vrijdag, november 04, 2011
zaterdag, oktober 08, 2011
The King of P(r)op(ofol)
Volgende maand wordt 'Immortal' gelanceerd, een nieuwe cd van Michael Jackson. Het gaat om een soundtrack met door o.a. Justin Timberlake herwerkte nummers van The King of P(r)op(ofol) die in de nieuwe Cirque Du Soleil-productie 'Michael Jackson – The Immortal World Tour' worden gebruikt. Dit bericht deed mijn Que? Fucking QUE?- meter zodanig fel naar rechts uit slaan dat ik bij het lezen spontaan uit de ogen begon te bloeden. Dit is immers op zoveel verschillende niveaus perineumverlammend fout dat één tirade niet volstaat om de onwelriekende kern van dit onberaden project bloot te leggen. Ik zal mij daarom beperken tot het aanstippen van een paar algemeenheden:
Via het proces waarin Michael Jacksons, ahem, ‘lijfarts’ Conrad Murray terechtstaat voor onvrijwillige doodslag, wordt het lijk van Jacko dezer dagen schaamteloos voortgesleept over de kasseien van de media als een voddenpop stuiterend aan de ketting der showbizz, ongenadig voortgetrokken door de 4X4 van de kranten, tabloids en celebrity sites. Ik weet het, de metafoormachine dreigde eventjes overhit te raken. Waarvoor mijn verontschuldigingen.
Via het proces lekte laatst een macabere foto van het nog lauwe lijk uit. In de rechtszaal, en bij uitbreiding tien minuten later op het internet, was ook al een verkillende geluidsopname te horen: opgenomen daags voor ‘s mans dood, klinkt Jackson op de tape als een dronken en moeë Elephant Man. Alsof woorden druppels teer zijn die moeizaam van zijn lippen druipen.
Volgende maand is er de première van de met veel globale poeha aangekondigde documentaire ‘Michael Jackson – Life of an icon’. Die werd gemaakt door mediaproducer David ‘face like a smacked arse’ Gest, die zich een jeugdvriend van Jackson noemt en op de steun van ‘een deel van de familie’ kan rekenen. Maar die toch vooral te boek staat als ex-meneer Liza Minelli en die een ambassadeur is voor de plastische chirurgie zoals ‘Exotische Liefde’ een uithangbord is voor de emotionele intelligentie van de Vlaming. Ik dacht: de volgende stap is Jackson weer opgraven om, het stoffelijk overschot ondersteboven houdend, eens goed te schudden om te zien of er geen wisselgeld meer uit zijn zakken valt.
Maar nee, het is nog erger. Cirque du Soleil. Cirque du fucking Soleil? Laat het duidelijk zijn: iemand die, alvorens door een hoepel te duiken, zijn evenwicht op een grote strandbal weet te bewaren en vervolgens een dubbele salto maakt, is een gymnast. Geen kunstenaar. Door kleurige linten sierlijk van zijn ledematen te laten wapperen en er sfeervolle belichting en een melancholisch muziekje bij te serveren wordt het geen, ik herhaal, géén kunst. Het blijft: héél erg goed turnen. En dus nu: héél erg goed turnen over Michael Jackson. Ik kijk er naar uit zoals Frituur ‘t Draakske naar de invoering van de vettaks. (pdw)
maandag, oktober 03, 2011
Naar aanleiding van de 'vettaks', een DM- column van enkele maanden geleden..
Vandaag in 'Pauw & Witteman': 'zijn vleeseters de nieuwe rokers?'. Wel, in juli van dit jaar had ik al een voorgevoel...
KLIKLIJN
Als er één ding is dat we uit het rookverbod in de horeca kunnen leren is het wel: de splitsing van pint en sigaret is zo te merken een stuk vlotter voor mekaar te krijgen dan die van B-H-V. Wat we uit de introductie van een bijhorende kliklijn door het ministerie van Volksgezondheid kunnen leren is: een wig drijven tussen de bevolking is in vergelijking een fluitje van een cent. Een kliklijn? Voor cafés die hun klanten stiekem een sigaret laten opsteken? Wie of wat wordt hier in vredesnaam beter van?
Tussen het ostentatief gekuch van de voorstanders van die kliklijn door hoor ik iemand iets piepen – wellicht zwakke longen, nog een geluk dat hij/zij niet rookt - over ‘passief roken’. Hier is een tip: ga naar een café waar ze niet roken. Ik ben geen balletfan en – raad eens? – ik ga dan ook niet naar het ballet! Ik weet namelijk dat ze daar gaan balletdansen, zoals ik weet: in een café worden er pinten gedronken en wordt er gerookt. Zo is het altijd geweest en zo hoort het te zijn. Wie naar die kliklijn belt omdat hij of zij zich door ‘passief roken’ benadeeld weet: loop schijten. Passief naar vlaamsnationale, religieus-fundamentalistische, eco-fundamentalistische, cultuursnobistische of new age bullshit moeten luisteren, kunnen we dàt niet met een of andere wet annex kliklijn aanpakken?
Tussen rokers en niet-rokers is het zoals tussen vleeseters en vegetariërs/veganisten. In het ene kamp zitten mensen die bereid zijn om gretig, ja gulzig in het leven te bijten – en bij uitbreiding in een malse entrecôte - ook al weten ze dat daar op lange termijn een ernstig gezondheidsrisico aan verbonden is en dat de geïndustrialiseerde veeteelt voor het milieu doet wat een vers gedraaide hondendrol voor een parketvloer kan betekenen.
In het andere kamp: mensen die menen dat ze moreel én fysiek superieur zijn, dat ze uiteindelijk Bru zullen pissen en rozenblaadjes zullen kakken en op hun 100e verjaardag gezond zullen blozen van pure dierenliefde en ecovriendelijkheid, omdat ze hun leven lang een bal gehakt hebben gerefuseerd ten faveure van een klont tofu.
Er zijn geen prijzen te winnen met het raden naar welk kamp ik mij in bevind.
Voor alle duidelijkheid: beide kampen lijden volgens mij aan de bitterzoete combinatie zelfbegoocheling/relativeringsvermogen/ijdelheid. De enen denken: het zal wel niet zo’n vaart lopen met mijn gezondheid/het milieu, het is niet omdat er hier momenteel een kloeke stoverij staat te pruttelen dat het broeikaseffect zal verergeren en ik volgend jaar aan een hartaderbreuk zal komen te gaan.
Terwijl Merel, Linde, Vlinder & Annemarijn denken: de ijsbeer zal van uitsterven en het regenwoud van de kap gespaard blijven omdat wij regelmatig achter een bord linzen plaatsnemen terwijl we afkeurend ginds grillrestaurant in het oog houden. Ja, ik heb het over Merel, Linde, Vlinder & Annemarijn want meestal vindt men de vurigste vegetariërs/veganisten onder dat soort jonge vrouwen, dat door hun ouders niet met een echte voornaam werd bedacht maar door het leven moeten met een zelfstandig naamwoord als roepnaam of – wellicht erger – met een onberaden vernederlandsing van een populaire voornaam. Hoe lang nog vooraleer iemand zijn dochter met ‘Winde’ de wereld instuurt?
Yup, de àllerlaatste morzel schijn van politieke correctheid heb ik zo-even aan de kant gegooid. Zoiets gebeurt in de echte wereld. Verman u.
En – dat treft - In de echte wereld zijn cafés plaatsen waar wordt gerookt. Dat weet ik want ik ben in een café opgegroeid en ik ben niet alleen een vleeseter, ik ben ook een ex-niet-roker. M.a.w.: ik ben een tijdlang verstandig geweest maar ik heb uiteindelijk besloten dat ik best tien jaar van mijn leven wil opofferen in ruil voor het genot van een Gitanes filter, opgestoken aan de toog van een gezellig café met voor mijn neus een deskundig uitgeschonken frisse Duvel. Of na een maaltijd waarin een deel van de koe een belangrijke rol heeft gespeeld. De laatste tien jaar van ons leven brengen we immers sowieso door in een home, met incontinentieluiers aan, wachtend tot de kleinkinderen nog eens een kwartiertje hun walging van ouwemensenpisgeur kunnen onderdrukken om ons een bezoekje te brengen. Nee, dank u. Nog liever longkanker dan dat.
Roken of niet, vlees eten of niet, het is een persoonlijke keuze. Al de rest is betutteling, demagogie, ijdelheid, zelfbegoocheling. Zoals de voortreffelijke Amerikaanse stand up comedian Doug Stanhope het stelt: ‘If you smoke cigarettes, you know you’ll get cancer and you will die....you don’t need a ticket on top of that.’ (pdw)
zondag, september 18, 2011
maandag, augustus 15, 2011
zaterdag, augustus 13, 2011
Striptease
(Antwoord aan Peter De Roover)
Beste Peter,
Uw opiniestuk ‘Haatmail: boodschappen van de havenots’ (DM, 13/8) heeft mij midscheeps getroffen. Zoals een achteloos van de wijsvinger weg geflikkerde neuskeutel een eik midscheeps kan treffen. Voor alle duidelijkheid - en om de semantiek ter wille te zijn - hebben we het hier natuurlijk over een eik die na de kap tot een zeewaardig vaartuig werd verzaagd.
Toen ik de kop boven het stuk las, en vooral de term ‘havenots’, dacht ik eerst: wàt?, hebben de relschoppers in Londen ook nog eens haatmail verstuurd! Tsk! Maar lezing van uw stuk bracht al snel aan het licht dat de beklagenswaardige havenots in kwestie Vlaamse havenots zijn, bovendien niet in de betekenis van ‘zij die op de armoedegrens leven’, maar in de betekenis van ‘zij die geen schrijftalent hebben’. Dit is ofwel a) briljante metasatire, ofwel b) een onberaden poging om de knullig verwoordde verontwaardiging der N-VA supporters, verpakt in honderden boze mails naar Bart Peeters en co, te minimaliseren en zelfs te verdedigen.
Ik gok op b.
Dat u politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging bent kleurt wellicht uw betoog, zoals mijn riposte zonder twijfel wordt beïnvloed door mijn activiteiten als columnist, de bevolkingsgroep die u in uw opiniestuk zo streng en berispend toespreekt. Daar moeten we ons allebei bij neerleggen. Laat ons dus het begrip objectiviteit aan de kant gooien, als betrof het hier het zoveelste onaanvaardbare voorstel over de staatshervorming van een Waalse politicus. Of in mijn geval: zoals een mij zo-even aangereikte joint waar hasj van discutabele kwaliteit in zit. Want, in naam van de evenwichtige berichtgeving: ik zit voor het gemak in het kamp van de ‘wietrokende linkse hippies’ en/of ‘vuile nestkakkers’. En u, ook voor het gemak, zit in het kamp van Zij Die Sinds De Glorieuze Opgang Van Bart De Wever Een Onblusbare Gloed In De Vlaamse Bast Voelen Opwellen.
Laat ons daarom naar de naakte essentie van uw tekst kijken. Hoe naakt? Naakter dan een Playboymodel dat zonet een skinpeeling heeft ondergaan, zo naakt wil ik die essentie aan onze blik blootstellen. De striptease begint nu:
U hangt een merkwaardig soort talentrelativisme aan. Ik citeer even enkele passages uit uw stuk die dat onderstrepen:
- ‘Niet iedereen beschikt echter over een pen die brutaliteiten op een esthetisch genietbare manier op papier kan zetten zoals Hugo Camps of Tom Lanoye...’
- ‘Vele forumdeelnemers worden geconfronteerd met BV’s die hun standpunten op ruime schaal kunnen verspreiden, terwijl voor weerwoord dikwijls weinig plaats wordt gemaakt...’
- ‘Mijn afkeer voor hatelijke bijdragen beperkt zich in elk geval niet tot de ruimte waar het brede publiek zich begeeft...’
Wat dit allemaal te maken heeft met het opvallende verschijnsel der haatmails naar mensen die wel eens iets onvriendelijks over Bart De Wever en de N-VA zeggen wordt in uw discours niet echt duidelijk gemaakt. Voor wie nog steeds naar een antwoord op deze vraag hunkert: evenveel als Hugo Camps en Tom Lanoye voor de klarinetspelerij hebben betekend. Namelijk: niets. Het enige wat u zegt is: er zijn mensen met schrijftalent die een stem in de media krijgen en zoveel anderen krijgen die stem niet. En dat vindt u reden genoeg voor – uw woorden – ‘machteloze frustratie’ bij degenen die - alweer uw woorden – ‘hun mening te weinig aan bod zien komen’. Dat het iedereen vrij staat om zijn of haar al dan niet brutale mening op een esthetisch genietbare manier op papier te zetten is kennelijk niet bij u opgekomen. Ik weet waarom. Omdat het een waarneembaar feit is dat, als het om het spitant verwoorden van een bepaald gedachtengoed gaat, de modale Vlaamsnationalist niet erg hoog timmert.
U hamert er dan maar op, in uw ijver om de schrijvers van de aan Bart Peeters en co geadresseerde haatmails uit de wind te zetten, dat iederéén wel eens een ondoordachte scheldmail of –comment verstuurt. Want, zo schrijft u, ‘de verstuur-toets is dikwijls veel te snel’. Maar ook dat verklaart geenszins het al even waarneembare feit: het gebeurt opvallend vaak bij reactionaire Vlaamsnationalisten.
Wat u vooral doet is u in meer bochten wringen dan een slang die abusievelijk in een flipperkast is gesukkeld om boze brief-en forumschrijvers op één lijn met schrijvers en columnisten te zetten. Schrijvers en columnisten die – sneu voor alle N-VA aanhangers – nu eenmaal eerder ter linkerzijde resideren. Dàt is de pijnlijk stekende eksteroog die de volgelingen van Bart De Wever parten speelt tijdens de Grote Mars Naar Vlaamschen Onafhankelijkheid.
Met vriendelijke groeten,
(pdw)
Beste Peter,
Uw opiniestuk ‘Haatmail: boodschappen van de havenots’ (DM, 13/8) heeft mij midscheeps getroffen. Zoals een achteloos van de wijsvinger weg geflikkerde neuskeutel een eik midscheeps kan treffen. Voor alle duidelijkheid - en om de semantiek ter wille te zijn - hebben we het hier natuurlijk over een eik die na de kap tot een zeewaardig vaartuig werd verzaagd.
Toen ik de kop boven het stuk las, en vooral de term ‘havenots’, dacht ik eerst: wàt?, hebben de relschoppers in Londen ook nog eens haatmail verstuurd! Tsk! Maar lezing van uw stuk bracht al snel aan het licht dat de beklagenswaardige havenots in kwestie Vlaamse havenots zijn, bovendien niet in de betekenis van ‘zij die op de armoedegrens leven’, maar in de betekenis van ‘zij die geen schrijftalent hebben’. Dit is ofwel a) briljante metasatire, ofwel b) een onberaden poging om de knullig verwoordde verontwaardiging der N-VA supporters, verpakt in honderden boze mails naar Bart Peeters en co, te minimaliseren en zelfs te verdedigen.
Ik gok op b.
Dat u politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging bent kleurt wellicht uw betoog, zoals mijn riposte zonder twijfel wordt beïnvloed door mijn activiteiten als columnist, de bevolkingsgroep die u in uw opiniestuk zo streng en berispend toespreekt. Daar moeten we ons allebei bij neerleggen. Laat ons dus het begrip objectiviteit aan de kant gooien, als betrof het hier het zoveelste onaanvaardbare voorstel over de staatshervorming van een Waalse politicus. Of in mijn geval: zoals een mij zo-even aangereikte joint waar hasj van discutabele kwaliteit in zit. Want, in naam van de evenwichtige berichtgeving: ik zit voor het gemak in het kamp van de ‘wietrokende linkse hippies’ en/of ‘vuile nestkakkers’. En u, ook voor het gemak, zit in het kamp van Zij Die Sinds De Glorieuze Opgang Van Bart De Wever Een Onblusbare Gloed In De Vlaamse Bast Voelen Opwellen.
Laat ons daarom naar de naakte essentie van uw tekst kijken. Hoe naakt? Naakter dan een Playboymodel dat zonet een skinpeeling heeft ondergaan, zo naakt wil ik die essentie aan onze blik blootstellen. De striptease begint nu:
U hangt een merkwaardig soort talentrelativisme aan. Ik citeer even enkele passages uit uw stuk die dat onderstrepen:
- ‘Niet iedereen beschikt echter over een pen die brutaliteiten op een esthetisch genietbare manier op papier kan zetten zoals Hugo Camps of Tom Lanoye...’
- ‘Vele forumdeelnemers worden geconfronteerd met BV’s die hun standpunten op ruime schaal kunnen verspreiden, terwijl voor weerwoord dikwijls weinig plaats wordt gemaakt...’
- ‘Mijn afkeer voor hatelijke bijdragen beperkt zich in elk geval niet tot de ruimte waar het brede publiek zich begeeft...’
Wat dit allemaal te maken heeft met het opvallende verschijnsel der haatmails naar mensen die wel eens iets onvriendelijks over Bart De Wever en de N-VA zeggen wordt in uw discours niet echt duidelijk gemaakt. Voor wie nog steeds naar een antwoord op deze vraag hunkert: evenveel als Hugo Camps en Tom Lanoye voor de klarinetspelerij hebben betekend. Namelijk: niets. Het enige wat u zegt is: er zijn mensen met schrijftalent die een stem in de media krijgen en zoveel anderen krijgen die stem niet. En dat vindt u reden genoeg voor – uw woorden – ‘machteloze frustratie’ bij degenen die - alweer uw woorden – ‘hun mening te weinig aan bod zien komen’. Dat het iedereen vrij staat om zijn of haar al dan niet brutale mening op een esthetisch genietbare manier op papier te zetten is kennelijk niet bij u opgekomen. Ik weet waarom. Omdat het een waarneembaar feit is dat, als het om het spitant verwoorden van een bepaald gedachtengoed gaat, de modale Vlaamsnationalist niet erg hoog timmert.
U hamert er dan maar op, in uw ijver om de schrijvers van de aan Bart Peeters en co geadresseerde haatmails uit de wind te zetten, dat iederéén wel eens een ondoordachte scheldmail of –comment verstuurt. Want, zo schrijft u, ‘de verstuur-toets is dikwijls veel te snel’. Maar ook dat verklaart geenszins het al even waarneembare feit: het gebeurt opvallend vaak bij reactionaire Vlaamsnationalisten.
Wat u vooral doet is u in meer bochten wringen dan een slang die abusievelijk in een flipperkast is gesukkeld om boze brief-en forumschrijvers op één lijn met schrijvers en columnisten te zetten. Schrijvers en columnisten die – sneu voor alle N-VA aanhangers – nu eenmaal eerder ter linkerzijde resideren. Dàt is de pijnlijk stekende eksteroog die de volgelingen van Bart De Wever parten speelt tijdens de Grote Mars Naar Vlaamschen Onafhankelijkheid.
Met vriendelijke groeten,
(pdw)
woensdag, mei 04, 2011
dinsdag, april 26, 2011
Verhuist 'Blokken' straks ook naar VT4?
De vraag of Woestijnvis binnenkort nog programma’s voor de vrt zal mogen maken kan eigenlijk worden beantwoord met een tegenvraag: kunnen kippen ‘In the mood’ op de trombone spelen? Het zou immers wel erg kras zijn als de eigenaars van twee met de VRT concurrerende zenders een vrijbrief zouden krijgen om op de openbare omroep – hun grootste concurrent - zendtijd te claimen én daar ook nog eens vorstelijk zouden worden voor betaald uit dezelfde belastingpot waar ze de afgelopen jaren zo gretig mochten in scheppen, wat hen om te beginnen al in de positie bracht om onder andere én De Ronde Van Vlaanderen én Humo én nu twee televisiezenders in de eigenaarsportefeuille te kunnen schuiven.
Ja, ik schreef daarnet ‘vorstelijk’ en ‘gretig scheppen’ want dat gemekker van Aimé ‘Sweet Instigator’ Van Hecke – dezelfde man die én het exclusiviteitscontract tussen VRT & Woestijnvis én de verkoop van Humo aan Woestijnvis stimuleerde...hmmmm.... - over hoe de prijzen in het uitgelekte controversiële exclusiviteitscontract ‘marktconform’ zijn/waren mag stilaan eens ophouden. Als die prijzen marktconform zijn/waren, waarom moesten alle kleine onafhankelijke productiehuizen dan de afgelopen tien jaar onveranderd tegen steeds lagere tarieven werken en, in tegenstelling tot Woestijnvis, wél hun rechten afstaan?
Maar terug naar de vraag of Woestijnvis nog aan de VRT kan leveren en of kippen al dan niet ‘In the mood’ op trombone kunnen spelen. Weer bied ik een tegenvraag: groeit er edelweiss in Holland? Dat zou immers gelijk staan aan: VT4 en VijfTV krijgen, naast hun plek op de kabel, nog eens extra zendtijd op de VRT en de VRT betaalt daar zelfs voor. Niet akkoord? Wel, dan wil ik erbij zijn aan de Reyerslaan wanneer Jan Segers van VTM op bezoek komt met het voorstel: ‘Ons productiehuis Studio A zit met een leuk programma dat spijtig genoeg niet echt op VTM past, ’t is meer iets voor Canvas vrees ik..waar waren hun gedachten, tsk!...Soit, waarom zenden jullie het niet uit, Sandra? Ik zal een ‘marktconforme’ prijs maken...’. Same difference.
Nee, een veel interessanter vraag die we ons kunnen stellen is: mogen De Mensen straks eigenlijk nog programma’s voor de VRT maken? Feit: in 2008 heeft De Vijver, de holding boven Woestijnvis, een belang van 40% in productiehuis De Mensen gekocht. Daardoor werd De Mensen een soort dochteronderneming die binnenkort ook bij VT4/VijfTV hoort, toch op zijn minst voor bijna de helft. Ben echt benieuwd wat de deontologie hierover dicteert.
Waar ik zo mogelijk nog nieuwsgieriger naar ben is: wat zegt de belangenvereniging vzw VOTP hier allemaal over? Het VOTP staat voor Vlaamse Onafhankelijke Televisie Producenten, die onder de ongeveer 20 aangesloten productiehuizen zowel mijn bescheiden productierijhuisje 3keys als het kraakverse Koeken Troef! (Bart De Pauw), Elisabeth (Crets & Vandenbegin), DED’s IT (Chris Vandendurpel) én De Mensen/Woestijnvis tot haar leden mag rekenen. Ik hoor tot nu toe enkel krekelgetjilp en voorbijwaaiende tumbleweeds. En wat is dat geluid in de verte...een doodsklok? (pdw)
Ja, ik schreef daarnet ‘vorstelijk’ en ‘gretig scheppen’ want dat gemekker van Aimé ‘Sweet Instigator’ Van Hecke – dezelfde man die én het exclusiviteitscontract tussen VRT & Woestijnvis én de verkoop van Humo aan Woestijnvis stimuleerde...hmmmm.... - over hoe de prijzen in het uitgelekte controversiële exclusiviteitscontract ‘marktconform’ zijn/waren mag stilaan eens ophouden. Als die prijzen marktconform zijn/waren, waarom moesten alle kleine onafhankelijke productiehuizen dan de afgelopen tien jaar onveranderd tegen steeds lagere tarieven werken en, in tegenstelling tot Woestijnvis, wél hun rechten afstaan?
Maar terug naar de vraag of Woestijnvis nog aan de VRT kan leveren en of kippen al dan niet ‘In the mood’ op trombone kunnen spelen. Weer bied ik een tegenvraag: groeit er edelweiss in Holland? Dat zou immers gelijk staan aan: VT4 en VijfTV krijgen, naast hun plek op de kabel, nog eens extra zendtijd op de VRT en de VRT betaalt daar zelfs voor. Niet akkoord? Wel, dan wil ik erbij zijn aan de Reyerslaan wanneer Jan Segers van VTM op bezoek komt met het voorstel: ‘Ons productiehuis Studio A zit met een leuk programma dat spijtig genoeg niet echt op VTM past, ’t is meer iets voor Canvas vrees ik..waar waren hun gedachten, tsk!...Soit, waarom zenden jullie het niet uit, Sandra? Ik zal een ‘marktconforme’ prijs maken...’. Same difference.
Nee, een veel interessanter vraag die we ons kunnen stellen is: mogen De Mensen straks eigenlijk nog programma’s voor de VRT maken? Feit: in 2008 heeft De Vijver, de holding boven Woestijnvis, een belang van 40% in productiehuis De Mensen gekocht. Daardoor werd De Mensen een soort dochteronderneming die binnenkort ook bij VT4/VijfTV hoort, toch op zijn minst voor bijna de helft. Ben echt benieuwd wat de deontologie hierover dicteert.
Waar ik zo mogelijk nog nieuwsgieriger naar ben is: wat zegt de belangenvereniging vzw VOTP hier allemaal over? Het VOTP staat voor Vlaamse Onafhankelijke Televisie Producenten, die onder de ongeveer 20 aangesloten productiehuizen zowel mijn bescheiden productierijhuisje 3keys als het kraakverse Koeken Troef! (Bart De Pauw), Elisabeth (Crets & Vandenbegin), DED’s IT (Chris Vandendurpel) én De Mensen/Woestijnvis tot haar leden mag rekenen. Ik hoor tot nu toe enkel krekelgetjilp en voorbijwaaiende tumbleweeds. En wat is dat geluid in de verte...een doodsklok? (pdw)
donderdag, april 21, 2011
zondag, maart 06, 2011
donderdag, februari 17, 2011
vrijdag, december 03, 2010
dinsdag, oktober 26, 2010
Gisteren nog bij Humo, deze week opgelazerd
Begin deze week kreeg ik van adjunct-Humohoofdredacteur Wim Heyvaert een mail waarin hij aankondigt in januari Humo te zullen verlaten. In tegenstelling tot wat er gebeurde toen ex-hoofdredacteur Jurgen Oosterwaal opstapte, toen Rudy Vandendaele het einde van Dwarskijker aankondigde of toen ik mijn afscheid via een schotschrift onvermijdelijk maakte, zal u hierover niets in de media lezen. Wims vertrek is daarom niet minder ingrijpend voor wat lange tijd het beste weekblad van Vlaanderen was.
Ex-hoofdredacteur Jurgen Oosterwaal is deze zomer na 15 jaar plots opgestapt. Ik was eerder al, na 26 jaar freelancen, persona non grata geworden omdat ik een controversiële column heb geschreven waarover tot mijn verbazing ook in het Vlaams parlement werd gedebatteerd. Rudy Vandendaele is in september na meer dan 20 jaar met Dwarskijker gestopt. De reacties in de media op Rudy’s afscheid als Humo’s gevierde televisierecensent leken wel in memoria. Alsof (rv) zelve ons was ontvallen. Nauwelijks enkele weken later werd de vaste column van Hugo Mathyssen in stilte geschrapt. Nu kondigt trouwe soldaat Wim Heyvaert dus ook zijn ontslag aan.
Wims vertrek is nog het meest zorgwekkend. Voor hij adjunct-hoofdredacteur werd was Wim Heyvaert namelijk jarenlang eindredacteur. Een betrouwbare rots die ervoor zorgde dat de ‘toon’ in Humo bewaard bleef, dat het stijlniveau van de gepubliceerde stukken zo hoog mogelijk lag. Ook al zal hij dat zelf bescheiden wegwuiven als ‘teveel eer’, maar neem van mij aan: zijn invloed op wat u de afgelopen jaren in Humo las kan niet worden overschat.
Nauwelijks zes maanden na de overname door Woestijnvis zijn vijf vaste Humowaarden stilletjes en minder stilletjes verdwenen. Huidig hoofdredacteur annex Wouter Vandenhaute’s loopjongen Sam ‘de Jezuïeten kunnen nog iets leren van mij’ Degraeve zal wellicht over ‘vernieuwing’ spreken. Ik kies eerder voor de term ‘ontmanteling’.
Rewind naar eind juli: Sam ‘niet van mijn eerste leugen gestorven’ Degraeve gaat in op mijn verzoek om over mijn toekomstige rol in Humo te praten. Ik heb me immers altijd tegen het opvallende gescharrel tussen Humo en Woestijnvis verzet, ik ben daarom ook tussen 2001 en 2006 vrijwillig uit de Humobladzijden verdwenen. Ik betekende toen iets in MaoMagazine en Deng, twee publicaties die in die jaren méér Humo dan Humo waren. Het was tussen haakjes Wim Heyvaert die me na het failliet van Deng overhaalde om terug te keren naar Humo. Afijn, terug naar 2010: nu mijn lijfblad door de overname effectief het Onafhankelijk Weekblad voor Radio & Woestijnvis was geworden zat ik uiteraard met een onoverkomelijk probleem. Ik moést wel opnieuw de handdoek in de ring gooien. Tenzij Wouter Vandenhaute het daadwerkelijk goed voor had met Humo en de legendarische ‘onafhankelijkheid’ beloofde te vrijwaren. Tenzij hij mijn dissidentie ontmijnde door mij vooral niét de mond te snoeren. En – Onafhankelijk Weekblad nog aan toe! - het leek er zowaar eventjes op dat ik mijn grote en oneerbiedige klep, waar Humo tenslotte al 26 jaar met plezier mee uitpakte, vooralsnog niet zou moeten houden.
‘Ik zal eerlijk zijn...er staan drie namen op de tocht: jij, Hugo Mathyssen en X.*’, zo begon Degraeve het gesprek. ‘Maar ik zou je erbij willen houden omdat je tenslotte mee het dna van Humo vormt..’ was de volgende, tjeverige zin. Toen besefte ik: ik kan niet meer winnen, deze kerel heeft een duidelijke agenda meegekregen en daar zal little ol’e moi weinig kunnen aan veranderen. Een entoesiaste Woestijnvisser worden of opkrassen, dàt is wat hij feitelijk bedoelt. En jawel: een week later, in een interview met De Morgen, loog Degraeve uitvoerig over ons gesprek. Ik weet ondertussen dat Hugo Mathyssen van Sam ‘vertel mij wat ik moet doen, O Meester Wouter!’ Degraeve ook letterlijk de ‘dna-quote’ te horen heeft gekregen.
Waarom blijf ik steeds op dezelfde nagel kloppen? Omdat ik meer dan de helft van mijn leven aan Humo heb besteed. Omdat Guy Mortier een onvervalste held voor mij is. Iemand die zijn redactie te allen tijde beschermde tegen alles en iedereen die de kostbare onafhankelijkheid dorste te bedreigen. Me wou dat ik hem was. Het gekonkelfoes in de Matelot, de grand guignol met Bonanza en de uiteindelijke (uit)verkoop...ik vergeef het hem allemaal graag. ‘If you can’t beat them, join them’ is immers, als ik het goed heb, het bon mot. Dat betekent echter niet dat ik mijn klep ga houden.
(pdw)
* X. weet kennelijk nog van niets, staat nog wekelijks in Humo, vandaar dat ik zijn/haar naam niet vernoem.
Ex-hoofdredacteur Jurgen Oosterwaal is deze zomer na 15 jaar plots opgestapt. Ik was eerder al, na 26 jaar freelancen, persona non grata geworden omdat ik een controversiële column heb geschreven waarover tot mijn verbazing ook in het Vlaams parlement werd gedebatteerd. Rudy Vandendaele is in september na meer dan 20 jaar met Dwarskijker gestopt. De reacties in de media op Rudy’s afscheid als Humo’s gevierde televisierecensent leken wel in memoria. Alsof (rv) zelve ons was ontvallen. Nauwelijks enkele weken later werd de vaste column van Hugo Mathyssen in stilte geschrapt. Nu kondigt trouwe soldaat Wim Heyvaert dus ook zijn ontslag aan.
Wims vertrek is nog het meest zorgwekkend. Voor hij adjunct-hoofdredacteur werd was Wim Heyvaert namelijk jarenlang eindredacteur. Een betrouwbare rots die ervoor zorgde dat de ‘toon’ in Humo bewaard bleef, dat het stijlniveau van de gepubliceerde stukken zo hoog mogelijk lag. Ook al zal hij dat zelf bescheiden wegwuiven als ‘teveel eer’, maar neem van mij aan: zijn invloed op wat u de afgelopen jaren in Humo las kan niet worden overschat.
Nauwelijks zes maanden na de overname door Woestijnvis zijn vijf vaste Humowaarden stilletjes en minder stilletjes verdwenen. Huidig hoofdredacteur annex Wouter Vandenhaute’s loopjongen Sam ‘de Jezuïeten kunnen nog iets leren van mij’ Degraeve zal wellicht over ‘vernieuwing’ spreken. Ik kies eerder voor de term ‘ontmanteling’.
Rewind naar eind juli: Sam ‘niet van mijn eerste leugen gestorven’ Degraeve gaat in op mijn verzoek om over mijn toekomstige rol in Humo te praten. Ik heb me immers altijd tegen het opvallende gescharrel tussen Humo en Woestijnvis verzet, ik ben daarom ook tussen 2001 en 2006 vrijwillig uit de Humobladzijden verdwenen. Ik betekende toen iets in MaoMagazine en Deng, twee publicaties die in die jaren méér Humo dan Humo waren. Het was tussen haakjes Wim Heyvaert die me na het failliet van Deng overhaalde om terug te keren naar Humo. Afijn, terug naar 2010: nu mijn lijfblad door de overname effectief het Onafhankelijk Weekblad voor Radio & Woestijnvis was geworden zat ik uiteraard met een onoverkomelijk probleem. Ik moést wel opnieuw de handdoek in de ring gooien. Tenzij Wouter Vandenhaute het daadwerkelijk goed voor had met Humo en de legendarische ‘onafhankelijkheid’ beloofde te vrijwaren. Tenzij hij mijn dissidentie ontmijnde door mij vooral niét de mond te snoeren. En – Onafhankelijk Weekblad nog aan toe! - het leek er zowaar eventjes op dat ik mijn grote en oneerbiedige klep, waar Humo tenslotte al 26 jaar met plezier mee uitpakte, vooralsnog niet zou moeten houden.
‘Ik zal eerlijk zijn...er staan drie namen op de tocht: jij, Hugo Mathyssen en X.*’, zo begon Degraeve het gesprek. ‘Maar ik zou je erbij willen houden omdat je tenslotte mee het dna van Humo vormt..’ was de volgende, tjeverige zin. Toen besefte ik: ik kan niet meer winnen, deze kerel heeft een duidelijke agenda meegekregen en daar zal little ol’e moi weinig kunnen aan veranderen. Een entoesiaste Woestijnvisser worden of opkrassen, dàt is wat hij feitelijk bedoelt. En jawel: een week later, in een interview met De Morgen, loog Degraeve uitvoerig over ons gesprek. Ik weet ondertussen dat Hugo Mathyssen van Sam ‘vertel mij wat ik moet doen, O Meester Wouter!’ Degraeve ook letterlijk de ‘dna-quote’ te horen heeft gekregen.
Waarom blijf ik steeds op dezelfde nagel kloppen? Omdat ik meer dan de helft van mijn leven aan Humo heb besteed. Omdat Guy Mortier een onvervalste held voor mij is. Iemand die zijn redactie te allen tijde beschermde tegen alles en iedereen die de kostbare onafhankelijkheid dorste te bedreigen. Me wou dat ik hem was. Het gekonkelfoes in de Matelot, de grand guignol met Bonanza en de uiteindelijke (uit)verkoop...ik vergeef het hem allemaal graag. ‘If you can’t beat them, join them’ is immers, als ik het goed heb, het bon mot. Dat betekent echter niet dat ik mijn klep ga houden.
(pdw)
* X. weet kennelijk nog van niets, staat nog wekelijks in Humo, vandaar dat ik zijn/haar naam niet vernoem.
donderdag, september 23, 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)
