zondag, september 30, 2007

Gieren

'Zus Bart De Wever is Waalse steuntrekker'. Het stond deze week in zowat alle kranten aan beide kanten van de taalgrens te lezen: Karina De Wever resideert in een caravan in een bescheiden commune ter hoogte van Tintigny in de provincie Luxemburg, waar men met een handvol families 'op een vreedzame manier samenwoont', met als onderliggende gedachte 'terug naar de natuur'. Vreedzaam samenwonen in de natuur is echter geen door de VDAB erkende beroepsactiviteit en aangezien mevrouw De Wever werkzoekende is geniet ze sinds januari van een maandelijkse uitkering. Daarmee sluit ze zich aan bij wat haar broer herhaaldelijk het Waalse profitariaat heeft genoemd en waartegen hij o zo graag fel bulderend van leer trekt. De ironiemeter kon het de afgelopen dagen haast niet meer bijhouden.
Mijn huisgenoten hebben een extra deuk moeten laten aanslepen om mij erin te leggen. Gieren! Toen de huisarts de deur uit was - na mij een krachtig kalmeermiddel te hebben toegediend - en ik eindelijk weer ietwat was bijgetrokken, ben ik gaan googelen om meer over de commune te weten te komen.

Verschoning, dat moest zijn 'cohousing-project'. Lorien, zo heet het cohousing-project, is immers geen commune, zegt mevrouw De Wever en daar heeft ze wellicht gelijk in. We leven tenslotte in 2007. We spreken ook niet meer over ideeën maar over concepten en magazijniers worden nu met product storage manager aangesproken. Dus waarom zou een commune zich geen cohousing-project mogen noemen? Volgens de stichters, waartoe mevrouw De Wever mag worden gerekend, werd de naam Lorien gekozen omdat die verwijst naar het fictieve dromenland, gelegen in de al even fictieve Eternal Lands uit de werken van J.R. Lord of The Rings Tolkien. Men zou nochtans denken: die Tolkienboeken zijn meer iets voor goeie ouwe hippiecommunes, terwijl een cohousing-project toch beter aansluit bij het oeuvre van pakweg Brett Easton Ellis, maar ik wil me zoals steeds nergens mee bemoeien.

Er wonen momenteel drie families in Lorien die naar eigen zeggen vooral aan tai chi, ecologisch tuinieren en yoga doen, maar de kerntaak is: het opknappen van enkele onbewoonbare, bouwvallige gebouwen die op de 1,4 ha grond staan die de Lorienbewoners samen hebben gekocht. Tenzij de vreedzaam samenlevende en naar de natuur hunkerende cohousing-projectbewoners een Gandalf in hun midden hebben die cash tevoorschijn tovert, kunnen het dus niet allemààl steuntrekkers zijn daar in de Waalse Gouw. Iemand zal dit de komende dagen vast uitpluizen en Bart Lord of De Rand De Wever nog iets bozer maken dan hij nu al is. En hij is al zo boos. Bart is formeel: ze willen hem pakken. Ze, dat zijn de gieren van de media, zoals hij de journalisten in een gepikeerde reactie omschreef.

En ja, daar lijkt het toch een beetje op. Eerst was er de publicatie van die onfortuinlijke foto waarop hij naast Le Pen staat. De gieren wilden met de publicatie de indruk wekken dat Bart enige sympathie heeft voor het ultrarechtse gedachtegoed. Terwijl het gaat om een foto die werd genomen toen Le Pen toevallig langs hem passeerde. Op een onschuldige debatavond van de Vlaams-Nationale Debatclub als ik me niet vergis. Wie onder ons is nog nooit naar een debat geweest om er naar een rechtse extremist te luisteren? Spijkers op laag water zoeken was het. Bovendien is de bewuste foto meer dan tien jaar oud en - zoals Bart zelf terecht opmerkte - minstens twintig kilo geleden, uit de tijd dat hij nog in zijn eerste Lederhose kon.



Nu onthullen de gieren dat hij een zus heeft die in Wallonië steun trekt om in de bossen vreedzaam te kunnen tai chi'en tussen het harken van de ecologische moestuin en het afschuren van een ouwe plankenvloer in. Waardoor wordt gesuggereerd dat Bart misschien toch wel een ietsiepietsie hypocriet is telkens als hij tegen die moeë 'transfers naar Wallonië' fulmineert. Hoe durven ze. Tussen haakjes: ik zou het woord gieren niet meer gebruiken als ik hem was. Dat deksels gevogelte komt immers op lijken af en Barts politieke carrière is vooralsnog springlevend.

Twee dagen later staat de ironiemeter weer op de normale stand en ik lach al minstens 12 uur niet meer. Ik heb namelijk de schuimbekkende reacties op het internet gelezen van N-VA-sympathisanten die het over een schandelijke hetze tegen hun voorman en over riooljournalistiek hebben, over 'met modder gooien' en over hoe het privé-leven van politici niets te maken heeft met hun politieke standpunten. Ik lees ook dat journalisten van Bart de raad krijgen om het doopceel te lichten van de broer van Didier Reynders. Ik zie op YouTube een interview met mevrouw De Wever voor RTL en mijn tenen krullen als had iemand er een permanent ingelegd. Ik merk dat het de gêne-meter is die nu oververhit dreigt te geraken.
(pdw)

woensdag, september 26, 2007

CC3, halfweg

De eerste twee opnamedagen zitten erop en op een paar kleine accidenten na liep alles op wieltjes.Hieronder enkele foto's van gisteren (met dank aan Fokke van The Joker). Volgende week: Adam Hills, Michael McIntyre, Freddy De Vadder, Ter Bescherming van de Jeugd, Piv Huvluv,Bart Cannaerts, Thomas Smith, Piet De Praitere, Raf Coppens, Bert Koster en Philippe Geubels.






donderdag, september 20, 2007

Comedy Casino 3 - de winnaars

De volgende webloglezers zijn in de prijzen gevallen:

Catherine Hermans: 2 tickets voor maandag de 24e september
Peggy Van Dooren: 2 tickets voor maandag de 24e
Bart (email latino@gmail.com) : 2 tickets voor dinsdag de 25e september
Jeroen (jay_roon_rb@hotmail.com) : 2 tickets voor de 25e
Kevin Wouters : 2 tickets voor maandag 1 oktober
Fred (laatmijverdommegerust@hotmail.com): 2 tickets voor 1 oktober
Dendeen (hrotgar@yahoo.com): 2 tickets voor dinsdag 2 oktober
Dominique Soenens: 2 tickets voor 2 oktober

Gewoon uw naam aan de ingang opgeven en 't is in orde. Begint rond 19.00u, u krijgt een show met zeven comedians.
Wie er wanneer speelt is nog aan verandering onderhevig, maar de volledige lijst bevat Nigel Williams, Gunter Lamoot, Bert Koster (NL), Chris Van der Ende (NL), Bart 'Freddy De Vadder ' Vanneste, Jeff Green (UK), Begijn Lebleu, Tim Foncke, Piet De Praitere, Adam Hills (AUS), Thomas Smith, Michael McIntyre (UK), Bart Cannaerts, Ter Bescherming Van De Jeugd, Bert Gabriëls, Raf Coppens, Dennis Nowé, Piv Huvluv, Xander De Rycke, Philippe Geubels, Youssef Moussaoui, Kamagurka...e.a.
Jo Brand heeft gisteren afgezegd wegens ziekte en zal hoogstwaarschijnlijk worden vervangen door de al even geweldige Rich Hall(USA), al staat Dara O'Briain (IRL) ook nog in dubio.

Wie alsnog niet kan komen: aarzel niet om uw tickets aan iemand anders door te spelen of verwittig mij via de comments hieronder, dan doe ik nog iemand anders een plezier. Veel plezier en misschien tot in het ICC. (pdw)

dinsdag, september 18, 2007

Très funny

Iedereen heeft al eens een piet en een zak op de kin van Luc Appermont getekend, wanneer je bv als laatste in de wachtzaal van de tandarts zit en de Dag Allemaal-cover van mei 2001 beu bent gezien. Maar dit is van een heel andere orde. Trés funny! Met dank aan Zattevrienden en Zelan.be

donderdag, september 13, 2007

Munchausen by proxy?

(Uit De Standaard 13/09)

Op basis van nieuwe resultaten van DNA-onderzoek worden de ouders van de vermiste Madeleine McCann ervan verdacht de ontvoering van hun dochter te hebben verzonnen om de ware toedracht te verdoezelen: een dramatisch ongeluk of misschien zelfs kindermoord. De politie vermoedt dat ze het lijkje hebben verborgen. Het dossier tegen hen – tien kartonnen dozen vol - bevat ook verslagen van afgetapte telefoongesprekken en onderschepte emails die laten vermoeden dat de McCanns meer weten dan ze tot nu toe tegenover de speurders hebben willen toegeven en waarin ze hun officiële verklaringen regelmatig tegenspreken. Er zouden ‘tientallen belangrijke vragen’ zijn waar ze niet willen of kunnen op antwoorden, een paar keren hebben ze ‘het recht op zwijgen’ ingeroepen. De kans dat ze officieel in beschuldiging worden gesteld vergroot met de dag. Wie de zaak een beetje heeft gevolgd beseft dat dit voor de Portugese autoriteiten geen lichtzinnige beslissing kan zijn geweest. Nauwelijks twee weken geleden werden de McCanns door de publieke opinie nog op handen gedragen en door de internationale media als moderne martelaren en bijna-heiligen opgevoerd. Het deed bij momenten denken aan de cultus die rond Diana is ontstaan. De speurders kunnen dus maar beter zeker van hun stuk zijn. Want als de McCanns straks zo rechtschapen blijken als ze zich nu al maanden voordoen is deze aanklacht het equivalent van ‘Nelson Mandela is een vuile nikker!’ scanderen in Harlem, tijdens een anti-racismebetoging, op Martin Luther King Day.

Als we er echter van uitgaan dat de Britse DNA-labo’s en de Portugese onderzoekers het bij het rechte eind hebben, dan zou de zaak McCann wel eens het spectaculairste en meest ver doorgedreven geval van Munchaussen by proxy ooit kunnen zijn.

De term ‘Munchausen Syndrome by proxy’ werd in 1976 voor het eerst gebruikt voor een bizarre en ernstige vorm van kindermishandeling. Slachtoffers van dit merkwaardige syndroom- meestal vrouwen, moeders – staan bekend als opvallend liefdevol en bezorgd. Zozeer zelfs, dat ze om de haverklap intensieve medische hulp voor hun kind zoeken, terwijl ze nota bene zelf het kind bewust ziek hebben gemaakt. Waarom? Om zélf in de belangstelling te staan, om zorgzaam, rechtschapen en deugdzaam te lijken. Het syndroom is vernoemd naar de beroemde Duitse adellijke legerofficier baron Munchausen, die als fantast de geschiedenis inging met zijn sterk overtrokken verhalen over zijn belevenissen in de Russische krijgsdienst. De term ‘by proxy’ werd toegevoegd om te verduidelijken dat niet de patiënt zelf, maar anderen in zijn omgeving de klachten verzinnen. ‘Proxy’ betekent immers intermediair en is dus een verwijzing naar de ziekelijke aandacht die de tussenpersoon vraagt. Sinds ‘76 zijn er honderden gevalsbeschrijvingen gedocumenteerd en gepubliceerd. Van MBP-daders is bekend dat ze pathologisch liegen. Zelfs wanneer ze worden geconfronteerd met videobeelden van zichzelf, terwijl ze hun kinderen ziek maken of mishandelen.

Een opvallend liefdevolle en zorgzame moeder? Check. De afgelopen maanden is het beeld van Kate McCann die de knuffel van haar dochter overal met zich meedraagt hét symbool van moederliefde geworden.
Deugdzaamheid en rechtschapenheid? Check. De McCanns waren niet uit de kerk van Praia de Luz weg te slaan. Ze hadden zelfs de sleutel gekregen (!) zodat ze er desgewenst ook ‘s nachts konden gaan bidden.
In de belangstelling willen staan? Double check. Ze kunnen al maanden op de sympathie en het medeleven van de internationale media rekenen, en ontvingen daarnaast steunbetuigingen van een heleboel celebrities, stervoetballers en showbiz iconen, de Britse premier, de Amerikaanse first lady en zelfs de paus.
Pathologisch liegen? Dat moet nog blijken, maar de McCanns weigeren tot nu toe te antwoorden op belangrijke vragen zoals ‘kregen de kinderen kalmeermiddelen toegediend om ze rustig te houden?’ en ‘waarom zit er een half uur verschil tussen uw verklaringen over het tijdsverloop die avond en die van uw tafelgenoten?’

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat in de zaak McCann een of andere vorm van MBP een rol speelt. Dat de McCanns bewust hun dochter zouden hebben omgebracht om in het brandpunt van de internationale belangstelling te kunnen staan lijkt mij uiteraard compleet onvoorstelbaar, maar dat er een tragisch ongeluk is gebeurd dat ze proberen te verhullen met een indianenverhaal over een ontvoering lijkt me plausibel. Een ontvoering verzinnen is één ding, het lijk van je dochter voor de wereld verbergen is nog iets anders. Maar: stranger things have happened. Herinner u de zaak JonBenét Ramsay uit 1996, haar lijkje werd acht uur na haar ‘ontvoering’ in de kelder van het ouderlijk huis gevonden. Ook hier waren de ouders de hoofdverdachten. De zaak is nooit helemaal opgelost.

De drie kinderen van de McCanns zijn er via IVF gekomen, wat laat veronderstellen dat Kate McCanns kinderwens groot was. De dood van Madeleine door bijvoorbeeld een overdosis kalmeermiddelen zou als onmiddellijk gevolg hebben dat de tweeling haar zou worden ontnomen. Het verdriet, de paniek en het grenzeloze schuldbesef bij de dood van Madeleine, gekoppeld aan het vooruitzicht om ook de twee andere kinderen én beide carrières te verliezen, moet voor diepe, extreme wanhoop hebben gezorgd.
Zijn de McCanns net zoals baron Munchausen in hun eigen verzinsels gaan geloven en helemaal doorgeslagen? Eenmaal men op de kanonbal zit en door het zwerk vliegt is afstappen immers geen optie meer. (pdw)