woensdag, juli 18, 2012
vrijdag, februari 17, 2012
Bart Peeters maakt het toch wel nog wat gecompliceerder zeker!
Vlaanderen ligt dezer dagen onmiskenbaar in de knoop met zijn realitytelevisie.
In de week waarin we mochten vernemen dat Philippe De Coene (sp.a), voorzitter van de commissie Media binnen het Vlaams Parlement, een aantal hoorzittingen wil organiseren over realitytelevisie naar aanleiding van een onrustwekkende artikelenreeks in Humo, kregen we ook te horen dat Ludo Poppe (oprichter van het productiehuis Kanakna) naar aanleiding van diezelfde artikelenreeks een juridische procedure start tegen twee ex-medewerkers van zijn bedrijf én tegen Humo, dat hij van riooljournalistiek beschuldigt.
In diezelfde week waarin pers, politiek en televisiemakers zich om ter flinkst druk maken over het waarheidsgehalte van realitytelevisie en de deontologie die de makers ervan (horen te) hanteren, werd vrolijk de Vlaamse versie van Oh Oh Cherso boven de doopvont gehouden. Voor wie de originele versie niet heeft gezien: Oh Oh Cherso is een programma dat kan worden omschreven als 'het ultieme bewijs dat televisie, net zoals water, altijd het laagste niveau zoekt'. Alsof dat niet volstond om ons, de argeloze kijker, helemaal in verwarring te brengen over wat nu wel of niet door de beugel kan in mondo reality, werd in diezelfde week ook nog eens de tweede reeks van Exotische Liefde aangekondigd. Weinig mensen weten dit, maar Exotische Liefde was vorig seizoen nog winnaar van De Gulden Deuk voor Beste Uitlachtelevisie op het Festival van Gentbrugge, en is een programma dat de ondertitel 'Ongebreideld dijenkletsen met knullige Romeo's' verdient. Exotische Liefde is volgens de makers nochtans géén uitlachtelevisie, daar is men formeel in. Oké dan. Ik herinner me dat Temptation Island ook geen uitlachtelevisie was. Het was officieel een programma 'waarin men zijn relatie test'. Exotische Liefde is dus een programma waarin men zijn vaardigheid in het beginnen van een relatie test.
En alsof dat allemaal nog niet ingewikkeld en troeblerend genoeg was, alsof we door deze tegenstrijdige signalen uit pers, politiek en media - 'Reality is vaak niet echt koosjer en moet aan strenge regels worden onderworpen!' vs. 'Hier is Oh Oh Cherso, maak kennis met Beest, El Tino Loco en King Abusex!' - al niet voldoende in twijfel werden gebracht, alsof dat slaan en zalven tegelijk niet verwarrend genoeg was en voor sommigen onder ons misschien zelfs voldoende om op de duur de realiteit zelve in vraag te stellen, komt Bart Peeters het toch wel nog wat gecompliceerder maken zeker!
"Als acteurs een glas teveel op hebben, gebeurt het soms dat zij in een geestestoestand komen waarbij een personage het van hen overneemt" liet Bart laatst optekenen. Een nogal verontrustende theorie. Als in Barts stelling enige waarheid schuilt zou ik op café niet graag een dronken Peter Van Den Begin tegenkomen. Stel u voor dat hij plotsklaps in Matroesjka's-mode schiet en mij op de wijze van Raymond van Mechelen in mekaar hengst. Het zou in dat geval ook verstandig zijn om op recepties waar Mike Verdrengh aanwezig is enkel nog sinaasappelsap te schenken, om het gevaar op een spontane verrijzenis van Timbal uit Keromar en bijgevolg een zwaardgevecht tot een absoluut minimum te herleiden. Aan de andere kant: het zou wel het merkwaardige Leo De Schryver- accent verklaren dat mijn goeie kameraad Michel Van Dousselaere prijsgeeft wanneer we samen net één Duvel teveel op hebben. Maar in dergelijke gevallen heeft hij mij nooit een tapijt proberen verkopen, wat Barts boude stelling dan weer aan het wankelen brengt.
De eerlijkheid gebiedt mij te onderstrepen dat Bart zijn bizarre uitspraak moet worden gekaderd in de fors opgeklopte mediarel tussen actrice Sien 'doe mij maar een neut' Eggers en model Véronique 'ik ben de Rosa Parks van het Antwerpse nachtleven' Boubane. Ook een kwestie waarin realiteit en fictie elkaar lijken af te wisselen, naargelang de bron die aan het woord is.
Soit, hier is een tip: de Scandinavische crimireeks The Bridge is tien uur lang minstens even goed als The Killing en dus een geweldig dvd-alternatief voor de hedonistische avonturen van King Abusex en co. of de tragikomische slapjanusserij van de vrijgezellen in Exotische Liefde.
In de week waarin we mochten vernemen dat Philippe De Coene (sp.a), voorzitter van de commissie Media binnen het Vlaams Parlement, een aantal hoorzittingen wil organiseren over realitytelevisie naar aanleiding van een onrustwekkende artikelenreeks in Humo, kregen we ook te horen dat Ludo Poppe (oprichter van het productiehuis Kanakna) naar aanleiding van diezelfde artikelenreeks een juridische procedure start tegen twee ex-medewerkers van zijn bedrijf én tegen Humo, dat hij van riooljournalistiek beschuldigt.
In diezelfde week waarin pers, politiek en televisiemakers zich om ter flinkst druk maken over het waarheidsgehalte van realitytelevisie en de deontologie die de makers ervan (horen te) hanteren, werd vrolijk de Vlaamse versie van Oh Oh Cherso boven de doopvont gehouden. Voor wie de originele versie niet heeft gezien: Oh Oh Cherso is een programma dat kan worden omschreven als 'het ultieme bewijs dat televisie, net zoals water, altijd het laagste niveau zoekt'. Alsof dat niet volstond om ons, de argeloze kijker, helemaal in verwarring te brengen over wat nu wel of niet door de beugel kan in mondo reality, werd in diezelfde week ook nog eens de tweede reeks van Exotische Liefde aangekondigd. Weinig mensen weten dit, maar Exotische Liefde was vorig seizoen nog winnaar van De Gulden Deuk voor Beste Uitlachtelevisie op het Festival van Gentbrugge, en is een programma dat de ondertitel 'Ongebreideld dijenkletsen met knullige Romeo's' verdient. Exotische Liefde is volgens de makers nochtans géén uitlachtelevisie, daar is men formeel in. Oké dan. Ik herinner me dat Temptation Island ook geen uitlachtelevisie was. Het was officieel een programma 'waarin men zijn relatie test'. Exotische Liefde is dus een programma waarin men zijn vaardigheid in het beginnen van een relatie test.
En alsof dat allemaal nog niet ingewikkeld en troeblerend genoeg was, alsof we door deze tegenstrijdige signalen uit pers, politiek en media - 'Reality is vaak niet echt koosjer en moet aan strenge regels worden onderworpen!' vs. 'Hier is Oh Oh Cherso, maak kennis met Beest, El Tino Loco en King Abusex!' - al niet voldoende in twijfel werden gebracht, alsof dat slaan en zalven tegelijk niet verwarrend genoeg was en voor sommigen onder ons misschien zelfs voldoende om op de duur de realiteit zelve in vraag te stellen, komt Bart Peeters het toch wel nog wat gecompliceerder maken zeker!
"Als acteurs een glas teveel op hebben, gebeurt het soms dat zij in een geestestoestand komen waarbij een personage het van hen overneemt" liet Bart laatst optekenen. Een nogal verontrustende theorie. Als in Barts stelling enige waarheid schuilt zou ik op café niet graag een dronken Peter Van Den Begin tegenkomen. Stel u voor dat hij plotsklaps in Matroesjka's-mode schiet en mij op de wijze van Raymond van Mechelen in mekaar hengst. Het zou in dat geval ook verstandig zijn om op recepties waar Mike Verdrengh aanwezig is enkel nog sinaasappelsap te schenken, om het gevaar op een spontane verrijzenis van Timbal uit Keromar en bijgevolg een zwaardgevecht tot een absoluut minimum te herleiden. Aan de andere kant: het zou wel het merkwaardige Leo De Schryver- accent verklaren dat mijn goeie kameraad Michel Van Dousselaere prijsgeeft wanneer we samen net één Duvel teveel op hebben. Maar in dergelijke gevallen heeft hij mij nooit een tapijt proberen verkopen, wat Barts boude stelling dan weer aan het wankelen brengt.
De eerlijkheid gebiedt mij te onderstrepen dat Bart zijn bizarre uitspraak moet worden gekaderd in de fors opgeklopte mediarel tussen actrice Sien 'doe mij maar een neut' Eggers en model Véronique 'ik ben de Rosa Parks van het Antwerpse nachtleven' Boubane. Ook een kwestie waarin realiteit en fictie elkaar lijken af te wisselen, naargelang de bron die aan het woord is.
Soit, hier is een tip: de Scandinavische crimireeks The Bridge is tien uur lang minstens even goed als The Killing en dus een geweldig dvd-alternatief voor de hedonistische avonturen van King Abusex en co. of de tragikomische slapjanusserij van de vrijgezellen in Exotische Liefde.
vrijdag, januari 13, 2012
Flagrante flurk
De kop 'Babyfluisteraar is door de mand gevallen' stond de afgelopen dagen op zowat alle krantensites te lezen, nadat de ploeg van RamBam op NL3 (zeg maar een Hollandse versie van Basta) het in Nederland erg populaire Schotse medium Derek Ogilvie uitvoerig voor schut had gezet. Voor wie het niet gezien heeft: Ogilvie orakelde tijdens zijn zaalshow over de overleden opa van een RamBam-medewerkster, gaf details over diens begrafenis en beweerde dat opa van gene zijde nog iets tegen haar te vertellen had. "Hij zegt me: laat ze haar zin doen... Wat hou ik van die man!"
Alleen: de juffrouw was reeds haar zin aan het doen, met name Ogilvie in de val lokken door het spelletje mee te spelen. De grootvader in kwestie is immers nog lang niet dood en ging nadien zelfs met zijn kiene kleindochter en een cameraploeg bij Ogilvie op bezoek om hem met zijn bullshit te confronteren. Die bleef er stoïcijns onder en zei met uitgestreken gezicht: "Ik herinner me achteraf zelden iets van een reading... Ik ben dan in een trance, ziet u..."
Een snotneus die, met een chocoladesnor van heb ik jou daar, volhoudt dat hij niet stiekem in de snoeptrommel heeft gezeten klinkt net dat tikkeltje geloofwaardiger. Heeft Ogilvie dan geen greintje zelfrespect? Dit is tenslotte reeds de derde keer dat hij ontegensprekelijk als oplichter wordt gedemaskeerd. Met als absoluut dieptepunt - of hoogtepunt, het is hoe men het bekijkt - 's mans povere performance in de gevreesde Million Dollar Challenge van James Randi. Hoe pover? Wel, het kanten onderleggertje op het dressoir in de gang van Randi's onderzoekscentrum - een souvenir van een bezoek aan Brugge - deed het in een gelijkaardige test achteraf net iets beter. Zo pover. Achteraf barst Ogilvie in tranen uit en smeekt hij de onderzoekers hem te geloven: "I know I'm not a bullshitter", snikt hij. Ondanks zijn pogingen om het filmpje te laten verwijderen kunt u de hele test nog altijd bekijken op YouTube. Heel verhelderend.
Bij RTL, de Nederlandse zender waarop Ogilvies tv-show te zien is, kunnen ze er uiteraard niet mee lachen. 'De RamBam-uitzending heeft van meet af de insteek gehad om Derek op een bepaalde manier neer te zetten", klonk het verontwaardigd. Hoeveel verschillende manieren en insteken er bestaan om iemand zoals Ogilvie neer te zetten weet ik niet, maar hem profileren als iemand met bovennatuurlijke gaven is in elk geval de commerciële televisiemanier. Zeg maar: de insteek die een zender toelaat om prijzige reclameblokken in en rond dit soort schaamteloze en harteloze charlatanerie te verkopen. Want harteloos is het, hoe deze flagrante flurk zich al veel te lang ongestraft mag verrijken op de rug van emotioneel kwetsbare mensen.
'Door de mand gevallen' is nog een te gulle omschrijving voor een zogeheten debunking van een medium want er is zelfs geen sprake van een mand. Ogilvie is, net zoals alle zelfverklaarde helderzienden, ofwel een geesteszieke die in zijn eigen waanbeelden gelooft en dus beter aan de witjassen zou worden toevertrouwd, ofwel een koudbloedige charlatan. Men vraagt zich af wat erger is. In Ogilvies geval: een koudbloedige charlatan die de aloude en nochtans erg doorzichtige trucs van cold én hot reading nu al jaren aanwendt om simpele zielen te belazeren en te parasiteren op hun wanhoop en goedgelovigheid. Parasiteren, mocht u er aan twijfelen, is hier de enige juiste term: een ticket voor een Ogilvieshow kost 50 tot 70 euro, voor een privéconsultatie dient men (volgens de info op diverse fora van believers) niet zelden honderden euro's neer te tellen. U bent beter af met een lintworm.
Dat er nog zoveel mensen zich door deze volstrekte onzin laten inpakken is echter onze schuld. Wij, de media, zijn nog veel te vaak watjes wat dit betreft. In plaats van dergelijke nonsens kordaat als dusdanig te omschrijven, dansen sommigen onder ons liever rond de waarheid als feestvierende mariachi's rond een zo-even met een krachtig aiaiaiiiiii! op de grond gesmeten sombrero. In plaats van Ogilvie gedurig aan de allerbitterste spot bloot te stellen maken we er reclame voor door licht ironische maar niet zelden voor tweeërlei uitleg vatbare reportages over hem te draaien waarin hem subtiel het voordeel van de twijfel wordt gegund en men - aaarrrggghhh! - de kijker 'zelf laat beslissen' of er iets van aan is. In plaats van Ogilvie bij iedere gelegenheid ongenadig te confronteren schrijven we nog altijd slappe half kritische stukjes waar weliswaar altijd wel wordt ingesmokkeld dat sceptici "zich ernstige vragen stellen" maar die niet zelden - aarrrgghh! - eindigen met een dubbelzinnig "echt of oplichterij, wie zal het zeggen?". Ik zal het nog een keer zeggen: oplichterij. (pdw)
Alleen: de juffrouw was reeds haar zin aan het doen, met name Ogilvie in de val lokken door het spelletje mee te spelen. De grootvader in kwestie is immers nog lang niet dood en ging nadien zelfs met zijn kiene kleindochter en een cameraploeg bij Ogilvie op bezoek om hem met zijn bullshit te confronteren. Die bleef er stoïcijns onder en zei met uitgestreken gezicht: "Ik herinner me achteraf zelden iets van een reading... Ik ben dan in een trance, ziet u..."
Een snotneus die, met een chocoladesnor van heb ik jou daar, volhoudt dat hij niet stiekem in de snoeptrommel heeft gezeten klinkt net dat tikkeltje geloofwaardiger. Heeft Ogilvie dan geen greintje zelfrespect? Dit is tenslotte reeds de derde keer dat hij ontegensprekelijk als oplichter wordt gedemaskeerd. Met als absoluut dieptepunt - of hoogtepunt, het is hoe men het bekijkt - 's mans povere performance in de gevreesde Million Dollar Challenge van James Randi. Hoe pover? Wel, het kanten onderleggertje op het dressoir in de gang van Randi's onderzoekscentrum - een souvenir van een bezoek aan Brugge - deed het in een gelijkaardige test achteraf net iets beter. Zo pover. Achteraf barst Ogilvie in tranen uit en smeekt hij de onderzoekers hem te geloven: "I know I'm not a bullshitter", snikt hij. Ondanks zijn pogingen om het filmpje te laten verwijderen kunt u de hele test nog altijd bekijken op YouTube. Heel verhelderend.
Bij RTL, de Nederlandse zender waarop Ogilvies tv-show te zien is, kunnen ze er uiteraard niet mee lachen. 'De RamBam-uitzending heeft van meet af de insteek gehad om Derek op een bepaalde manier neer te zetten", klonk het verontwaardigd. Hoeveel verschillende manieren en insteken er bestaan om iemand zoals Ogilvie neer te zetten weet ik niet, maar hem profileren als iemand met bovennatuurlijke gaven is in elk geval de commerciële televisiemanier. Zeg maar: de insteek die een zender toelaat om prijzige reclameblokken in en rond dit soort schaamteloze en harteloze charlatanerie te verkopen. Want harteloos is het, hoe deze flagrante flurk zich al veel te lang ongestraft mag verrijken op de rug van emotioneel kwetsbare mensen.
'Door de mand gevallen' is nog een te gulle omschrijving voor een zogeheten debunking van een medium want er is zelfs geen sprake van een mand. Ogilvie is, net zoals alle zelfverklaarde helderzienden, ofwel een geesteszieke die in zijn eigen waanbeelden gelooft en dus beter aan de witjassen zou worden toevertrouwd, ofwel een koudbloedige charlatan. Men vraagt zich af wat erger is. In Ogilvies geval: een koudbloedige charlatan die de aloude en nochtans erg doorzichtige trucs van cold én hot reading nu al jaren aanwendt om simpele zielen te belazeren en te parasiteren op hun wanhoop en goedgelovigheid. Parasiteren, mocht u er aan twijfelen, is hier de enige juiste term: een ticket voor een Ogilvieshow kost 50 tot 70 euro, voor een privéconsultatie dient men (volgens de info op diverse fora van believers) niet zelden honderden euro's neer te tellen. U bent beter af met een lintworm.
Dat er nog zoveel mensen zich door deze volstrekte onzin laten inpakken is echter onze schuld. Wij, de media, zijn nog veel te vaak watjes wat dit betreft. In plaats van dergelijke nonsens kordaat als dusdanig te omschrijven, dansen sommigen onder ons liever rond de waarheid als feestvierende mariachi's rond een zo-even met een krachtig aiaiaiiiiii! op de grond gesmeten sombrero. In plaats van Ogilvie gedurig aan de allerbitterste spot bloot te stellen maken we er reclame voor door licht ironische maar niet zelden voor tweeërlei uitleg vatbare reportages over hem te draaien waarin hem subtiel het voordeel van de twijfel wordt gegund en men - aaarrrggghhh! - de kijker 'zelf laat beslissen' of er iets van aan is. In plaats van Ogilvie bij iedere gelegenheid ongenadig te confronteren schrijven we nog altijd slappe half kritische stukjes waar weliswaar altijd wel wordt ingesmokkeld dat sceptici "zich ernstige vragen stellen" maar die niet zelden - aarrrgghh! - eindigen met een dubbelzinnig "echt of oplichterij, wie zal het zeggen?". Ik zal het nog een keer zeggen: oplichterij. (pdw)
maandag, december 26, 2011
Geachte heer Marko Mrsnik,
You utter, utter bastard. Ja, ik dacht: laat ik hem in de aanhef eventjes in zijn moerstaal aanspreken en in een ruk door de kern van mijn betoog prijsgeven.
Een jaar geleden had ik eerlijk waar nog nooit van Standard & Poor’s gehoord, laat staan van u, die daar naar het schijnt met ‘België-analist’ dient te worden aangesproken. Nu, dat wil niets zeggen want mijn kennis over de internationale financiële markten kan wedijveren met mijn vaardigheid inzake het melken van een yak. Voor de slechte verstaanders: Barack Obama zal eerder Grand Wizard van de Ku Klux Klan worden dan dat ik iets van de beursberichten begrijp.
Maar het afgelopen jaar is onmiskenbaar gebleken dat jullie, samen met jullie kameraden Moody’s en Fitch, een bespottelijk grote invloed hebben op mijn leven en dat van mijn kinderen. En die niet geringe macht oefenen jullie uit zonder dat mijn medeburgers en ik daarover ook maar één keer zijn geraadpleegd, sterker: jullie opereren zelfs vanuit een ander continent.
Wie heeft eigenlijk beslist dat jullie daar in de United States of Advertising iets in de pap te brokkelen hebben over leningrentes en terugbetalingscapaciteiten van een Europees land? Die boot moet ik hebben gemist en heeft mij op het eiland der onbegrijpenden achtergelaten. Mijn schrijnend manco aan inzicht terzake speelt mij hier duidelijk parten.
Daarom heb ik me voor het schrijven van deze brief vooraf grondig geïnformeerd bij een paar financiële experts, aan wie ik de vraag stelde: waarom hebben die ratingbureaus zoveel te piepen?
Ok, ik geef toe: ik heb gewoon een paar maten gebeld waarvan ik vermoed dat ze er mogelijkerwijs wél iets van snappen.
En wat blijkt? Als waren het middeleeuwse monniken die repeteerden voor een Gregoriaans koorconcert, zo eenstemmig klonken mijn vrienden-adviseurs: ‘Standard & Poor’s? Dat zijn kredietbeoordelaars die samen met andere ratingbureaus als Moody’s en Fitch een paar jaar geleden nog een prima rating gaven aan al die rommelkredietconstructies waardoor de wereldeconomie begon uit te rafelen als een knullig gebreide trui en het hele systeem zowaar bijna op instorten stond..’ Wat? Dat was dus jullie schuld?!
Dat jullie nog steeds het lef hebben om te oordelen hoe kredietwaardig een natie is laat mij veronderstellen dat men, om bij Standard & Poor’s te mogen werken, over minder scrupules moet beschikken dan een cobra die uit zijn hum verkeert omdat zijn vrouw hem heeft bedrogen. Eerlijk, dat jullie het nog aandurven om ook maar iemand, zelfs een dakloze, de financiële wet voor te schrijven is het businessequivalent van een Hell’s Angels clubhuis binnengaan met de vraag ‘van welke homo is die Harley die ik daarnet heb omgeduwd?’ Respect voor zoveel brutaal zelfvertrouwen.
Jullie schaamteloosheid is één ding. Maar dat jullie rapporten globaal nog steeds met aandacht worden bestudeerd en dat er zowaar nog steeds ernstig rekening mee wordt gehouden is veel erger. En sterkt mij nogmaals in de overtuiging dat we door idioten zijn omsingeld.
Weet u wat ik denk, meneer Mrsnik? A) dat ‘Mrsnik’ een naam als een niesbui is, en b) dat jullie expertise daar bij Standard & Poor’s niet veel voorstelt. Dat jullie veldonderzoek en financiële research op hetzelfde niveau als dat van mij staat en dat jullie af en toe ook gewoon een paar maten – laten we ze Beavis en Butthead noemen - opbellen met de vraag ‘we hebben de Grieken een vijg en een olijf afgetrokken...wat denken jullie?...zullen we de Belgen eens tot aan de oorlellen in de financiële stoverij zetten?..Uhu-huh-huh’
Met mijn excuses voor de gastronomische verwijzingen. Maar ik heb honger. Geen honger-honger. Nog niet, gelukkig maar. Gewoon trek. No thanks to you, you utter, utter bastards.
Met hartelijke groet, Uw (pdw)
zaterdag, december 10, 2011
SISTERS
Ik ben eind de jaren vijftig geboren, net te jong om de flower power te beleven en later iets te oud voor de punk. Mijn timing, of die van mijn ouders zo u wil, zorgde ervoor dat ik als jongvolwassene precies op tijd was voor de oliecrisis en de bijhorende golf van werkloosheid en sociale ennui van de jaren zeventig. De economie was toen ook bijzonder uit zijn hum. Een beetje zoals nu, maar iets minder erg. Ook in de hitparade heerste een recessie. Tijdens mijn spreekwoordelijke Wonder Years stonden geen muzikale bliksems als ‘Street fighting man’ van The Rolling Stones of ‘Anarchy in the UK’ van The Sex Pistols hoog in de hitlijsten. Nee, wij hadden La Paloma Blanca. Probeer maar eens een meisje tot een tongzoen te verleiden terwijl om het uur George Baker en zijn tering-Selection op de achtergrond ‘I’m just a bird in the sky’ staat te kwinkeleren.
Tijdens de seksuele revolutie van de sixties speelde mijn generatie nog met de knikkers. Tijdens onze puberteit, de periode waarin de interesse voor het andere geslacht gestaag groeit en ieder moment in daden kan worden omgezet, mochten wij vooral de tweede grote golf der vrouwenemancipatie vanop de eerste rij meemaken. Nauwelijks hadden we met rode kaken voor het eerst een pakje condooms bij de apotheek gekocht toen de Dolle Mina’s ineens het journaal haalden. Missverkiezingen werden plots veekeuringen genoemd. Mannen waren zwijnen. Er kwam een totaal andere seksuele revolutie, een die porno categoriek afkeurde en het huwelijk een hopeloos verouderde instelling noemde waarin de vrouw werd verknecht. Wij, gezonde jonge manskerels, liepen voor alle zekerheid toch maar de meisjes achterna, zij het in betogingen van de vrouwenbeweging. Dikwijls met een vruchteloze erectie in de jeans, maar we liepen mee. Onze parka was lang genoeg om onze ware bedoelingen te maskeren.
De reactionaire rollenpatronen van de fifties, noch de ongebreidelde free love van de sixties hebben dus mijn visie op de Ongenaakbare Godin Genaamd Vrouw gevormd. Gelijkheid tussen mannen en vrouwen! Woman is the nigger of the world! Dat waren en zijn nog altijd ook mijn slogans, sisters.
Een andere is: vrouwen hebben evenveel recht om uitgelachen te worden als mannen! Maar te oordelen naar de snelheid waarmee mannen door jullie ‘vrouwenhaters’ worden genoemd na een al dan niet seksistisch grapje, is die laatste slogan niet zo populair bij jullie, O Mysterieuze Madonnas. Nochtans zijn jullie zelf heel bedreven in het uitdelen van bittere spot, veel meer nog dan mannen. Niemand kan vrouwen zo ongenadig fileren als andere vrouwen.
De Australische comedian Brendon Burns vat het goed samen: ‘I find it ironic when a beautiful girl like you tells me she’s a feminist..because women hate you the most!’.
Waarom zit ik hier eigenlijk – opgelet! ironie alert – als een viswijf over te zaniken? Omdat twee sterke staaltjes van onversneden misogynie deze week aan de vinger van mijn aandacht trokken. En het waren niet de heren die het voortouw namen. Er was de cover van de jongste Dag Allemaal:‘Dit denkt u écht over onze Vlaamse presentatrices. Twaalf pagina’s lang. Wat u normaal alleen in uw huiskamer zegt’. Oh dear. Onder de 32 lezers die in het blad onverbloemd hun huiskamermening geven tellen we 18 vrouwen. En die zijn niet bepaald mals voor het Vlaamse presentatricenheir. Een kleine bloemlezing:
‘Haar ogen staan te ver uit elkaar’/’Ze is te geforceerd’/ ‘Haar neus staat scheef’/ ‘Een karikatuur van een vrouw’/’Over haar kan ik niets positiefs zeggen’/’Dat vind ik een heks’/’Een plastic Barbiepop’/’Een kakmadam’/ ‘Ik ben te jong voor haar programma’s vrees ik...’
Dat laatste kwam van een 30-jarige vrouw. Over Phara de Aguirre.
Dan was er deze week ook nog de aanstelling van de nieuwe staatssecretaris Maggie De Block. Ze was nauwelijks 30 seconden op televisie of haar, nuja, rubensiaanse verschijning werd als een kleiduif in de lucht geflikkerd om door de hagel der bittere spot te worden neergehaald. Ook hier deden de vrouwen – of ‘the vagina people’ zoals Canadees Mike Wilmot jullie graag mag noemen, O Baarmoederbezittende Bruiden Van Gaia – enthousiast mee. Het meisken Ann Van Elsen, te gast bij De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow op MNM, had het over ‘een teletubbie maal zes’. Op het internet barstte een ware Maggie-a-thon uit. ‘Het evenwicht man/vrouw in de regering wordt toch nog enigszins benaderd, uitgedrukt in kg dan wel’, las ik ergens op Facebook. Op Twitter zei iemand, ik geloof dat ik het was: ‘Volgens mij is het gewoon BDW met een schuimrubberen vermomming aan. Sneaky bastard’
Zien jullie wat ik daar deed, sisters? Hoe ik een in aanzet vrouwonvriendelijke opmerking toch weer heb weten om te buigen naar een flauwe maar volstrekt vrouwvriendelijke Bart-De-Wever-is-dik witz? Ik sta nog steeds aan jullie kant, bitches. (pdw)
vrijdag, november 04, 2011
zaterdag, oktober 08, 2011
The King of P(r)op(ofol)
Volgende maand wordt 'Immortal' gelanceerd, een nieuwe cd van Michael Jackson. Het gaat om een soundtrack met door o.a. Justin Timberlake herwerkte nummers van The King of P(r)op(ofol) die in de nieuwe Cirque Du Soleil-productie 'Michael Jackson – The Immortal World Tour' worden gebruikt. Dit bericht deed mijn Que? Fucking QUE?- meter zodanig fel naar rechts uit slaan dat ik bij het lezen spontaan uit de ogen begon te bloeden. Dit is immers op zoveel verschillende niveaus perineumverlammend fout dat één tirade niet volstaat om de onwelriekende kern van dit onberaden project bloot te leggen. Ik zal mij daarom beperken tot het aanstippen van een paar algemeenheden:
Via het proces waarin Michael Jacksons, ahem, ‘lijfarts’ Conrad Murray terechtstaat voor onvrijwillige doodslag, wordt het lijk van Jacko dezer dagen schaamteloos voortgesleept over de kasseien van de media als een voddenpop stuiterend aan de ketting der showbizz, ongenadig voortgetrokken door de 4X4 van de kranten, tabloids en celebrity sites. Ik weet het, de metafoormachine dreigde eventjes overhit te raken. Waarvoor mijn verontschuldigingen.
Via het proces lekte laatst een macabere foto van het nog lauwe lijk uit. In de rechtszaal, en bij uitbreiding tien minuten later op het internet, was ook al een verkillende geluidsopname te horen: opgenomen daags voor ‘s mans dood, klinkt Jackson op de tape als een dronken en moeë Elephant Man. Alsof woorden druppels teer zijn die moeizaam van zijn lippen druipen.
Volgende maand is er de première van de met veel globale poeha aangekondigde documentaire ‘Michael Jackson – Life of an icon’. Die werd gemaakt door mediaproducer David ‘face like a smacked arse’ Gest, die zich een jeugdvriend van Jackson noemt en op de steun van ‘een deel van de familie’ kan rekenen. Maar die toch vooral te boek staat als ex-meneer Liza Minelli en die een ambassadeur is voor de plastische chirurgie zoals ‘Exotische Liefde’ een uithangbord is voor de emotionele intelligentie van de Vlaming. Ik dacht: de volgende stap is Jackson weer opgraven om, het stoffelijk overschot ondersteboven houdend, eens goed te schudden om te zien of er geen wisselgeld meer uit zijn zakken valt.
Maar nee, het is nog erger. Cirque du Soleil. Cirque du fucking Soleil? Laat het duidelijk zijn: iemand die, alvorens door een hoepel te duiken, zijn evenwicht op een grote strandbal weet te bewaren en vervolgens een dubbele salto maakt, is een gymnast. Geen kunstenaar. Door kleurige linten sierlijk van zijn ledematen te laten wapperen en er sfeervolle belichting en een melancholisch muziekje bij te serveren wordt het geen, ik herhaal, géén kunst. Het blijft: héél erg goed turnen. En dus nu: héél erg goed turnen over Michael Jackson. Ik kijk er naar uit zoals Frituur ‘t Draakske naar de invoering van de vettaks. (pdw)
maandag, oktober 03, 2011
Naar aanleiding van de 'vettaks', een DM- column van enkele maanden geleden..
Vandaag in 'Pauw & Witteman': 'zijn vleeseters de nieuwe rokers?'. Wel, in juli van dit jaar had ik al een voorgevoel...
KLIKLIJN
Als er één ding is dat we uit het rookverbod in de horeca kunnen leren is het wel: de splitsing van pint en sigaret is zo te merken een stuk vlotter voor mekaar te krijgen dan die van B-H-V. Wat we uit de introductie van een bijhorende kliklijn door het ministerie van Volksgezondheid kunnen leren is: een wig drijven tussen de bevolking is in vergelijking een fluitje van een cent. Een kliklijn? Voor cafés die hun klanten stiekem een sigaret laten opsteken? Wie of wat wordt hier in vredesnaam beter van?
Tussen het ostentatief gekuch van de voorstanders van die kliklijn door hoor ik iemand iets piepen – wellicht zwakke longen, nog een geluk dat hij/zij niet rookt - over ‘passief roken’. Hier is een tip: ga naar een café waar ze niet roken. Ik ben geen balletfan en – raad eens? – ik ga dan ook niet naar het ballet! Ik weet namelijk dat ze daar gaan balletdansen, zoals ik weet: in een café worden er pinten gedronken en wordt er gerookt. Zo is het altijd geweest en zo hoort het te zijn. Wie naar die kliklijn belt omdat hij of zij zich door ‘passief roken’ benadeeld weet: loop schijten. Passief naar vlaamsnationale, religieus-fundamentalistische, eco-fundamentalistische, cultuursnobistische of new age bullshit moeten luisteren, kunnen we dàt niet met een of andere wet annex kliklijn aanpakken?
Tussen rokers en niet-rokers is het zoals tussen vleeseters en vegetariërs/veganisten. In het ene kamp zitten mensen die bereid zijn om gretig, ja gulzig in het leven te bijten – en bij uitbreiding in een malse entrecôte - ook al weten ze dat daar op lange termijn een ernstig gezondheidsrisico aan verbonden is en dat de geïndustrialiseerde veeteelt voor het milieu doet wat een vers gedraaide hondendrol voor een parketvloer kan betekenen.
In het andere kamp: mensen die menen dat ze moreel én fysiek superieur zijn, dat ze uiteindelijk Bru zullen pissen en rozenblaadjes zullen kakken en op hun 100e verjaardag gezond zullen blozen van pure dierenliefde en ecovriendelijkheid, omdat ze hun leven lang een bal gehakt hebben gerefuseerd ten faveure van een klont tofu.
Er zijn geen prijzen te winnen met het raden naar welk kamp ik mij in bevind.
Voor alle duidelijkheid: beide kampen lijden volgens mij aan de bitterzoete combinatie zelfbegoocheling/relativeringsvermogen/ijdelheid. De enen denken: het zal wel niet zo’n vaart lopen met mijn gezondheid/het milieu, het is niet omdat er hier momenteel een kloeke stoverij staat te pruttelen dat het broeikaseffect zal verergeren en ik volgend jaar aan een hartaderbreuk zal komen te gaan.
Terwijl Merel, Linde, Vlinder & Annemarijn denken: de ijsbeer zal van uitsterven en het regenwoud van de kap gespaard blijven omdat wij regelmatig achter een bord linzen plaatsnemen terwijl we afkeurend ginds grillrestaurant in het oog houden. Ja, ik heb het over Merel, Linde, Vlinder & Annemarijn want meestal vindt men de vurigste vegetariërs/veganisten onder dat soort jonge vrouwen, dat door hun ouders niet met een echte voornaam werd bedacht maar door het leven moeten met een zelfstandig naamwoord als roepnaam of – wellicht erger – met een onberaden vernederlandsing van een populaire voornaam. Hoe lang nog vooraleer iemand zijn dochter met ‘Winde’ de wereld instuurt?
Yup, de àllerlaatste morzel schijn van politieke correctheid heb ik zo-even aan de kant gegooid. Zoiets gebeurt in de echte wereld. Verman u.
En – dat treft - In de echte wereld zijn cafés plaatsen waar wordt gerookt. Dat weet ik want ik ben in een café opgegroeid en ik ben niet alleen een vleeseter, ik ben ook een ex-niet-roker. M.a.w.: ik ben een tijdlang verstandig geweest maar ik heb uiteindelijk besloten dat ik best tien jaar van mijn leven wil opofferen in ruil voor het genot van een Gitanes filter, opgestoken aan de toog van een gezellig café met voor mijn neus een deskundig uitgeschonken frisse Duvel. Of na een maaltijd waarin een deel van de koe een belangrijke rol heeft gespeeld. De laatste tien jaar van ons leven brengen we immers sowieso door in een home, met incontinentieluiers aan, wachtend tot de kleinkinderen nog eens een kwartiertje hun walging van ouwemensenpisgeur kunnen onderdrukken om ons een bezoekje te brengen. Nee, dank u. Nog liever longkanker dan dat.
Roken of niet, vlees eten of niet, het is een persoonlijke keuze. Al de rest is betutteling, demagogie, ijdelheid, zelfbegoocheling. Zoals de voortreffelijke Amerikaanse stand up comedian Doug Stanhope het stelt: ‘If you smoke cigarettes, you know you’ll get cancer and you will die....you don’t need a ticket on top of that.’ (pdw)
zondag, september 18, 2011
maandag, augustus 15, 2011
zaterdag, augustus 13, 2011
Striptease
(Antwoord aan Peter De Roover)
Beste Peter,
Uw opiniestuk ‘Haatmail: boodschappen van de havenots’ (DM, 13/8) heeft mij midscheeps getroffen. Zoals een achteloos van de wijsvinger weg geflikkerde neuskeutel een eik midscheeps kan treffen. Voor alle duidelijkheid - en om de semantiek ter wille te zijn - hebben we het hier natuurlijk over een eik die na de kap tot een zeewaardig vaartuig werd verzaagd.
Toen ik de kop boven het stuk las, en vooral de term ‘havenots’, dacht ik eerst: wàt?, hebben de relschoppers in Londen ook nog eens haatmail verstuurd! Tsk! Maar lezing van uw stuk bracht al snel aan het licht dat de beklagenswaardige havenots in kwestie Vlaamse havenots zijn, bovendien niet in de betekenis van ‘zij die op de armoedegrens leven’, maar in de betekenis van ‘zij die geen schrijftalent hebben’. Dit is ofwel a) briljante metasatire, ofwel b) een onberaden poging om de knullig verwoordde verontwaardiging der N-VA supporters, verpakt in honderden boze mails naar Bart Peeters en co, te minimaliseren en zelfs te verdedigen.
Ik gok op b.
Dat u politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging bent kleurt wellicht uw betoog, zoals mijn riposte zonder twijfel wordt beïnvloed door mijn activiteiten als columnist, de bevolkingsgroep die u in uw opiniestuk zo streng en berispend toespreekt. Daar moeten we ons allebei bij neerleggen. Laat ons dus het begrip objectiviteit aan de kant gooien, als betrof het hier het zoveelste onaanvaardbare voorstel over de staatshervorming van een Waalse politicus. Of in mijn geval: zoals een mij zo-even aangereikte joint waar hasj van discutabele kwaliteit in zit. Want, in naam van de evenwichtige berichtgeving: ik zit voor het gemak in het kamp van de ‘wietrokende linkse hippies’ en/of ‘vuile nestkakkers’. En u, ook voor het gemak, zit in het kamp van Zij Die Sinds De Glorieuze Opgang Van Bart De Wever Een Onblusbare Gloed In De Vlaamse Bast Voelen Opwellen.
Laat ons daarom naar de naakte essentie van uw tekst kijken. Hoe naakt? Naakter dan een Playboymodel dat zonet een skinpeeling heeft ondergaan, zo naakt wil ik die essentie aan onze blik blootstellen. De striptease begint nu:
U hangt een merkwaardig soort talentrelativisme aan. Ik citeer even enkele passages uit uw stuk die dat onderstrepen:
- ‘Niet iedereen beschikt echter over een pen die brutaliteiten op een esthetisch genietbare manier op papier kan zetten zoals Hugo Camps of Tom Lanoye...’
- ‘Vele forumdeelnemers worden geconfronteerd met BV’s die hun standpunten op ruime schaal kunnen verspreiden, terwijl voor weerwoord dikwijls weinig plaats wordt gemaakt...’
- ‘Mijn afkeer voor hatelijke bijdragen beperkt zich in elk geval niet tot de ruimte waar het brede publiek zich begeeft...’
Wat dit allemaal te maken heeft met het opvallende verschijnsel der haatmails naar mensen die wel eens iets onvriendelijks over Bart De Wever en de N-VA zeggen wordt in uw discours niet echt duidelijk gemaakt. Voor wie nog steeds naar een antwoord op deze vraag hunkert: evenveel als Hugo Camps en Tom Lanoye voor de klarinetspelerij hebben betekend. Namelijk: niets. Het enige wat u zegt is: er zijn mensen met schrijftalent die een stem in de media krijgen en zoveel anderen krijgen die stem niet. En dat vindt u reden genoeg voor – uw woorden – ‘machteloze frustratie’ bij degenen die - alweer uw woorden – ‘hun mening te weinig aan bod zien komen’. Dat het iedereen vrij staat om zijn of haar al dan niet brutale mening op een esthetisch genietbare manier op papier te zetten is kennelijk niet bij u opgekomen. Ik weet waarom. Omdat het een waarneembaar feit is dat, als het om het spitant verwoorden van een bepaald gedachtengoed gaat, de modale Vlaamsnationalist niet erg hoog timmert.
U hamert er dan maar op, in uw ijver om de schrijvers van de aan Bart Peeters en co geadresseerde haatmails uit de wind te zetten, dat iederéén wel eens een ondoordachte scheldmail of –comment verstuurt. Want, zo schrijft u, ‘de verstuur-toets is dikwijls veel te snel’. Maar ook dat verklaart geenszins het al even waarneembare feit: het gebeurt opvallend vaak bij reactionaire Vlaamsnationalisten.
Wat u vooral doet is u in meer bochten wringen dan een slang die abusievelijk in een flipperkast is gesukkeld om boze brief-en forumschrijvers op één lijn met schrijvers en columnisten te zetten. Schrijvers en columnisten die – sneu voor alle N-VA aanhangers – nu eenmaal eerder ter linkerzijde resideren. Dàt is de pijnlijk stekende eksteroog die de volgelingen van Bart De Wever parten speelt tijdens de Grote Mars Naar Vlaamschen Onafhankelijkheid.
Met vriendelijke groeten,
(pdw)
Beste Peter,
Uw opiniestuk ‘Haatmail: boodschappen van de havenots’ (DM, 13/8) heeft mij midscheeps getroffen. Zoals een achteloos van de wijsvinger weg geflikkerde neuskeutel een eik midscheeps kan treffen. Voor alle duidelijkheid - en om de semantiek ter wille te zijn - hebben we het hier natuurlijk over een eik die na de kap tot een zeewaardig vaartuig werd verzaagd.
Toen ik de kop boven het stuk las, en vooral de term ‘havenots’, dacht ik eerst: wàt?, hebben de relschoppers in Londen ook nog eens haatmail verstuurd! Tsk! Maar lezing van uw stuk bracht al snel aan het licht dat de beklagenswaardige havenots in kwestie Vlaamse havenots zijn, bovendien niet in de betekenis van ‘zij die op de armoedegrens leven’, maar in de betekenis van ‘zij die geen schrijftalent hebben’. Dit is ofwel a) briljante metasatire, ofwel b) een onberaden poging om de knullig verwoordde verontwaardiging der N-VA supporters, verpakt in honderden boze mails naar Bart Peeters en co, te minimaliseren en zelfs te verdedigen.
Ik gok op b.
Dat u politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging bent kleurt wellicht uw betoog, zoals mijn riposte zonder twijfel wordt beïnvloed door mijn activiteiten als columnist, de bevolkingsgroep die u in uw opiniestuk zo streng en berispend toespreekt. Daar moeten we ons allebei bij neerleggen. Laat ons dus het begrip objectiviteit aan de kant gooien, als betrof het hier het zoveelste onaanvaardbare voorstel over de staatshervorming van een Waalse politicus. Of in mijn geval: zoals een mij zo-even aangereikte joint waar hasj van discutabele kwaliteit in zit. Want, in naam van de evenwichtige berichtgeving: ik zit voor het gemak in het kamp van de ‘wietrokende linkse hippies’ en/of ‘vuile nestkakkers’. En u, ook voor het gemak, zit in het kamp van Zij Die Sinds De Glorieuze Opgang Van Bart De Wever Een Onblusbare Gloed In De Vlaamse Bast Voelen Opwellen.
Laat ons daarom naar de naakte essentie van uw tekst kijken. Hoe naakt? Naakter dan een Playboymodel dat zonet een skinpeeling heeft ondergaan, zo naakt wil ik die essentie aan onze blik blootstellen. De striptease begint nu:
U hangt een merkwaardig soort talentrelativisme aan. Ik citeer even enkele passages uit uw stuk die dat onderstrepen:
- ‘Niet iedereen beschikt echter over een pen die brutaliteiten op een esthetisch genietbare manier op papier kan zetten zoals Hugo Camps of Tom Lanoye...’
- ‘Vele forumdeelnemers worden geconfronteerd met BV’s die hun standpunten op ruime schaal kunnen verspreiden, terwijl voor weerwoord dikwijls weinig plaats wordt gemaakt...’
- ‘Mijn afkeer voor hatelijke bijdragen beperkt zich in elk geval niet tot de ruimte waar het brede publiek zich begeeft...’
Wat dit allemaal te maken heeft met het opvallende verschijnsel der haatmails naar mensen die wel eens iets onvriendelijks over Bart De Wever en de N-VA zeggen wordt in uw discours niet echt duidelijk gemaakt. Voor wie nog steeds naar een antwoord op deze vraag hunkert: evenveel als Hugo Camps en Tom Lanoye voor de klarinetspelerij hebben betekend. Namelijk: niets. Het enige wat u zegt is: er zijn mensen met schrijftalent die een stem in de media krijgen en zoveel anderen krijgen die stem niet. En dat vindt u reden genoeg voor – uw woorden – ‘machteloze frustratie’ bij degenen die - alweer uw woorden – ‘hun mening te weinig aan bod zien komen’. Dat het iedereen vrij staat om zijn of haar al dan niet brutale mening op een esthetisch genietbare manier op papier te zetten is kennelijk niet bij u opgekomen. Ik weet waarom. Omdat het een waarneembaar feit is dat, als het om het spitant verwoorden van een bepaald gedachtengoed gaat, de modale Vlaamsnationalist niet erg hoog timmert.
U hamert er dan maar op, in uw ijver om de schrijvers van de aan Bart Peeters en co geadresseerde haatmails uit de wind te zetten, dat iederéén wel eens een ondoordachte scheldmail of –comment verstuurt. Want, zo schrijft u, ‘de verstuur-toets is dikwijls veel te snel’. Maar ook dat verklaart geenszins het al even waarneembare feit: het gebeurt opvallend vaak bij reactionaire Vlaamsnationalisten.
Wat u vooral doet is u in meer bochten wringen dan een slang die abusievelijk in een flipperkast is gesukkeld om boze brief-en forumschrijvers op één lijn met schrijvers en columnisten te zetten. Schrijvers en columnisten die – sneu voor alle N-VA aanhangers – nu eenmaal eerder ter linkerzijde resideren. Dàt is de pijnlijk stekende eksteroog die de volgelingen van Bart De Wever parten speelt tijdens de Grote Mars Naar Vlaamschen Onafhankelijkheid.
Met vriendelijke groeten,
(pdw)
woensdag, mei 04, 2011
dinsdag, april 26, 2011
Verhuist 'Blokken' straks ook naar VT4?
De vraag of Woestijnvis binnenkort nog programma’s voor de vrt zal mogen maken kan eigenlijk worden beantwoord met een tegenvraag: kunnen kippen ‘In the mood’ op de trombone spelen? Het zou immers wel erg kras zijn als de eigenaars van twee met de VRT concurrerende zenders een vrijbrief zouden krijgen om op de openbare omroep – hun grootste concurrent - zendtijd te claimen én daar ook nog eens vorstelijk zouden worden voor betaald uit dezelfde belastingpot waar ze de afgelopen jaren zo gretig mochten in scheppen, wat hen om te beginnen al in de positie bracht om onder andere én De Ronde Van Vlaanderen én Humo én nu twee televisiezenders in de eigenaarsportefeuille te kunnen schuiven.
Ja, ik schreef daarnet ‘vorstelijk’ en ‘gretig scheppen’ want dat gemekker van Aimé ‘Sweet Instigator’ Van Hecke – dezelfde man die én het exclusiviteitscontract tussen VRT & Woestijnvis én de verkoop van Humo aan Woestijnvis stimuleerde...hmmmm.... - over hoe de prijzen in het uitgelekte controversiële exclusiviteitscontract ‘marktconform’ zijn/waren mag stilaan eens ophouden. Als die prijzen marktconform zijn/waren, waarom moesten alle kleine onafhankelijke productiehuizen dan de afgelopen tien jaar onveranderd tegen steeds lagere tarieven werken en, in tegenstelling tot Woestijnvis, wél hun rechten afstaan?
Maar terug naar de vraag of Woestijnvis nog aan de VRT kan leveren en of kippen al dan niet ‘In the mood’ op trombone kunnen spelen. Weer bied ik een tegenvraag: groeit er edelweiss in Holland? Dat zou immers gelijk staan aan: VT4 en VijfTV krijgen, naast hun plek op de kabel, nog eens extra zendtijd op de VRT en de VRT betaalt daar zelfs voor. Niet akkoord? Wel, dan wil ik erbij zijn aan de Reyerslaan wanneer Jan Segers van VTM op bezoek komt met het voorstel: ‘Ons productiehuis Studio A zit met een leuk programma dat spijtig genoeg niet echt op VTM past, ’t is meer iets voor Canvas vrees ik..waar waren hun gedachten, tsk!...Soit, waarom zenden jullie het niet uit, Sandra? Ik zal een ‘marktconforme’ prijs maken...’. Same difference.
Nee, een veel interessanter vraag die we ons kunnen stellen is: mogen De Mensen straks eigenlijk nog programma’s voor de VRT maken? Feit: in 2008 heeft De Vijver, de holding boven Woestijnvis, een belang van 40% in productiehuis De Mensen gekocht. Daardoor werd De Mensen een soort dochteronderneming die binnenkort ook bij VT4/VijfTV hoort, toch op zijn minst voor bijna de helft. Ben echt benieuwd wat de deontologie hierover dicteert.
Waar ik zo mogelijk nog nieuwsgieriger naar ben is: wat zegt de belangenvereniging vzw VOTP hier allemaal over? Het VOTP staat voor Vlaamse Onafhankelijke Televisie Producenten, die onder de ongeveer 20 aangesloten productiehuizen zowel mijn bescheiden productierijhuisje 3keys als het kraakverse Koeken Troef! (Bart De Pauw), Elisabeth (Crets & Vandenbegin), DED’s IT (Chris Vandendurpel) én De Mensen/Woestijnvis tot haar leden mag rekenen. Ik hoor tot nu toe enkel krekelgetjilp en voorbijwaaiende tumbleweeds. En wat is dat geluid in de verte...een doodsklok? (pdw)
Ja, ik schreef daarnet ‘vorstelijk’ en ‘gretig scheppen’ want dat gemekker van Aimé ‘Sweet Instigator’ Van Hecke – dezelfde man die én het exclusiviteitscontract tussen VRT & Woestijnvis én de verkoop van Humo aan Woestijnvis stimuleerde...hmmmm.... - over hoe de prijzen in het uitgelekte controversiële exclusiviteitscontract ‘marktconform’ zijn/waren mag stilaan eens ophouden. Als die prijzen marktconform zijn/waren, waarom moesten alle kleine onafhankelijke productiehuizen dan de afgelopen tien jaar onveranderd tegen steeds lagere tarieven werken en, in tegenstelling tot Woestijnvis, wél hun rechten afstaan?
Maar terug naar de vraag of Woestijnvis nog aan de VRT kan leveren en of kippen al dan niet ‘In the mood’ op trombone kunnen spelen. Weer bied ik een tegenvraag: groeit er edelweiss in Holland? Dat zou immers gelijk staan aan: VT4 en VijfTV krijgen, naast hun plek op de kabel, nog eens extra zendtijd op de VRT en de VRT betaalt daar zelfs voor. Niet akkoord? Wel, dan wil ik erbij zijn aan de Reyerslaan wanneer Jan Segers van VTM op bezoek komt met het voorstel: ‘Ons productiehuis Studio A zit met een leuk programma dat spijtig genoeg niet echt op VTM past, ’t is meer iets voor Canvas vrees ik..waar waren hun gedachten, tsk!...Soit, waarom zenden jullie het niet uit, Sandra? Ik zal een ‘marktconforme’ prijs maken...’. Same difference.
Nee, een veel interessanter vraag die we ons kunnen stellen is: mogen De Mensen straks eigenlijk nog programma’s voor de VRT maken? Feit: in 2008 heeft De Vijver, de holding boven Woestijnvis, een belang van 40% in productiehuis De Mensen gekocht. Daardoor werd De Mensen een soort dochteronderneming die binnenkort ook bij VT4/VijfTV hoort, toch op zijn minst voor bijna de helft. Ben echt benieuwd wat de deontologie hierover dicteert.
Waar ik zo mogelijk nog nieuwsgieriger naar ben is: wat zegt de belangenvereniging vzw VOTP hier allemaal over? Het VOTP staat voor Vlaamse Onafhankelijke Televisie Producenten, die onder de ongeveer 20 aangesloten productiehuizen zowel mijn bescheiden productierijhuisje 3keys als het kraakverse Koeken Troef! (Bart De Pauw), Elisabeth (Crets & Vandenbegin), DED’s IT (Chris Vandendurpel) én De Mensen/Woestijnvis tot haar leden mag rekenen. Ik hoor tot nu toe enkel krekelgetjilp en voorbijwaaiende tumbleweeds. En wat is dat geluid in de verte...een doodsklok? (pdw)
Abonneren op:
Posts (Atom)
