Geachte heer Marko Mrsnik,

You utter, utter bastard. Ja, ik dacht: laat ik hem in de aanhef eventjes in zijn moerstaal aanspreken en in een ruk door de kern van mijn betoog prijsgeven.

Een jaar geleden had ik eerlijk waar nog nooit van Standard & Poor’s gehoord, laat staan van u, die daar naar het schijnt met ‘België-analist’ dient te worden aangesproken. Nu, dat wil niets zeggen want mijn kennis over de internationale financiële markten kan wedijveren met mijn vaardigheid inzake het melken van een yak. Voor de slechte verstaanders: Barack Obama zal eerder Grand Wizard van de Ku Klux Klan worden dan dat ik iets van de beursberichten begrijp.

Maar het afgelopen jaar is onmiskenbaar gebleken dat jullie, samen met jullie kameraden Moody’s en Fitch, een bespottelijk grote invloed hebben op mijn leven en dat van mijn kinderen. En die niet geringe macht oefenen jullie uit zonder dat mijn medeburgers en ik daarover ook maar één keer zijn geraadpleegd, sterker: jullie opereren zelfs vanuit een ander continent.

Wie heeft eigenlijk beslist dat jullie daar in de United States of Advertising iets in de pap te brokkelen hebben over leningrentes en terugbetalingscapaciteiten van een Europees land? Die boot moet ik hebben gemist en heeft mij op het eiland der onbegrijpenden achtergelaten. Mijn schrijnend manco aan inzicht terzake speelt mij hier duidelijk parten.

Daarom heb ik me voor het schrijven van deze brief vooraf grondig geïnformeerd bij een paar financiële experts, aan wie ik de vraag stelde: waarom hebben die ratingbureaus zoveel te piepen?

Ok, ik geef toe: ik heb gewoon een paar maten gebeld waarvan ik vermoed dat ze er mogelijkerwijs wél iets van snappen.

En wat blijkt? Als waren het middeleeuwse monniken die repeteerden voor een Gregoriaans koorconcert, zo eenstemmig klonken mijn vrienden-adviseurs: ‘Standard & Poor’s? Dat zijn kredietbeoordelaars die samen met andere ratingbureaus als Moody’s en Fitch een paar jaar geleden nog een prima rating gaven aan al die rommelkredietconstructies waardoor de wereldeconomie begon uit te rafelen als een knullig gebreide trui en het hele systeem zowaar bijna op instorten stond..’ Wat? Dat was dus jullie schuld?!

Dat jullie nog steeds het lef hebben om te oordelen hoe kredietwaardig een natie is laat mij veronderstellen dat men, om bij Standard & Poor’s te mogen werken, over minder scrupules moet beschikken dan een cobra die uit zijn hum verkeert omdat zijn vrouw hem heeft bedrogen. Eerlijk, dat jullie het nog aandurven om ook maar iemand, zelfs een dakloze, de financiële wet voor te schrijven is het businessequivalent van een Hell’s Angels clubhuis binnengaan met de vraag ‘van welke homo is die Harley die ik daarnet heb omgeduwd?’ Respect voor zoveel brutaal zelfvertrouwen.

Jullie schaamteloosheid is één ding. Maar dat jullie rapporten globaal nog steeds met aandacht worden bestudeerd en dat er zowaar nog steeds ernstig rekening mee wordt gehouden is veel erger. En sterkt mij nogmaals in de overtuiging dat we door idioten zijn omsingeld.

Weet u wat ik denk, meneer Mrsnik? A) dat ‘Mrsnik’ een naam als een niesbui is, en b) dat jullie expertise daar bij Standard & Poor’s niet veel voorstelt. Dat jullie veldonderzoek en financiële research op hetzelfde niveau als dat van mij staat en dat jullie af en toe ook gewoon een paar maten – laten we ze Beavis en Butthead noemen - opbellen met de vraag ‘we hebben de Grieken een vijg en een olijf afgetrokken...wat denken jullie?...zullen we de Belgen eens tot aan de oorlellen in de financiële stoverij zetten?..Uhu-huh-huh’

Met mijn excuses voor de gastronomische verwijzingen. Maar ik heb honger. Geen honger-honger. Nog niet, gelukkig maar. Gewoon trek. No thanks to you, you utter, utter bastards.

Met hartelijke groet, Uw (pdw)