Mijn huisgenoten hebben een extra deuk moeten laten aanslepen om mij erin te leggen. Gieren! Toen de huisarts de deur uit was - na mij een krachtig kalmeermiddel te hebben toegediend - en ik eindelijk weer ietwat was bijgetrokken, ben ik gaan googelen om meer over de commune te weten te komen.
Verschoning, dat moest zijn 'cohousing-project'. Lorien, zo heet het cohousing-project, is immers geen commune, zegt mevrouw De Wever en daar heeft ze wellicht gelijk in. We leven tenslotte in 2007. We spreken ook niet meer over ideeën maar over concepten en magazijniers worden nu met product storage manager aangesproken. Dus waarom zou een commune zich geen cohousing-project mogen noemen? Volgens de stichters, waartoe mevrouw De Wever mag worden gerekend, werd de naam Lorien gekozen omdat die verwijst naar het fictieve dromenland, gelegen in de al even fictieve Eternal Lands uit de werken van J.R. Lord of The Rings Tolkien. Men zou nochtans denken: die Tolkienboeken zijn meer iets voor goeie ouwe hippiecommunes, terwijl een cohousing-project toch beter aansluit bij het oeuvre van pakweg Brett Easton Ellis, maar ik wil me zoals steeds nergens mee bemoeien.
Er wonen momenteel drie families in Lorien die naar eigen zeggen vooral aan tai chi, ecologisch tuinieren en yoga doen, maar de kerntaak is: het opknappen van enkele onbewoonbare, bouwvallige gebouwen die op de 1,4 ha grond staan die de Lorienbewoners samen hebben gekocht. Tenzij de vreedzaam samenlevende en naar de natuur hunkerende cohousing-projectbewoners een Gandalf in hun midden hebben die cash tevoorschijn tovert, kunnen het dus niet allemààl steuntrekkers zijn daar in de Waalse Gouw. Iemand zal dit de komende dagen vast uitpluizen en Bart Lord of De Rand De Wever nog iets bozer maken dan hij nu al is. En hij is al zo boos. Bart is formeel: ze willen hem pakken. Ze, dat zijn de gieren van de media, zoals hij de journalisten in een gepikeerde reactie omschreef.
En ja, daar lijkt het toch een beetje op. Eerst was er de publicatie van die onfortuinlijke foto waarop hij naast Le Pen staat. De gieren wilden met de publicatie de indruk wekken dat Bart enige sympathie heeft voor het ultrarechtse gedachtegoed. Terwijl het gaat om een foto die werd genomen toen Le Pen toevallig langs hem passeerde. Op een onschuldige debatavond van de Vlaams-Nationale Debatclub als ik me niet vergis. Wie onder ons is nog nooit naar een debat geweest om er naar een rechtse extremist te luisteren? Spijkers op laag water zoeken was het. Bovendien is de bewuste foto meer dan tien jaar oud en - zoals Bart zelf terecht opmerkte - minstens twintig kilo geleden, uit de tijd dat hij nog in zijn eerste Lederhose kon.

Nu onthullen de gieren dat hij een zus heeft die in Wallonië steun trekt om in de bossen vreedzaam te kunnen tai chi'en tussen het harken van de ecologische moestuin en het afschuren van een ouwe plankenvloer in. Waardoor wordt gesuggereerd dat Bart misschien toch wel een ietsiepietsie hypocriet is telkens als hij tegen die moeë 'transfers naar Wallonië' fulmineert. Hoe durven ze. Tussen haakjes: ik zou het woord gieren niet meer gebruiken als ik hem was. Dat deksels gevogelte komt immers op lijken af en Barts politieke carrière is vooralsnog springlevend.
Twee dagen later staat de ironiemeter weer op de normale stand en ik lach al minstens 12 uur niet meer. Ik heb namelijk de schuimbekkende reacties op het internet gelezen van N-VA-sympathisanten die het over een schandelijke hetze tegen hun voorman en over riooljournalistiek hebben, over 'met modder gooien' en over hoe het privé-leven van politici niets te maken heeft met hun politieke standpunten. Ik lees ook dat journalisten van Bart de raad krijgen om het doopceel te lichten van de broer van Didier Reynders. Ik zie op YouTube een interview met mevrouw De Wever voor RTL en mijn tenen krullen als had iemand er een permanent ingelegd. Ik merk dat het de gêne-meter is die nu oververhit dreigt te geraken.
(pdw)