samenvatten voor de slechtzienden onder ons, maar gelieve nu uw door Adidas gesponsorde reet onmiddellijk uit beeld te laten verdwijnen tenzij u alsnog iets interessants te vertellen hebt. Eén keer, één keertje maar wil ik zo’n derderangse spits iets horen zeggen als: ‘ 2-0, akkoord, maar dat komt omdat we gisteren met de hele ploeg zwaar op de lappen zijn geweest, goed gelachen trouwens! Vooral toen we onze keeper met vier in bedwang hielden terwijl iemand zijn schaamhaar met een roestige Ladyshave uit 1980 te lijf ging.’
Dat is interessant, dat is duiding, hier hebben we wél iets aan.

Een tweede fenomeen waarop sadistische lijfstraffen met gebruikmaking van gloeiende poken horen te staan is de rage van de naaktkalenders. Sportclubs, postzegelclubs, breiverenigingen, tegenwoordig laten ze allemaal hun leden naakt poseren voor een kalender die dan wordt verkocht voor het goede doel of om de clubkas te spijzen. Ik heb er thuis één van vrouwenvoetbalclub FC Borussia Kemzeke. Miss November is zo lelijk dat ik haar voor het raam heb gehangen, het houdt de Getuigen van Jehova en de deurwaarders weg.
Uw bloot gat laten zien voor geld is een discipline die normaal enkel mag worden beoefend door mensen die a) niets anders kunnen dan hun bloot gat laten zien en b) een min of meer fraai gevormd gat hebben om te laten zien. Als u zich niet in bovenstaande beschrijving herkent, hou uw derrière dan aub bedekt. Als we van alle sex appeal ontdane, amateuristische en gènante naaktfoto’s willen zien, dan kopen we wel de Eva Pauwels kalender.

Een derde soort mensen die met confituur moesten worden ingesmeerd en op een termietenheuvel vastgebonden zijn al die Vlaamse moslims en immams die in de pers te pas en te onpas komen klagen dat ze zich ‘onbegrepen voelen’. Hey Mohammed, wordt wakker en ruik de muntthee. Iederéén voelt zich miskend, onbegrepen, verontwaardigd en over het hoofd gesprongen. Neem een ticket en ga in de rij staan. Dit is tenslotte Vlaanderen. Klagen, zeuren en zagen zit in onze aard gebakken. Het betekent gewoon dat u volledig geïntegreerd bent. Die kan het Belang in zijn zak steken, moet u maar denken. En o ja: wat dat begrip losweken betreft zou het zeker helpen als u wat meer als mens onder de mensen sprak en niet altijd vanuit het standpunt van uw godsdienst. Kijk eens op uw naaktkalender en u zal zien: we leven in 2004, de Verlichting viert straks zijn 200-en zoveelste verjaardag.

Een vierde en laatste verschijnsel waarbij ik denk: de verantwoordelijken moesten met botte breekmessen worden bewerkt en bloedend in het maanlicht worden achtergelaten zijn de Vlaams Belang-advertenties in de VUM-kranten. Vanmorgen werd mijn ontbijt voor het eerst verknoeid door zo’n foto-advertentie in de zondagskrant van Het Nieuwsblad, inclusief uit te knippen bon om lid te worden van de partij.
Ik herhaal: als ik amateuristische, van alle sex appeal ontdane en gènante foto’s van niet al te snuggere medemensen wil zien grijp ik wel naar de Eva Pauwels kalender. (pdw)

woensdag, november 24, 2004

Humor & het Vlaams Belang

Vandaag las ik in De Standaard een verslag over de nieuwe zaalshow van Geert Hoste in Roeselare, en één zinnetje heeft krachtig aan de vinger van mijn aandacht getrokken: ‘Hoste lacht met de hele politieke wereld, maar net iets meer met het Vlaams Blok/Vlaams Belang. De zaal apprecieert het matig....’ Het is genoegzaam bekend dat ik evenveel voeling heb met all things Geert Hoste als met mijn reet na een autorit van 700 km. De voor de hand liggende gevolgtrekking lijkt dan ook:Geerts grappen zullen weer snedig als een spons zijn geweest. Ware het niet dat het niet-kunnen-lachen-met-witzen-over-de-poldernazi’s een trend aan het worden is. Geerts andere slappe grappen gaan er tenslotte wél nog altijd moeiteloos in.
Vorige week dinsdag had ik opnamen voor de Rechtvaardige Rechters op Canvas. Het was ons - Bert Kruismans, Jean Blaute en mezelf – bij vorige opnamen ook al opgevallen hoe het publiek ongemakkelijk op de stoel begon te schuifelen, telkens als een grap over het Vlaams Belang werd gemaakt. We hebben er deze keer extra op gelet en weer viel er een ongemakkelijke stilte telkens als Dewinter of het Belang tout court door het mes der bittere spot werd gefileerd. Ik herinner me dat ik, verwijzend naar de 54 sluikstorters die onlangs in Gent zijn veroordeeld, een grap maakte à la ‘het ging voornamelijk om het illegaal dumpen van het ouwe 70-punten plan van het Blok’. Er ging een merkwaardige frisson door het publiek. Het was alsof ik een scheet had gelaten in de nabijheid van de paus.
Nu ben ik de eerste om toe te geven dat de grappen in de Rechtvaardige Rechters ook niet altijd van het niveau zijn waarbij je denkt: enkel een muizentampon is puntiger. Maar ook daar: de àndere flauwe zever ging er wél als vanouds in als was ze met vaseline ingesmeerd.
Ook wanneer tijdens de Wetten op Radio 1 een sneer naar het Belang wordt gegeven wordt dat door sommigen meteen beschouwd als ‘beledigend voor een miljoen mensen’ en kun je er desgewenst donder op zeggen dat iemand zich uitvoerig druk maakt op het Radio 1 forum, waarbij de term 'kaakslag' niet wordt geschuwd. Het begint op te vallen. En ik vind het vrij beangstigend. Eén stap verder en er wordt niet alleen niet meer gelachen met het Belang, maar het wordt ook nog eens als ‘misplaatst’ ervaren. Nog een stapje verder en het is ‘strafbaar’.
De vraag die mij sinds deze morgen bezighoudt is: zal Geert Hoste, Vlaanderens populairste komiek, zijn programma aanpassen om zijn publiek te plezieren en dus de Vlaams Belang-grappen opbergen? Ik hoop van niet. Wij linksige Grote Muilen zitten sowieso in de contramine en we preken het gros van de tijd voor de gelovigen. Maar Geert heeft de massa. Als hij door de knieën gaat zijn we allemaal vogelvrij. Drie woorden: ‘Duitsland’, ‘dertig’ & ‘jaren’. Ik dacht dat ik dit nooit ging zeggen, maar: ‘Geert, het lot van de vaderlandse schertserij ligt volledig in uw handen’. (pdw)

maandag, november 22, 2004

'When will Jesus bring the pork chops?'

George Carlin, misschien wel de enige Amerikaanse stand up komiek die géén uitschuifbare brandladder nodig heeft om aan de hielen van wijlen Bill Hicks te komen, heeft een derde boek uit: When will Jesus bring the pork chops? Een fragment: 'I have no regrets in life. Although I feel kinda sorry I never had the chance to beat a man to death while wearing a tuxedo.'

zondag, november 21, 2004

Kindsoldaat

Om kinderen ‘een spreekbuis te geven in de politiek en de media’ werd in 1999 een Vlaams kinderparlement opgericht, samengesteld uit leerlingen uit het vijfde en zesde leerjaar van het basisonderwijs. Het was een initiatief van de Europese Stichting voor de Rechten van het Kind naar aanleiding van de 10e verjaardag van het Universeel Verdrag inzake Kinderrechten. Klinkt allemaal heel plechtig, niet? Laten we elkaar echter geen Gerolf noemen: dat de echte politiek zich ook maar één, uit een oud scrotum gesnokt haartje zou bekommeren om de mening van niet-stemgerechtigde snotneuzen is een hoogst naïeve gedachte. Als deze pensée een vrouw was, dan was ze smoorverliefd op Cliff Richard, zo naïef is ze.
Tenminste, zo was het tot 16 november jongstleden.
Toen koos het kinderparlement in Brugge haar nieuwe kinderpremier voor de periode 2004-2005. Laten we, om de onschuldigen te beschermen, de jongeman zijn echte naam hier niet vermelden en hem Beowulfken noemen. Het 11-jarig Beowulfken haalde het van zijn tegenkandidaten met een stevig onderbouwd programma rond milieu en natuur. Maar nauwelijks had de snaak de spreekwoordelijke touwtjes in handen of we kregen te horen wat de nieuwe kinderpremier eigenlijk onder milieubescherming verstaat: ‘Ik ben voor het Vlaams Belang’, zei hij flink. ‘Dat de immigranten ons land uit moeten, daar ben ik voor. Zeker zij die zich niet aan ons willen aanpassen.’
Had de knaap bij wijze van inauguratiespeech ‘Ik trek al aan mijn pietje en heb ook al eens aan de poes van de buurvrouw mogen komen’ gezegd, het had minder ophef veroorzaakt dan dit. Monden vielen wijd open, wenkbrauwen schoten fluks in de frons en het aanwezige journaille greep zwijgzaam naar de gsm – pssst... hou de frontpagina vrij. Beowulfken werd snel even terzijde genomen voor wat advies, barstte in een huilbui los en trok daarna zijn woorden enigszins in. Maar het kwaad was al geschied. Van op het secretariaat van de Vlaams Belang Jongeren was reeds een bericht verstuurd waarin hij werd gefeliciteerd met zijn benoeming: ‘wij wensen hem veel moed en doorzettingsvermogen toe. Zijn openhartige sympathie voor het Vlaams Belang zal hem niet in dank worden afgenomen.' Dat laatste bleek een understatement van het kaliber ‘Nederland heeft geen bergketen van betekenis’. De politieke outing van de nieuwe kinderpremier haalde alle nieuwsbulletins en stond ’s anderendaags op de voorpagina van zowat alle kranten.
Het was dan ook een hallucinant moment. België, het door pedofielen en kindermoordenaars geplaagde land van de Witte Mars en van Child Focus, het land van K3 en Tonia en X!ink, het land dat het beeld van het onschuldige kind zodanig is gaan idealiseren dat de televisie bijna enkel nog kinderprogramma’s uitzendt, heeft een ronduit sinister jong gebaard. Kindsoldaat bij de Dewinter Jugend. Het sloeg op het nationale bewustzijn in als een bom op het slaghoedje van een andere, nog grotere bom.
Maar is Beowulfken feitelijk wel zo reactionair? Waar haalt een 11-jarige die praatjes eigenlijk vandaan? Beowulfken woont in Gooik. Ik weet niet of u er al bent geweest, maar ik wel en ik zou Gooik niet meteen omschrijven als de Bronx van het Pajottenland. Ik betwijfel sterk of onze kinderpremier al veel ervaring heeft gehad met ‘immigranten die zich niet aan ons willen aanpassen’.
Mijn gok is dan ook: het ventje kwaakte enkel nietsvermoedend na wat hij thuis wel eens had gehoord. De vehementie waarmee Beowulfkens mama van zich afbeet in enkele kranten en in ‘Koppen’ - ze dreigde ermee het kinderpremierschap van haar zoon een halt toe te roepen als de media hem niet onmiddellijk met rust zouden laten – mag dan uit rechthartige, schone moederliefde zijn ontsproten, haar koele verwijzing naar ‘rellen met allochtone jongeren die ze onlangs hadden meegemaakt’ klonk subtiel anders.
Als Beowulfken het slachtoffer van zijn opvoeding is dan is er tenminste nog hoop voor hem.
Zoniet dan ben ik verkeerd en is Beowulfken – de hemelen verhoedden het – inderdaad een sinister jong, een William Hague from Elm Street. In dat geval is het te hopen dat hij over enkele jaren geen lange zwarte regenjas koopt en geen websites bezoekt waar je kunt leren hoe je een spijkerbom moet maken. (pdw)

woensdag, november 17, 2004

Skyblasters

Het is beslist. Mijn midlife crisis zal volgend jaar zijn beslag krijgen in de vorm van een eenmalige reünietoernee van Skyblasters. Omdat men het ons al jaren vraagt en omdat we er ondertussen allemaal veel zin in hebben. Het is ondertussen twintig jaar geleden dat de groep werd opgericht. Nuja, opgericht, bij mekaar geharkt eigenlijk. Ik herinner me dat Edward en ik op de eerste repetitie iedereen aan mekaar moesten voorstellen.
Jack, onze bassist, was net 17 geworden en had zelfs nog nooit naar reggae geluisterd. Hij was een tip van Dirk Blanchart. Die had net audities gehouden voor muzikanten en de jonge slungel uit Lochristi was hem opgevallen. ‘Een natuurtalent’ zei Dirk. Ik ging bij Jack op bezoek en liet voor hem een tape van Bob Marley’s ‘Babylon by bus’ achter, kwestie van hem in te wijden. Een uur later belde hij op:. ‘Fantastisch! Wie is die groep?....Zijn dat nu de Skyblasters?....In elk geval: geen probleem, die muziek ga ik graag spelen...’. Drie weken later stonden we met twaalf met knikkende knieën op het podium van Hof Ter Lo - gelukkig knikten de knieën een beetje in de maat - in het voorprogramma van de legendarische Gladiators. We hadden amper zeven songs en een ietwat bleke Marley cover. Jack speelde als een veteraan. Daags nadien stonden we tot onze immense verbazing in zowat alle kranten: een Vlaamse reggaegroep die bovendien niet onaardig klinkt???? In die eerste week na ons debuutoptreden kregen we 30 boekingen
Vijf jaar, drie cd's en honderden concerten in zowat heel Europa later waren we het spuugzat. Moe, leeg gespeeld.
Tot een paar jaar geleden nog keken we eerlijk gezegd naar een mogelijke reünie uit als de kalkoen naar de kerst. Maar nu niet meer. Het is, lively up yourself nog aan toe!, voor zowat iedereen in de groep volop midlife crisis time en dat zal het festivalwezen in Vlaanderen geweten hebben. Het aardige aan reggae is immers dat je er beter in wordt naarmate je ouder bent. Een beetje zoals de blues. Met speedcore heb je dat volgens mij niet. (pdw)

maandag, november 15, 2004

Respectvolle sereniteit

Het is opvallend hoe men de jongste tijd nogal vaak misbruik maakt van het woord ‘respect’. Het herinnert aan het al even onoordeelkundig gebruik van het woord ‘sereen’. ‘Respect’ en ‘sereen’ worden al een hele tijd te pas en te onpas gebruikt om eigenlijk te zeggen: zwijg, bemoei u met uw eigen zaken,
In het onderzoek naar de Bende van Nijvel bijvoorbeeld, of in het onderzoek naar de talloze malversaties van Leo Delcroix hoorde men om de haverklap iemand met uitgestreken gezicht zeggen: ‘men moet het gerecht zijn werk in alle sereniteit laten doen’. We weten ondertussen wat ‘sereen’ in deze heeft betekend: met name, iedereen moet zwijgen, we gaan de kwestie stilletjes laten verjaren. ‘Sereen’ werd voortdurend gebruikt in situaties die precies het tegenovergestelde, met name krachtdadigheid vereisten.
Met ‘respect’ is het net hetzelfde. Het respect is haast niet meer aan te slepen dezer dagen. We moeten respect hebben voor de hoofddoek, voor het miljoen kiezers van het Vlaams Blo.., Bela..., zeg maar het Vlaams Belongk, we moeten respect hebben voor de religieuze en politieke overtuiging van onze medemensen. Sorry, maar dat is veel teveel respect gevraagd en ik heb er al zo weinig om uit te delen. Ik kan mij echt niet permitteren er lichtvaardig mee om te springen.
We moeten volgens mij enkel respect hebben voor ons oude moesje en misschien voor de occasionele Nobelprijswinnaar maar alle anderen moeten kloekborstig en zonder vrees tegen het niets verhullende TL-lampenlicht van de gezonde wantrouw worden gehouden. En tot het tegendeel bewezen is ga ik er te allen tijde van uit dat het allemaal cocksuckers zijn die de kluit op ieder moment kunnen belazeren in ruil voor een rinkelende beurs, de belofte van 40 maagden in het hiernamaals of de utopie van een Arisch Vlaanderen. Deze levenshouding lijkt mij heel respectvol tegenover de realiteit zoals ik die beleef. En ik poneer dat uiteraard in alle sereniteit. (pdw)

vrijdag, november 12, 2004

De Ergste Belg

Een beetje als tegengewicht voor de verkiezing van De Grootste Belg die binnenkort door de VRT wordt georganiseerd, gaat Deng op zoek naar De Ergste Belg. U kunt uw lijstje met 5 namen voor De Ergste Belg mailen naar DeErgsteBelg@deng.be



donderdag, november 11, 2004

Midlife!

Vandaag 46 geworden. Te oud voor de jongeren, te jong voor de ouderen, te middle age voor al de rest. Kloteleeftijd, neem dat van mij aan. Ik zie één lichtpuntje: ik heb begrepen dat ik ondertussen recht heb op een knoert van een midlife crisis. Wat is er zo allemaal in de aanbieding: een Harley Davidson op de oprit misschien, of een veel jongere minnares, of een abonnement bij een fitnessclub om dat veel te vroeg uitgezakte lijf weer wat aan te snoeren, een 4X4 Jeep misschien? Pffft...allemaal bollocks die teveel tijd en energie vragen. Neem mij op in De Bende Van Wim, stel mij voor aan Mimi Smit en noem mij herhaaldelijk Bart Peeters maar ik ga er niet vanaf: ik wil een coole, spannende, ietwat gevaarlijke midlife crisis. Geen cliché-crisis. Een waarbij ik grijnzend mijn leeftijd vergeet en die andere mensen schampere opmerkingen ontlokt waarbij de termen ‘ouwe zot’ en ‘schandalig’ niet worden gespaard. Maar ik vind er godverdomme geen. Kitesurfen? Pornofilms gaan regisseren? Bij een ijsberenclub gaan? Piss off!
Misschien ben ik er ondanks mijn 46 nog niet helemaal rijp voor. De échte midlife crisis wordt tenslotte aangewakkerd door een plots knagende twijfel aan datgene wat men doet of bereikt heeft. En ik twijfel nu eenmaal niet aan wat ik allemaal doe en wel of niet heb bereikt. Wat is, is. Wat niet is kan ongetwijfeld nog komen. Ik twijfel voorlopig enkel aan de kwaliteit van mijn midlife crisis. Suggesties om als 46-jarige uitvoerig het kalf uit te hangen – weliswaar enkel activiteiten waarbij niets of niemand enige schade wordt berokkend, al wil ik een uitzondering maken voor kleine pelsdieren, de bastards – zijn altijd welkom. (pdw)

woensdag, november 10, 2004

Doe de Lee

Zondag houdt het Blok op te bestaan in zijn huidige vorm. Zal er iets wezenlijks veranderen? Hebben kippen lippen? Kan Jean-Luc Dehaene in een maatje 28 jeans? Groeit er Eddelweiss in Nederland? Kan Fabiola een joint rollen? Wordt Hugo Coveliers vaak getongzoend?
We mogen ons, als straks de nieuwe partijnaam bekend wordt gemaakt, wellicht wel aan een charme-offensief zonder weerga verwachten. Een soort Wiedergutmachung. Zo heb ik uit goeie bron vernomen dat de Blok-leiding tijdens privé-bijeenkomsten niet langer de Hitlergroet zal brengen. Er werd naar een nieuw, minder beladen armgebaar gezocht en na rijp beraad zijn Van Hecke, De Winter en Annemans uitgekomen op de goeie ouwe Lee Towers-elleboog. Véél sympathieker dan die eeuwige gestrekte arm. En met als bijkomend voordeel dat men zijn vrouw een elleboogdreun in het gezicht kan verkopen en het vervolgens afdoen als 'een ongelukje'.


Foto: enkele Blok-kiezers oefenen hun nieuwe gebaar met een niets vermoedende Lee Towers.

maandag, november 08, 2004

Perpetuüm Mobile

Straks valt bij het Hof van Cassatie het verdict voor het Vlaams Blok, ook al denkt men bij het Blok zelf dat ze die uitslag eigenlijk niet hoeven af te wachten. Ze staan nu al schouderophalend klaar met een nieuwe naam en nieuwe statuten, want, zo zei voorzitter Frank Van Hecke stoer in de Zevende Dag: 'We zijn vrijgesproken door het volk' , alweer schermend met het miljoen kiezers van het Blok. Nee nee nee Frank, het volk heeft u niet vrijgesproken.
We zouden immers evengoed kunnen stellen: de Pfaffs zijn géén opportunistische reclamehoeren die hun holle leven te grabbel gooien voor een zak zilverlingen en gratis tegels voor de badkamer.... want een miljoen kijkers vindt ze best sympathiek. Terwijl iedereen die de moeite neemt om zich te informeren op slag inziet dat de Pfaffs wel degelijk opportunistische reclamehoeren zijn die hun holle leven te grabbel gooien voor een zak zilverlingen en gratis tegels voor de badkamer.
Het is trouwens precies omdat er een miljoen mensen naar kijken dat de Pfaffs hun opportunistisch reclamehoerschap ten volle kunnen beleven en tegelijkertijd zo sympathiek weten uit te dragen. Het systeem voedt zichzelf. Nog even, nog een tv-reeks of twee doorzetten Jean-Marie! En de Pfaffs zullen zowaar een perpetuüm mobile hebben uitgevonden, het wetenschappelijk equivalent van de Steen der Wijzen. Onze kameraad Wessel di Wesseli zou nogal een beetje content zijn!

Minder amusant is: hetzelfde geldt voor de ranzige verhouding tussen de Vlaams Blok-leiding en het miljoen dwazen dat er op stemt. Het Blok wordt geleid door neo-nazi's die ontkennen dat de wereld rond is en dus van iedereen. Het zijn de sympathiekste lui sinds Adolf Hitler een swastika op zijn boxershort liet naaien en zijn maats belde met de vraag: 'zullen we eens door Europa reizen?'. Maar volgens een miljoen Vlamingen zijn het daarentegen eerbare en best sympathieke politici die het goed voor hebben met Vlaanderen en zijn bevolking. Terwijl iedereen die tien minuten de tijd neemt om hun programma te lezen op slag beseft dat het Blok wel degelijk wordt geleid door neo-nazi's die ontkennen dat de wereld rond is en dus van iedereen.
Ook hier: het is precies omdat er een miljoen mensen op stemmen dat ze hun neo-nazischap steeds beter kunnen verbergen en verpakken als deugdelijke Vlaamsgezindheid. Ook hier: het systeem voedt zichzelf. Plots is dat mogelijks perpetuüm mobile niet meer zo interessant. (pdw)


www.blokwatch.be


zondag, november 07, 2004

11

In De Zevende Dag is de in Vlaanderen hoogst populaire Nederlandse filosoof Rick De Leeuw met veel gravitas komen vertolken hoe symbolisch het wel is dat Theo Van Gogh precies 911 dagen na Pim Fortuyn is vermoord. 911 meneer! Dat is – gelieve hier zelf onheilspellende muziek bij te bedenken - hetzelfde als nine/eleven zoals de hele wereld 11 september onder druk van de Amerikanen is gaan noemen. Nu ben ik zoals iedereen weet een groot voorstander van de vrije meningsuiting, en sinds kort vooral van de kogelvrije meningsuiting, maar ik zou toch tegen broeder Rick willen zeggen: hou alstublieft uw klep, want u doet niet alleen de weldenkenden dijenkletsen bij zoveel stompzinnigheid, erger is: u zaait onrust bij de niet zo snuggeren.

Het getal 911 zou symbolisch zijn? Euh...nee. De term die broeder Rick zocht is ‘toevallig’ en zelfs die term is totaal misplaatst want dan wordt nog altijd gesuggereerd dat een soort geheimzinnig numerologisch verband bestaat tussen de datum waarop Pim Fortuyn is vermoord, de aanslagen op de Twin Towers en de datum waarop Theo Van Gogh werd afgeslacht.

We bevinden ons hier onmiskenbaar op het glibberige terrein van de numerologie. Hoe glibberig? Wel, stel u een vorstelijk met snot ingewreven Jurgen Verstrepen voor, terwijl hij een met bruine zeep ingesmeerde glijbaan probeert op te kruipen.....met in elke hand een paling....zo glibberig. Ik zal iedereen veel tijd besparen: de numerologie – zeg maar: het bestuderen van de occulte betekenis van cijfers en hun invloed op het leven van de mens – is onzin, bollocks, stierenstront en wie erin gelooft is een idioot.

De numerologie is na de aanslagen op de Twin Towers plots weer erg populair geworden dankzij Ubercharlatan Uri Geller. Die wees op de grote invloed van het onder numerologen magische cijfer 11 op de gebeurtenissen. Hij beweert letterlijk, en ik citeer: ‘dat het getal 11 een toegangspoort is naar de geheimen van het universum‘. Geller verwees daarbij gretig naar die andere grappenmaker Nostradamus – 11 letters – en beweert dat in het drama een cryptische, numerologische boodschap aan de mensheid zat verborgen, rond het magisch cijfer elf. Ik geef slechts enkele voorbeelden:
- de datum: 9/11. 9 +1 +1 = 11
- 11 september is de 254e dag van het jaar. 2 + 5 + 4 = 11
- het eerste vliegtuig was vlucht nr 11 van American Airlines, en die had 92 passagiers aan boord. 9 + 2 = 11
- de Towers hadden elk 110 verdiepingen, maar aangezien 0 geen waarde heeft levert dat eigenlijk twee keer het cijfer 11 op.
- en tenslotte – en dit vind ik de beste – de twee torens vormden samen het cijfer 11.

Wordt u al een beetje bang?

Dan bent u een idioot. En dan moet u mijn vurige toorn vrezen. Ik leg uit:

Ik ben geboren op 11 november 1958. Dat is 11.11.1958. We splitsen 1958 in twee getallen: 19 en 58. We trekken zowel bij 19 als bij 58 het kleinste getal af van het grootste. In het geval van 19: 9 min 1 is 8. In het geval van 58: 8 min 5 is 3. En kijk eens aan: 8 plus 3 geeft weer 11.
Sterker nog: op 11.11.1969 werd ik 11 jaar oud. En kijk eens naar het getal 1969. Ook hier kunnen we hetzelfde doen: In het geval van 19: 9 – 1 is 8. In het geval van 69: 9 min 6 is 3. 8 plus 3 geeft weer 11.
M.a.w.: ik ben het vleesgeworden cijfer 11. Sidder en beef, wereld! (pdw)

woensdag, november 03, 2004

20Q

Op een teringdag als vandaag heeft een mens wat apart vertier nodig. Kom binnen!, '20Q', software die schijnbaar gedachten kan lezen.
Ik heb het systeem kunnen vloeren met het begrip 'haircut', maar het kreng stelde een paar bijkomende vragen en raadde uiteindelijk het juiste antwoord. Hoe werkt het? Via een eliminatieproces aan de hand van een reeks logische vragen. Geestig én intrigerend. (pdw)

Dreigbrief

Het lijk van Theo Van Gogh is nog niet helemaal stijf en bij de VRT is de eerste dreiging aan het adres van de 'Wetgevers' al binnen:

'Naar aanleiding v/d moord op Theo Van Gogh hoop ik dat alle "politiek correct denkenden" die een forum krijgen in De Nieuwe Wereld eens 2 keer nadenken als ze nog maar eens 1000000 kiezers beledigen.'

Men hoeft geen kernfysica te hebben gestudeerd om in te zien uit welke hoek dit komt. Op de VRT overweegt men een klacht in te dienen. Dat de afzender - ene Gerd Hofmans - zo stom was om dit in eigen naam via een herkenbaar e-mailadres te sturen (hij zelf zal wel vinden dat dit juist 'moedig' was) maakt het uiteraard een stuk gemakkelijker. We zijn werkelijk omsingeld door idioten. Of het ook gevaarlijke idioten zijn, daar komen we hopelijk nooit achter. (pdw)

maandag, november 01, 2004

Deng 18

De nieuwe Deng ligt nu in de winkel.

Who?


We zijn verdoemd

Het is ondertussen genoegzaam bekend dat ik persoonlijk in niets en - op de meeste dagen - in niemand geloof. Het enige wat ik wel onvoorwaardelijk geloof is dat men mensen werkelijk àlles kan wijsmaken. Dàt geloof ik wel want ik zie het bewijs daarvoor voortdurend rondom mij.
Het katholicisme is mij dus even vreemd als het Boedhisme of de Islam of het geloof in weerwolven of het geloof dat de eenmalige bevrijdende aangifte ooit een succes zal worden. Ik vind wel, dat van al die middeleeuwse en folkloristische sagen en legenden, het katholicisme - zeg maar: het schone verhaal van Kathol - de vlotst weglezende handleiding heeft voortgebracht. De bijbel is zonder twijfel een geweldig boek vol spectaculaire verhalen die nog steeds relevant zijn. Het blijft de ultieme bestseller en volkomen terecht. Vandaar dat het extra spijtig is dat men er anno 2004 niets méér weet mee aan te vangen dan een nogal schabouwelijke vertaling.
Het voorbeeld van 'de herberg' die in de recent verschenen versie plots veranderd is in 'de slaapgelegenheid' is treffend. Maar er zijn nog krassere voorbeelden. Neem nu de passage over de bruiloft bij Kanaan, ik citeer uit de nieuwe Bijbel:
En Jezus sms-te naar zijn volgelingen: wil iemand onderweg nog een keer bij de Quick langsgaan, want ik ben vandaag niet echt in vorm, qua wonderbaarlijke vermenigvuldiging der broden en vissen...
Ik begrijp dat sommige mensen dat te ver vinden gaan.
In plaats van de kans te grijpen om de bijbel de 21e eeuw binnen te slingeren! Wat is het toverwoord in de 21e eeuw? Marketing! Een bestseller die naam waardig heeft tegenwoordig bijpassende merchandising, spin-offs en dergelijke. Maar wat heeft men tot nu toe al op de markt gebracht, qua bijbel-merchandising? Het kruisbeeld. Volgens onafhankelijke waarnemers niet bepaald de beste keuze. De heilige Bill Hicks sloeg de nagel op de kop toen hij zei: denken jullie echt dat Christus, als hij straks terug op aarde komt, nog een kruis wil zien?
Er zijn tenslotte veel meer mogelijkheden: religieus speelgoed bijvoorbeeld. Ik denk aan de Aqua Jezus, een Jezusfiguurtje die over het water loopt en die je vanop afstand kunt bedienen, kinderen zouden met hun Aqua Jezus tegen mekaar kunnen racen op de vijver in het park. Is jammer genoeg nog altijd niet op de markt.
Maar ook met het gegeven 'twaalf apostelen' is iets te doen. Een nieuw reality-programma op televisie bijvoorbeeld, waarin twaalf mensen achter een guru aan lopen en thuis moet de kijker raden wie van de twaalf de guru uiteindelijk zal verraden. We kunnen het Judas Island noemen.
Ik hoorde laatst op Radio 1 - bij monde van Benno Barnard - een mooi bijbelvers: Gij zult de meerderheid in het kwade niet volgen. Hoeveel gelovige Vlaams Blok-stemmers zouden deze passage kennen?
Dat herinnert me eraan: morgen gaan de Amerikanen naar de stembus en wordt beslist wie de machtigste man ter wereld wordt. Wordt het de bijbelvreter George 'het wiel draait, maar de hamster is dood' Bush of John 'ik ga niet beweren dat hij een forse kinnenbak heeft maar als hij zich door een barbier laat scheren betaalt hij per vierkante meter' Kerry. Alle weldenkende mensen ter wereld duimen uiteraard voor de democraat Kerry. Nochtans is John Kerry tijdens zijn politieke loopbaan vaak even besluiteloos gebleken als Jean-Marie Pfaff, wanneer hij 's morgens een vers hemd aantrekt en zich afvraagt: bodysol of aluplast op mijn hemdsboorden? Het is waar dat het zotten zijn die nooit van mening veranderen, maar Kerry heeft in het verleden vaker zijn kar gedraaid dan een lommerd die op een rond punt woont.
Maar het alternatief is nog eens vier jaar Bush, een man die zover in de reet van de almachtige olie-industrie zit, dat we nog amper zijn schoenzolen kunnen zien.
Aan wie vertrouwen we de stabiliteit van de westerse samenleving toe? Aan een ex-marinier met de looks van Jolly Jumper en de politieke integriteit van Ozzy Osbourne's drumroadie? Of aan een religieus geworden ex-alcoholist met de intellectuele capaciteiten van een doos haar en de moraal van een rioolrat die door de andere rioolratten als stroman wordt gebruikt? Dat is de keuze. Yup, we zijn verdoemd.
(pdw)